Δανία: Πώς ένα αποτυχημένο κοινωνικό πείραμα χώρισε τα παιδιά των Ινουίτ από τις οικογένειές τους

Δανία: Η Τεσενε ήταν ένα από τα 22 παιδιά Inuit που απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι θα κατέληγαν σε ένα αποτυχημένο κοινωνικό πείραμα.

Η επτάχρονη Χελενε Τεσενε κοίταξε έξω από το επιβατηγό πλοίο MS Disko, γνωρίζοντας ότι έπλεε από τη Γροιλανδία σε ένα μέρος που ονομάζεται Δανία. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν γιατί η μητέρα της είχε επιλέξει να τη διώξει εκείνη τη δυστυχισμένη μέρα του 1951.

«Ήμουν τόσο λυπημένος», θυμάται η Τεσενε τώρα 77 ετών. Σκληρή από λύπη, η Τεσενε δεν μπόρεσε να επιστρέψει με το χέρι στη μητέρα της και στα δύο αδέρφια της, που παρακολουθούσαν από το λιμάνι στα ανοιχτά της ακτής της πρωτεύουσας της Γροιλανδίας, Nuuk. «Κοίταξα στα μάτια (της μητέρας μου) και σκέφτηκα, γιατί με άφηνε να φύγω;»

Η Τεσενε ήταν ένα από τα 22 παιδιά Inuit που απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι θα κατέληγαν σε ένα αποτυχημένο κοινωνικό πείραμα. Σε ηλικία μεταξύ 5 και 9 ετών, πολλοί από αυτούς δεν θα έβλεπαν ή δεν θα ζούσαν ποτέ ξανά με τις οικογένειές τους, ξεχασμένοι και περιθωριοποιημένοι στην πατρίδα τους. Εκείνη την εποχή, η Γροιλανδία ήταν αποικία της Δανίας και οι Γροιλανδοί υπέφεραν από υψηλά επίπεδα φτώχειας, χαμηλή ποιότητα ζωής και υψηλά ποσοστά θνησιμότητας, δήλωσε ο Einar Lund Jensen, ερευνητής του έργου στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας.

Ποιος ήταν ο στόχος;

Ο στόχος της Δανίας ήταν «να δημιουργήσει μικρούς Δανούς που θα γίνουν η διανόηση. πρότυπα για τη Γροιλανδία», είπε ο Jensen, ο οποίος συνέγραψε μια πρόσφατη έκθεση που ανατέθηκε από την κυβέρνηση που διερεύνησε το πείραμα.

Η κυβέρνηση της Δανίας ένιωσε υποχρεωμένη να εκσυγχρονίσει την αρκτική αποικία, ελπίζοντας να διατηρήσει τα συμφέροντά της καθώς τα μεταπολεμικά κινήματα αποαποικιοποίησης σάρωσαν τον κόσμο. Πήραν μια ιδέα από την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Save the Children στη Δανία να φέρουν παιδιά Inuit στη χώρα προκειμένου να αναρρώσουν από τις κακές συνθήκες διαβίωσής τους, είπε.

Η υπόθεση εκείνη την εποχή ήταν «η κοινωνία της Δανίας είναι ανώτερη από την κοινωνία της Γροιλανδίας», πρόσθεσε.

Μετά από ενάμιση χρόνο στη Δανία, τα περισσότερα από τα παιδιά επέστρεψαν στη Γροιλανδία για να ζήσουν σε ένα ορφανοτροφείο που διοικείται από μια άλλη φιλανθρωπική οργάνωση, τον Ερυθρό Σταυρό της Δανίας, στο Nuuk — χωρισμένα από τους Γροιλανδούς και τις οικογένειές τους και τους απαγορεύτηκε να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα.

Πολλά από τα παιδιά, τα οποία έβλεπαν ως ξένα από τους Γροιλανδούς, επέστρεψαν στη Δανία όταν ενηλικιώθηκαν. Έως και η μισή ομάδα ανέπτυξε ψυχικές ασθένειες ή προβλήματα κατάχρησης ουσιών στη μετέπειτα ζωή της, είπε ο Jensen. Πολλοί ήταν άνεργοι και έζησαν σκληρές ζωές, είπε η Τεσενε.

Η απάντηση της κυβέρνησης της Δανίας

Η δανική κυβέρνηση «μάς πήρε την ταυτότητα και την οικογένειά μας», η Κριστινε Χενεσεν, 76 ετών, η οποία, μαζί με την Τεσενε, είναι ένας από τους έξι επιζώντες κοινωνικού πειράματος της Γροιλανδίας που ζουν σήμερα. Περπατώντας σε ένα νεκροταφείο στην Κοπεγχάγη όπου είναι θαμμένοι μερικοί από τους φίλους της από το πείραμα, «Αλλά ξέρω ότι πολλά από τα άλλα παιδιά υπέφεραν περισσότερο μεγαλώνοντας, και νομίζω επειδή έχουμε μείνει μόνο έξι από τα 22 – αυτό λέει την ιστορία πολύ καλά», είπε, τυλιγμένη με ένα παλτό με γούνινο παλτό της Γροιλανδίας.

Η δανική κυβέρνηση απηύθυνε συγγνώμη πέντε χρόνια αργότερα, μετά από πιέσεις από ομάδες προεκλογικής εκστρατείας, αλλά αρνήθηκε να αποζημιώσει όσους είναι ακόμη ζωντανοί, δήλωσε ο δικηγόρος των θυμάτων. Υπέβαλε αξίωση αποζημίωσης 250.000 κορωνών (38.000 $) έκαστος στο περιφερειακό δικαστήριο της Κοπεγχάγης στα τέλη Δεκεμβρίου 2021.

Οι έξι κατηγορούν το δανικό κράτος ότι ενήργησε «κατά παράβαση του ισχύοντος δανικού νόμου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος των εναγόντων στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή σύμφωνα με το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ)», αναφέρει ο ισχυρισμός τους.

Σε δήλωση του, ο Υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων και ηλικιωμένων της Δανίας είπε ότι η κυβέρνηση εξετάζει την αξίωση αποζημίωσης.

«Η πιο σημαντική πτυχή για τη δανική κυβέρνηση ήταν μια επίσημη συγγνώμη στα ενήλικα πλέον παιδιά και τις οικογένειές τους για την προδοσία που υπέστησαν. Αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα προς την αποκατάσταση της αποτυχίας της κυβέρνησης. μια ευθύνη που καμία προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε αναλάβει», είπε η Άστριντ Κραγκ.

«Η κυβέρνηση και εγώ πιστεύουμε ότι η αναγνώριση των λαθών του παρελθόντος είναι από μόνη της κρίσιμη και πρέπει να μάθουμε από αυτά, ώστε να μην επιτραπεί ποτέ η ιστορία να επαναληφθεί».

Η ακρόαση είναι πιθανό να πραγματοποιηθεί τους επόμενους 10 μήνες και «είναι ακόμα η ελπίδα μας ότι η κυβέρνηση θα διευθετήσει την υπόθεση και θα καταβάλει αποζημίωση πριν από την ακρόαση». Αφού πέρασαν όλα αυτά και τα έξι θύματα, «δεν πιστεύουν ότι μια συγγνώμη είναι αρκετή», πρόσθεσε.

«Πολιτιστική εξάλειψη»

Ο στόχος του πειράματος, το οποίο άναψε το πράσινο φως το 1950, ήταν η στρατολόγηση ορφανών, αλλά ήταν δύσκολο να βρεθούν αρκετά παιδιά, είπε  ερευνητής. Οι παράμετροι διευρύνθηκαν για να συμπεριλάβουν νοικοκυριά χωρίς μητέρα ή χωρίς πατέρα και επιλέχθηκαν 22 παιδιά, παρόλο που πολλά από αυτά ζούσαν με τις εκτεταμένες οικογένειές τους ή με έναν γονέα, πρόσθεσε.

Η μητέρα της η οποία ήταν χήρα, απέρριψε αρχικά το αίτημα δύο Δανών να πάρουν τη μικρή κόρη της στη Δανία, είπε αλλά τελικά συμφώνησε στην υπόσχεση ότι  θα αποκτούσε καλύτερη εκπαίδευση.

Ως αποικιστές, οι Δανοί, οι οποίοι βοήθησαν στην αναγνώριση των παιδιών για το πείραμα, είχαν εξουσία στη Γροιλανδία, Θα ήταν δύσκολο για έναν Γροιλανδό να τους αρνηθεί εκείνη την εποχή.

«Όπως συμβαίνει με κάθε αποικισμένο έθνος, οι αρχές (ήταν) σεβαστά και φοβισμένα. Η αντίκρουση αυτών των αρχών δεν μπορεί να γίνει», είπε. Σύμφωνα με την έκθεση που συνέταξε  στο πείραμα, υπήρχαν αμφιβολίες ως προς το εάν ορισμένοι από τους γονείς ήταν πλήρως ενημερωμένοι ή κατάλαβαν τι συμφωνούσαν.

Από πολλές απόψεις, αυτό που συνέβη στα παιδιά αντιπροσωπεύει τις καταστροφικές και εσκεμμένες συνέπειες της πολιτιστικής εξάλειψης κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας, είπε ο Williamson. «Στους χρόνους της αποικιοκρατίας, υπήρχε μια εξάλειψη της μοναδικότητας του πολιτισμού, της σχέσης με τη γη, του φάσματος των γλωσσών, της πνευματικότητας — και αυτά θα είχαν εξαλειφθεί έτσι ώστε (οι αποικισμένοι) να μπορούν να κοινωνικοποιηθούν και να γίνουν μέρος του το αποικιακό κράτος», είπε.

Όταν έφτασαν στη Δανία, τα παιδιά στεγάστηκαν σε μια κατασκήνωση Save the Children στη νότια χερσόνησο Feddet, για τέσσερις μήνες. Απαγορεύτηκε στα παιδιά να μιλούν Γροιλανδικά – μια διάλεκτο της γλώσσας των Ινουίτ – και αντ’ αυτού διδάσκονταν Δανικά.

Τα παιδιά ήταν τρομοκρατημένα και έκπληκτα από το νέο τους περιβάλλον.  «όλα τα δέντρα — δεν έχουμε δέντρα στη Γροιλανδία, οπότε θυμάμαι πόσο ψηλά και μεγάλα ήταν».

Αργότερα τοποθετήθηκαν σε χωριστές ανάδοχες οικογένειες για περίπου ένα χρόνο. Η Τεσενε δεν ένιωθε ευπρόσδεκτη στο σπίτι της πρώτης ανάδοχης οικογένειας της. Έπρεπε να φορέσει μια αλοιφή για το έκζεμά της και δεν της επέτρεπαν να καθίσει στα έπιπλα. «Νοσταλγούσα κάθε μέρα», είπε.

Η δεύτερη ανάδοχη οικογένειά της ήταν πιο ευγενική, της αγόρασε ένα ποδήλατο και μια κούκλα και της συμπεριφέρονταν ως μέλος της οικογένειας.

Πέτυχε το πείραμα;

Όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στη Γροιλανδία, έξι από τα παιδιά των Ινουίτ παρέμειναν στη Δανία και υιοθετήθηκαν από τις ανάδοχές τους οικογένειες. Οι υιοθεσίες ήταν «εντελώς αντίθετες με την ιδέα να επιστρέψουμε (στη Γροιλανδία) και να γίνουμε η πνευματική ελίτ», είπε ο ιστορικός Jensen. «Κατά τη γνώμη μου, ήταν λάθος», είπε.

Μέχρι το 1960, όλα τα παιδιά είχαν εγκαταλείψει το ορφανοτροφείο και τελικά σχεδόν όλα επέστρεψαν στη Δανία. Για τους έξι που είναι ακόμα ζωντανοί, λένε ότι το να βρουν την αίσθηση της ταυτότητάς τους πήρε μια ζωή.

Ο Schmidt επέστρεψε στη Δανία για να ζήσει με την ανάδοχη μητέρα του, όπου τελικά βρήκε δουλειά ως στρατιώτης στον δανικό στρατό. Μιλώντας από το περιποιημένο σπίτι του στην Κοπεγχάγη, ο Schmidt είπε ότι ο στρατός τον κάλεσε. «Πραγματικά με έσωσε. Μου έδωσε δομή, φίλους και έναν σκοπό για τη ζωή μου και από πολλές απόψεις εκείνη η εποχή ήταν η καλύτερη της ζωής μου».

Η Τεσενε πάλευε να συνδεθεί ή να συγχωρήσει τη μητέρα της, θυμωμένη με την απόφασή της να τη διώξει μακριά. «Νόμιζα ότι η μητέρα μου δεν με ήθελε και γι’ αυτό ήμουν θυμωμένη μαζί της για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου», είπε.

Ήταν μόλις το 1996, όταν η Τεσενε ήταν 46 ετών, όταν ανακάλυψε την αλήθεια. Η αείμνηστη Δανή ραδιοφωνική προσωπικότητα και συγγραφέας Tine Bryld τηλεφώνησε στο σπίτι της με μερικά καταστροφικά νέα. «Μου είπε, κάθεσαι; Βρήκα κάτι στην Κοπεγχάγη, ήσουν μέρος ενός πειράματος», είπε «Έπεσα στο έδαφος και έκλαψα. Ήταν η πρώτη φορά που μου είπαν κάτι τέτοιο και ήταν τόσο απαίσιο», πρόσθεσε.

«Ένιωσα λυπημένος όταν έμαθα την αλήθεια», είπε η οποία μετακόμισε στη Δανία τη δεκαετία του 1960 και έγινε μοδίστρα. «Απλώς δεν πειραματίζεσαι με παιδιά – είναι απλώς λάθος». Το 1993, έβαλε μια αγγελία στην τοπική εφημερίδα της Γροιλανδίας που ερχόταν να επισκεφθεί και αναζητούσε ζωντανούς συγγενείς. «Ήταν μια εξαιρετική στιγμή να επιστρέψω και να το επισκεφτώ — (ήταν) πολύ συγκινητικό για όλους μας», είπε.

Έχει περάσει μέρος της ενήλικης ζωής της προσπαθώντας να επανασυνδεθεί με τη Γροιλανδία και τους ανθρώπους της. Το σπίτι της στο Στένσβεντ, μια μικρή πόλη μιάμιση ώρα μακριά από την Κοπεγχάγη, αποτελεί απόδειξη αυτής της προσπάθειας.  Τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνει γιατί η μητέρα της την έδιωξε.