Ένα χρυσό πέπλο καλύπτει το αίθριο του μοναστηριού στην Ισπανία

Ένα designer team που απαρτίζεται από κορυφαία ονόματα του χώρου της αρχιτεκτονικής, έβαλε τα δυνατά του για να δημιουργήσει ένα διαφορετικό installation σε μια από τις πιο ιστορικές περιοχές της Ισπανίας, στην πόλη Tortosa. Πιο συγκεκριμένα, οι Francesco Di Salvo, Ilyass Erraklaouy, Nicola Baldassarre και Salvatore Dentamaro παρουσιάζουν το “Gold Tigger”, μια δημόσια εγκατάσταση που αποτελείται από χρυσά θερμικά φύλλα που καλύπτουν το αίθριο του Sant Jordi και Sant Domènec μοναστηριού του 16ου αιώνα στην Tortosa της Ισπανίας.

Η εντυπωσιακή αυτή εγκατάσταση εξερευνά τον κόσμο της περιέργειας και της επιθυμίας για ανακάλυψη. δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Tortosa’s a Cel Obert, ενός φεστιβάλ εφήμερων παρεμβάσεων που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 2014, όπου η εφήμερη τέχνη μετατρέπει άγνωστους ιστορικούς χώρους σε σκηνή καλλιτεχνικών δημιουργιών, αποκαλύπτοντας εκ νέου την αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης.

Ένα «παιχνίδι» φωτός και μια επιθυμία των επισκεπτών να ανακαλύψουν έναν νέο, πιο αισιόδοξο κόσμο, που «λούζεται» από τις ηλιακές ακτίνες!

Η εγκατάσταση του “Gold Tigger”, όπως ονομάστηκε, τοποθετείται στο αίθριο του Sant Jordi και του Sant Domènec Dels Reials Colégis, ενός ιστορικού μοναστηριού που χτίστηκε τον 16ο αιώνα για να εκπαιδεύσει τους Μαυριτανούς. Ένα εμβληματικό location που λειτουργεί ως άμεση κληρονομιά μιας περιόδου οικονομικής και κοινωνικής λαμπρότητας στην πόλη και είναι το πιο σημαντικό έργο της πολιτικής αναγέννησης στην Καταλονία.

Το έργο αποτελείται από 112 θερμικές κουβέρτες ενωμένες μεταξύ τους, καλύπτοντας πλήρως το αίθριο. Η εγκατάσταση παρουσιάζει δύο διαφορετικά «πρόσωπα», δημιουργώντας ένα «παιχνίδι» μεταξύ δύο χώρων: Από τη μία κυριαρχεί η ζεστασιά και από την άλλη μια ψυχρή αίσθηση, στη μία πλευρά το φως και στην άλλη η σκιά, το χρυσό μοιάζει να ατενίζει το μέλλον, ενώ το ασημί παραμένει δείχνει να παραμένει προσηλωμένο στο παρελθόν. Με αυτόν τον τρόπο παρέχονται ενδιαφέροντα οπτικά στους επισκέπτες, με τη χρυσή πλευρά να βλέπει στην αυλή, ενώ η ασημένια προς το κτίριο, δημιουργώντας έτσι μια χρωματική διαφορά μεταξύ της εισόδου και της πάνω αυλής.

Το μεγάλο φύλλο κρέμεται 1,30 μέτρα πάνω από το έδαφος και είναι διάτρητο σε συγκεκριμένα σημεία για να μπορεί να περάσει το φως. Επομένως, η πρώτη εντύπωση κατά την είσοδο είναι αυτή ενός σκοτεινού χώρου με ασημί οροφή, αλλά με σημεία φωτός που εισέρχονται από τις κυκλικές σχισμές. Κάπως έτσι, η εγκατάσταση κεντρίζει την περιέργεια των περιηγητών, κάνοντάς τους να νιώθουν την παρόρμηση να μάθουν τι υπάρχει πάνω από την ασημένια «κουρτίνα».

Ο κόσμος ενθαρρύνεται να φτάσει στο φως και να εισέλθει σε έναν διαφορετικό κόσμο -από το ασημί σκοτάδι της εισόδου μέχρι το ολόχρυσο φως της αυλής. Ακόμη, ο αέρας που είναι πάντα παρόντας, δημιουργεί νέες αντανακλάσεις φωτός κι έναν ήχο παρόμοιο με τα κύματα της θάλασσας.

Το χρώμα και το αποτέλεσμα της εγκατάστασης αλλάζουν ανάλογα με την ώρα της ημέρας: Στη μέση της ημέρας το φως εισέρχεται απευθείας από πάνω και η αντανάκλαση γίνεται σχεδόν εκτυφλωτική, στο ηλιοβασίλεμα το χρυσαφί χρώμα γίνεται σχεδόν ροζ, ενώ νύχτα η αντίθεση είναι μεταξύ σκότους και φωτός και τονίζεται από την παρουσία τεχνητού φωτισμού.

Αξίζει να αναφέρουμε πως το συγκεκριμένο instuallation ήταν ο μεγάλος νικητής του φεστιβάλ, όπου οι επισκέπτες αλληλεπιδρούσαν ενεργά, ανακαλύπτοντας, όχι μόνο γλυπτικές λεπτομέρειες της αναγεννησιακής διακόσμησης της αυλής, αλλά και άλλους περιηγητές που θέλησαν να βρεθούν στο φως και να δουν τι κρύβεται πάνω από τα ανοίγματα.