Θυμόμαστε τον Ρον Γκαλέλα, τον νονό των Αμερικανών παπαράτσι

«Είναι μια ανώτερη εικόνα, όπως ο πιο διάσημος πίνακας του Ντα Βίντσι, η Μόνα Λίζα», έγραψε ο Ρον Γκαλέλα στην πιο γνωστή φωτογραφία του, Windblown Jackie. Θυμάται ότι εντόπισε τον Κένεντι Ωνάση στη γωνία του 85ου και τον Μάντισον, να πηδά σε μια καμπίνα – «Ακολούθησε τη γυναίκα!» – και να καρφώσει το κλείστρο μία, δύο, τρεις φορές, για να απαθανατίσει την ανεξίτηλη εικόνα. Ήταν 1971, και η Τζάκι είχε ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη της, κοιτώντας πάνω από τον ώμο της καθώς ένα αεράκι έβγαινε από πίσω. Δεν είχε αναγνωρίσει ακόμη τη Γκαλέλα. «Ενσωματώνει όλες τις ιδιότητες της παπαράτσι προσέγγισής μου», συνέχισε ο φωτογράφος.

«Αποκλειστικό, χωρίς πρόβες, απροσδόκητο, αυθόρμητο, χωρίς ραντεβού—το μόνο παιχνίδι». Ο Galella, ο οποίος πέθανε τη Δευτέρα στα 91 του, λέγεται ότι ήταν ο νονός της κουλτούρας των παπαράτσι των ΗΠΑ. Το Newsweek τον ονόμασε Paparazzo Extraordinaire και το Harper’s Bazaar τον θεώρησε ως αναμφισβήτητα τον «πιο αμφιλεγόμενο όλων των εποχών» στη βιομηχανία που δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό. O Γκαλέλα κυνηγούσε την Τζάκι Ο. την καταδίωξε ανελέητα, σε σημείο που εκείνη τον οδήγησε στο δικαστήριο, καταθέτοντας ότι της έκανε τη ζωή «ανυπόφορη, σχεδόν αβίωτη, με τη συνεχή παρακολούθηση». Δεν ήταν η μόνη όμως.

«Τι άλλο θέλεις που δεν το έχεις ήδη;» του  έιπε  ο Μάρλον Μπράντο τον Ιούνιο του ’73, όταν ο Γκαλέλα τον κυνηγούσε όλη μέρα. «Θα ήθελα μια φωτογραφία χωρίς τα γυαλιά ηλίου», απάντησε ο φωτογράφος, ύστερα του έριξε μια μπουνιά στο σαγόνι και του έβγαλε πέντε δόντια. Την επόμενη φορά που ακολούθησε τον Μπράντο, ο Γκαλέλα φόρεσε ένα ποδοσφαιρικό κράνος διακοσμημένο με αστέρια και το όνομά του, Ρον, σε κομψά γράμματα.

«Βλέπω τον εαυτό μου ως πρύτανη των Αμερικανών παπαράτσι»

Είναι μια περίπλοκη κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Galella. Οι μέθοδοι του Galella ήταν επικίνδυνοι αλλά σπάνια βρέθηκε ενάντια στον νόμο. Η ακμή του φωτογράφου ήρθε αμέσως μετά την New York Times Co. v. Sullivan (1964), την απόφαση ορόσημο του Ανωτάτου Δικαστηρίου που περιόριζε το δικαίωμα των Αμερικανών πολιτικών στην ιδιωτική ζωή, δηλαδή περιορίζοντας την ικανότητά τους να μηνύσουν για συκοφαντική δυσφήμιση,η  απόφαση επεκτάθηκε ώστε να συμπεριλάβει όλα τα «δημόσια πρόσωπα» μέχρι το 1967. Όσο ο Γκαλέλα βρισκόταν σε δημόσιο χώρο, τραβώντας φωτογραφίες όσων είχαν αποκτήσει «διάχυτη φήμη», μπορούσε να είναι όσο αδίστακτος ήθελε. Τον μισούσαν και τον αγαπούσαν, τον σέβονταν και τον χλεύαζαν,  εμφανίζονταν σε αμέτρητα περιοδικά και εκθέσεις γκαλερί, ταινίες και βιβλία τέχνης, τον κυνηγούσαν σωματοφύλακες.

Η ιδέα μου για μια καλή εικόνα είναι αυτή που είναι στο επίκεντρο και για ένα διάσημο πρόσωπο που κάνει κάτι άγνωστο», είπε κάποτε ο Andy Warhol. «Γι’ αυτό ο αγαπημένος μου φωτογράφος είναι ο Ρον Γκαλέλα». «Θα σκοτώσω τον Ρομπ Γκαλέλα!» φώναξε η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, μια άλλη δύσκολη μέρα. «Σπάστε την κάμερά του!» Η Τζάκι Ο διέταξε έναν πράκτορα της Μυστικής Υπηρεσίας, όταν εντόπισε την Γκαλέλα μέσα από τα δέντρα καθώς εκείνη και τα παιδιά της έκαναν ποδήλατα μέσα στο πάρκο. Το απόσπασμα έγινε ο τίτλος ενός ντοκιμαντέρ του 2010, το οποίο περιγράφει λεπτομερώς τη φύση και τον αντίκτυπο της δουλειάς του θρυλικού φωτογράφου.

Έξω από τη συζήτηση στην κοινή γνώμη, ο Galella άλλαξε τον κόσμο. Η επίδρασή του στη λαϊκή κουλτούρα θα διαρκέσει για πάντα, στα βιβλία ιστορίας, στα διαδικτυακά αρχεία και στον τρόπο που λατρεύουμε τη διασημότητα σήμερα. «Η δουλειά μου είναι γεμάτη κινδύνους, απειλές, περιστασιακή βία και μερικές φορές την απαραίτητη ανοησία που μερικές φορές προκαλεί ταπείνωση και γελοιοποίηση», δήλωσε ο ίδιος ο φωτογράφος.

«Αλλά δεν με νοιάζει. Βλέπω τον εαυτό μου ως πρύτανη των Αμερικανών παπαράτσι».