Οι συμβουλές του Ερυθρού Σταυρού για το πώς μιλάμε στα παιδιά των Ουκρανών για την Ειρήνη και τον Πόλεμο

Τα παιδιά των Ουκρανών μεταναστών που καταφθάνουν στην Ευρώπη ρωτούν: «Τι συμβαίνει στην Ουκρανία; Τι είναι πόλεμος; Τι είναι το πυρηνικό όπλο; Ισχύουν κάποιοι κανόνες σε περιόδους πολέμου; Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω;». Ο Ερυθρός Σταυρός ασχολήθηκε διεξοδικά με τα εύλογα αυτά ερωτήματα και μερίμνησε να παρέχει ορισμένους τρόπους επικοινωνίας στους ενήλικες.

Οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες και οι δάσκαλοι καλό είναι, λοιπόν, να διαβάσουν τις γραμμές που ακολουθούν

Η κατάσταση που πλέον επικρατεί στην Ουκρανία είναι μια κατάσταση ένοπλης σύγκρουσης. Στο πλαίσιο αυτό, εφαρμόζεται το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Τα μέρη στην ένοπλη σύγκρουση πρέπει να σέβονται το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, ιδίως τις τέσσερις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949 και το πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο του 1977, και να διασφαλίζουν την προστασία του άμαχου πληθυσμού καθώς και των ατόμων που στερούνται την ελευθερία τους.

Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν τη δυνατότητα να εξηγήσουν στα παιδιά ότι αυτά που βλέπουν, ακούν ή βιώνουν είναι απαράδεκτα, ότι δεν πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα και ότι μπορούν να ενεργήσουν διαφορετικά, ακολουθώντας μονοπάτι που υπαγορεύει ο βαθύς σεβασμός για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τόσο σε καιρούς ειρήνης, όσο και σε περιόδους πολέμου. Για να εξηγήσουν την κατάσταση στην Ουκρανία, μπορούν να κάνουν έναν παραλληλισμό με τους κανόνες που ισχύουν στο σχολείο. Δεν κάνουμε ό,τι θέλουμε μέσα σε ένα σχολείο.

Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται στην τάξη και στον προαύλιο χώρο. Για τον πόλεμο, ισχύει ακριβώς το ίδιο πράγμα: υπάρχουν όρια που είναι επιβεβλημένο να γίνονται σεβαστά! Βασική αποστολή του Ερυθρού Σταυρού είναι η διάδοση των θεμελιωδών αρχών που διέπουν το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Αυτοί οι τρόποι επικοινωνίας με τα παιδιά των μεταναστών καθιστούν δυνατή την αντιμετώπιση του σεβασμού των κανόνων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ιδίως σε συνθήκες βίας και ένοπλων συγκρούσεων. Ορισμένες από τις αρχές αυτές είναι αυτονόητες και κοινός τόπος.

Οι πιο εξειδικευμένες διατάξεις προϋποθέτουν ένα βαθμό εκπαίδευσης από έναν συντονιστή ή εκπαιδευτή και την παρακολούθηση του αντίστοιχου εκπαιδευτικού προγράμματος. Είναι ακόμη σημαντικό για τους γονείς, τους δασκάλους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες να μεριμνήσουν, έτσι ώστε να τροποποιήσουν τους τρόπους της επικοινωνίας τους ανάλογα με την ηλικία των παιδιών.