Ένα γλυκό και ανησυχητικό ταξίδι στην προπολεμική Ουκρανία

«Η πατρίδα είναι η νοσταλγία για τα απλά πράγματα της ζωής», αφηγείται ένας Παλαιστίνιος πρόσφυγας στην ταινία Πόσο μακριά μας πάει ο  δρόμος; , σε σκηνοθεσία Dominique Chila και Samer Najari, το οποίο προβλήθηκε μαζί με άλλες τέσσερις ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ στην πρωτεύουσα του Καναδά πριν από λίγες ώρες.

Οι ταινίες μικρού μήκους και τα ντοκιμαντέρ προβλήθηκαν στην αίθουσα παραστάσεων του Κέντρου Μουσικού Πειραματισμού της πόλης. Αποτελούσαν μέρος του φόρου τιμής που απέτισε το Φεστιβάλ Regard (Βλέμμα) σε ανθρώπους που βλέπουν τις ζωές τους να κόβονται στα δύο, υποχρεωτικά, λόγω των πολεμικών συνθηκών που επικρατούν στις πατρίδες τους.

Πράγματι, οι καρδιές τους είναι μοιρασμένες ανάμεσα στη Μέση Ανατολή και τον δυτικό κόσμο. Προβλήθηκαν, λοιπόν, πέντε σύντομης διάρκειας φιλμ που δημιουργήθηκαν από νέους κινηματογραφιστές.  Σίγουρα, όλα τα έργα ανήκουν στον κόσμο της μυθοπλασίας, αλλά ήταν αδύνατο να μην προκληθούν στον θεατή συνειρμοί σχετικά με την εμπόλεμη κατάσταση που υπάρχει στις πατρίδες τους.

Το ζευγάρι βιώνει τις πρώτες στιγμές οικειότητας και αγάπης με το παιδί του

Ανάμεσα στις ταινίες που προβλήθηκαν ξεχωριστό είναι το ενδιαφέρον για το πορτρέτο ενός νεαρού ζευγαριού από την Ουκρανία. Το ζευγάρι βιώνει τις πρώτες στιγμές οικειότητας και αγάπης με το παιδί του. Στο δωμάτιο του νοσοκομείου, όπου τα πολλά δώρα υπογραμμίζουν το χαρούμενο γεγονός, οι γονείς άλλοτε γοητεύονται, άλλοτε ζαλίζονται μπροστά στην ευθύνη που τους αναλογεί.  Ποιο όνομα θα ήταν πιο κατάλληλο για να δοθεί στο παιδί; Σε ποιον από τους δύο γονείς μοιάζει περισσότερο;

Τα ερωτήματα εκφράζονται ανάμεσα σε στιγμές έντασης και παιδικότητας και αποτυπώνουν μια πραγματική στοργή. Ο πόνος του ξεριζωμού είναι ένα θέμα οικείο και συχνά επαναλαμβανόμενο για την δημιουργό, την Αναστασία Μπαμπένκο, Η Μπαμπένκο επέμεινε ιδιαίτερα στον μεγάλο δείκτη επικαιρότητας που αποκτά η ταινία λόγω του ρωσο – ουκρανικού πολέμου, ο οποίος συνεχίζει να μαίνεται στα πάτρια εδάφη.