Η στιγμή Μελόνι

Έκπληκτες ελίτ – οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές κυρίως αυτές οι τελευταίες – μπροστά στο «φαινόμενο Μελόνι», δηλαδή, σε απλά ελληνικά, στην εκτόξευση κατά κάπου 20 ποσοστιαίες μονάδες των Ιταλών Αδελφών (με την εθνική σημασία του όρου, βέβαια) και την ανάδειξη της πρώτης γυναίκας Πρωθυπουργού στη δημοκρατική πολιτική ιστορία της ιστορικής χώρας. Αυτό που έλειπε από τη χρόνια προπαρασκευή δεν ήταν οι μάλλον φαιδρές αλλά απαραίτητες ονομασίες νεοφασιστικών κινήσεων, ούτε τα προγραμματικά ντοκουμέντα – σεντόνια, από αυτά που, παλαιότερα, βρίσκαμε καταχωρημένα σε βιβλιαράκια του ακροδεξιού χώρου σε υπόγεια παλαιοβιβλιοπωλεία της οδού Ηφαίστου και τα καταβροχθίζαμε πριν συντάξουμε προπτυχιακές εργασίες.

Το πρόσωπο έλειπε. Και το πρόσωπο, αυτή τη φορά, έπρεπε να είναι γυναίκα. Η Τζόρτζια κούμπωνε θαυμάσια και γιατί είναι ελκυστική, μαχητική και μόλις 45χρονη βέρα Ιταλίδα, αλλά και γιατί ο Ματέο, σε πολιτικά ιδεώδη ηλικία κι αυτός, αδυνατεί να ελέγξει συχνά το θυμικό του, έτσι που άρχισε να καίει το πολιτικό χαρτί του. Στη μάχη υπέρ της επικράτησης της βαθιάς δεξιάς εντάχθηκε ένας ετερόκλιτο σώμα ανθρώπων.

Οι μοναχικοί δρώντες του διαδικτύου, incels και μασκουλινιστές και οι παγκοσμίου φήμης γκουρού τους. Το πανευρωπαϊκό κίνημα «anti – genderism» που στέκεται απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή, καταρχάς στη γλώσσα π.χ. βουλευτής/βουλεύτρια. Οι έκπτωτοι της αστικής τάξης, που δεν πήραν ποτέ με καλό μάτι αυτήν την διαβολεμένη παγκοσμιοποίηση και την global επιχειρηματολογία. Εγγράμματοι πάσης φύσεως, που νοσταλγούν πάντα το τυπωμένο χαρτί, το οποίο αφαιρείται από το αόρατο χέρι των νεοταξιτών κονδυλοφόρων. Μεσοαστοί και προλετάριοι, που ανακάλυψαν τη λάμψη του εκκλησιαστικού λόγου από τα εξ Αποκαλύψεως πρωτοσέλιδα της «Ελεύθερης Ώρας» και το σφοδρό αντισυστημισμό του «Μακελιού».

Νέοι λάτρεις της ευκολίας με την οποία το μίσος διαχέεται στις πλατφόρμες δικτύωσης, ακόμα και από ανθρώπους που προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν με έναν, κατά την γνώμη τους, εξισορροπητικό τρόπο, υπηρετώντας όμως τα ακροδεξιά αφηγήματα. Το κοινωνικό σώμα υπήρχε και υπάρχει. Και οι αγωνίες του, σεβαστές και, ενίοτε, αιτιολογημένες. Ήταν όμως κάτι παραπάνω από προφανές ότι από την εξίσωση έλειπε η εικόνα. Η εικόνα ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να υπηρετήσει όλα τα παραπάνω, καταφέρνοντας όμως να ξεγελάσει τους από καιρό προετοιμασμένους ψηφοφόρους, ότι η δουλειά γίνεται «για όλους και όλες».

Εδώ ξεπήδησε η Μελόνι. Μια γυναίκα στο τιμόνι, η μόδα της εποχής «περισσότερες γυναίκες στην πολιτική», ένα πρόσωπο φωτογενές, όχι μπερλουσκονικό, μια ανάλαφρη περσόνα που εξυπηρετεί το αφήγημα «η γυναίκα που σπάει τη γυάλινη οροφή και διεκδικεί πρωθυπουργία». Οι θύτες χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν αυτά που έβλεπαν ως όπλα εναντίον τους, για να δημιουργήσουν το αίσθημα «κανονικότητας». Και τα κατάφεραν να στείλουν κουβά όλες τις εταιρείες επικοινωνίας, που έψαχναν να βρουν τον Ντράγκι στη θέση του Ντράγκι, ξεκομμένες, λόγω υλικής ευωχίας, από κοινωνικές εγρηγόρσεις και κοινωνική παρατηρητικότητα.

Η Τζόρτζια Πελόνι το διασκεδάζει πλέον. Σε αυτές τις λίγες ημέρες (πολύτιμης για κάθε άνθρωπο) ανάπαυσης «γλεντάει» ακριβούς επικοινωνιολόγους και περισπούδαστους αναλυτές. Αστειεύεται με δυο πεπόνια στα στήθη της. Φωτογραφίζεται με τον σύντροφό της. Και μιλά, χαμογελαστή, για τα αριστερά φρονήματά του. Και στην ερώτηση για πολιτική, απαντά: «Πάλι πολιτική; Σε παρακαλώ, άλλαξε θέμα, επιτέλους!».