Χάρης Τσεβής: Δύσκολα μπορώ να απομακρυνθώ από την ελληνική και μεσογειακή αγκαλιά

Ο Χάρης Τσεβής είναι ένας «λαμπερός Έλληνας» όπως δικαίως τον αποκαλούν φίλοι και συνεργάτες του. Άνθρωποι που τον γνωρίζουν, αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του όχι μόνο το προφανές ταλέντο του, αλλά κι έναν «αδελφό», έναν άνθρωπο που δεν ξεχνά όσους τον βοήθησαν.

Ο Χάρης Τσεβής μιλά στο pagenews.gr, λίγο πριν το τέλος μιας δύσκολης χρονιάς και στην αυγή μιας νέας, που φέρνει ελπίδα αλλά και αβεβαιότητα. Βάζει τα πράγματα στη θέση τους σε ό,τι αφορά τον Ομπάμα, μιλά για τα αμερικανικά grassroots κινήματα που υιοθέτησαν κάποια από τα έργα του, για τη φήμη, την αναγνωρισιμότητα, για τα εξώφυλλα που έκανε για δεκάδες διεθνή περιοδικά.

Το έργο του κοσμεί το εξώφυλλο του περιοδικού Time για τον άνθρωπο της χρονιάς του 2021, που είναι ο Elon Musk.

Ολόκληρη η συνέντευξη στο pagenews.gr

Σε όλο τον κόσμο τα ΜΜΕ αρέσκονται να μεγαλοποιούν και να κατασκευάζουν μύθους. Γιατί να μην το κάνουν και τα ελληνικά; Ποτέ φυσικά δεν είχα “πελάτη τον Ομπάμα”. Μακάρι, θα μου άρεσε, αλλά δεν συνέβη. 

A mosaic portrait of the Greek Freak @Giannis_An34 based on the actual map of the part of Athens where he is born and raised.A variety of photos from the streets of Athens is used on this mosaic.Created as a homage to an incredible basketball player and a uniquely kind and brave person.

A mosaic mural made out of tiles from the Selaron stairway in Rio, azulejos and ceramic tiles from the Portuguese and Brazilian heritage and photos from American flags and Olympic sides in Greece. Created to decorate the walls of the roof garden of the USA House in Rio 2016 Summer Olympics.

• Πώς είναι η καθημερινότα ενός visual designer με διεθνές πελατολόγιο; Πώς συνδυάζεται η καλλιτεχνικότητα με την πίεση ενός deadline;

Οι Έλληνες είμαστε σε όλη μας την ιστορία ένα ναυτικό έθνος. Είμαστε ανήσυχοι, παίρνουμε ρίσκα, φτιάχνουμε πλοία, ανοίγουμε “πανιά” και φτιάχνουμε εμπορικές διαδρομές και κοινότητες ανά την υφήλιο. Ο λόγος που το κάνουμε είναι οι περιορισμοί που ο φυσικός μας χώρος βάζει αλλά και η διάθεση μας να δούμε τον ορίζονται όσο πιο ανοικτό γίνεται. Την ίδια διαδρομή αναζήτησα κι εγώ στις αρχές του 2000 όταν ένιωθα την ελληνική αγορά να βρίσκεται σε μια επιταχυνόμενη κρίση.

Μια καλύτερη καθημερινότητα αναζητούσα. Η ερώτηση σας λοιπόν είναι εξαιρετικά εύστοχη. Δεν ήταν θέμα οικονομικό. Όχι κυρίως οικονομικό. Ήταν θέμα του πώς θέλει κανείς να ζει τη μέρα του. Τι θέλει να τον απασχολεί πρωτίστως. Με είχε κουράσει και θεωρούσα και λίγο άδικο να πρέπει να χάνω ατελείωτο χρόνο για να πληρωθώ για τη δουλειά μου, για να πείσω πελάτες για προφανή θέματα, ή για να βλέπω τους καλούς και ηρωϊκούς πελάτες να δυσφορούν σε μια περίεργη καθημερινότητα μιας στρεβλής αγοράς.

Μπορώ να πω μετά από κοντά 15 χρόνια δουλειάς για διεθνείς πελάτες πως αυτή είναι μάλλον καλύτερη από την προηγούμενη. Το πρόβλημα με την Ελληνική αγορά είναι για μένα ένα πρόβλημα κουλτούρας. Παρότι η χώρα μας είναι γεμάτοι εξαιρετικές μονάδες και ηρωϊκούς επιχειρηματίες και επαγγελματίες η γενική κουλτούρα είναι δυστυχώς προβληματική. Επέλεξα να αναζητήσω τους πελάτες μου κυρίως στις ΗΠΑ και τον Αγγλοσαξωνικό κόσμο αλλά και στην Ευρώπη ή και τη Βραζιλία.

Κακά τα ψέμματα, είναι χαρά να δουλεύεις χωρίς να φοβάσαι συνεχώς πως θα σε ρίξουν και να κάνεις συζητήσεις που αφορούν κυρίως ένα επικοινωνιακό κι όχι ένα προσωπικό ή άλλο χαζό πρόβλημα. Βρήκα εμπορικές συμφωνίες που τηρούνταν, ανθρώπους που συζητούσαν μόνο μια φορά για χρήματα και βέβαια deadline με λογική. Πάντα φυσικά υπάρχει πίεση σε μια δουλειά όπως η δική μας. Όμως όλα είναι συγκριτικά. Και όταν υπάρχει επαγγελματισμός μπορεί να υπάρξει προγραμματισμός. Κι όταν θα πρέπει να πιεστείς ίσως να τελειώσεις κάτι γρήγορα είναι συνήθως γιατί προέκυψε μια ανάγκη. Όχι μόνιμα.

Αν κάτι πρέπει να αλλάξουμε στη χώρα μας είναι να δούμε πως θα αποκτήσουμε περισσότερο μια κουλτούρα και μια ηθική συναλλαγών. Έχουμε πολλά άλλα θετικά αλλά χωρίς αυτές δεν μπορούμε πραγματικά να προχωρήσουμε πέρα από ένα όριο.

Endless summer

 

• Γιατί επιλέγετε να μένετε στην Κύπρο ενώ ενδεχομένως θα μπορούσατε να μένετε οπουδήποτε στον κόσμο;

Παρότι δεν έχω καμία καταγωγή και προηγούμενη σχέση με το νησί, παρόλο που για μένα η Κύπρος ήταν για πολλά χρόνια η χαμένη πατρίδα, όταν την γνώρισα την ερωτεύτηκα. Και μετά από μια μακρά περίοδο έρωτα αποφάσισα να προχωρήσω και σε μόνιμη συμβίωση. Για μένα είναι μια “μικρή Ελλάδα” με πιο ανθρώπινες συνθήκες. Μια Ελλάδα με πιο “αγγλοσαξονική” νοοτροπία. Χωρίς να παραβλέπω άλλα προβλήματα αυτής της νοοτροπίας, είμαι πεπεισμένος πως ταιριάζει πολύ περισσότερο στον Έλληνα από αυτή των κεντροευρωπαίων ή των ανατολικών που χαρακτηρίζει την μητέρα Ελλάδα.

Ύστερα είμαι άνθρωπος που λατρεύει τη θάλασσα, τον ήλιο, το καλοκαίρι. Ήθελα όμως να ζω και σε ένα χώρο με περισσότερη ασφάλεια, λιγότερο θόρυβο, μεγαλύτερο σεβασμό, φιλικό οικονομικό περιβάλλον και τελικά μια “μικρή Ελλάδα” με μια περίεργη μίξη επαρχιωτισμού και κοσμοπολιτισμού. Και μια χώρα που οι Έλληνες τσακώνονται κι εκεί αλλά μετά την τραγωδία του 1974 δεν το φτάνουν στα άκρα. Συνδιαλέγονται περισσότερο. Συμβιβάζονται. Η λέξη αυτή μοιάζει σε τόσους αρνητική αλλά για μένα είναι το ζητούμενο αν θέλεις να συμβιώσεις.

Επέλεξα επίσης την Πάφο, την πιο μικρή σε πληθυσμό και πιο μεγάλη σε έκταση πόλη της Κύπρου. Ένα μέρος που προσφέρει χώρο, άρα χρόνο και χρήμα στους κατοίκους του. Ένα μέρος που για μένα έχει λαμπρό μέλλον. Θα καλούσα κι άλλους φίλους Ελλαδίτες να την εξετάσουν ως πιθανό τους σπίτι. Θα βρουν τόσο πολλά που μπορεί να τους προσφέρει.

Αλλά ένας ακόμη λόγος είναι πως τίποτε δεν είναι απαραίτητο να είναι για πάντα. Η Πάφος είναι το σημερινό μου σπίτι και θα είναι όσο νιώθω όμορφα. Εχω σκεφτεί και ενδεχομένως και να μεταφερθώ για λίγο ή πολύ και σε κάποια άλλα μέρη. Το Μιλάνο που σπούδασα κι αγαπώ, η Τοσκάνη, τα Florida Keys ή το Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια είναι τόποι που θα περνούσα κι ίσως περάσω κάποιους μήνες ή και χρόνια. Πιστεύω πάντως πως θα επέστρεφα είτε στην Κύπρο είτε στη μητέρα Ελλάδα. Διότι δύσκολα μπορώ να απομακρυνθώ από την Ελληνική και Μεσογειακή αγκαλιά. Δύσκολα βρίσκω κάποια άλλη πιο οικεία ομορφιά.

The African bricks

• Είστε γνωστός για τα ψηφιακά «μωσαϊκά» σας. Είναι το σήμα κατατεθέν σας; Πώς καταλήξατε να συνθέτετε εικόνες με αυτό τον τρόπο;

Δύσκολο να απαντήσω με σιγουριά. Προέκυψε μάλλον από μια σειρά βιολογικών χαρακτηριστικών, παιδικών βιωμάτων αλλά και τυχαίων γεγονότων. Γεννήθηκα με πολύ μεγάλη μυωπία και δυσκολίες όρασης, άρα εκτιμούσα πάντα τις εικόνες που ήταν πολύ περίπλοκες κι έκανα κόπο να τις δω πραγματικά. Ύστερα έζησα τα παιδικά μου χρόνια σε ένα σπίτι που ήταν γεμάτο με πίνακες του Στέλιου Ζαχαρόπουλου, εξαδέλφου της μητέρας μου κι εξαιρετικού πουαντιλιστή ζωγράφου. Τα έργα του ήταν φτιαγμένα με άπειρες μικρές κουκκίδες που έκαναν τα μάτια μας να πρέπει να βρουν ένα ιδιαίτερο σημείο για να εστιάσουν.

Είχα γονείς που συνδύαζαν την τεχνολογία με τις καλές και τις εφαρμοσμένες τέχνες. Πέρασα πολλά χρόνια λοιπόν να μελετάω και να προσπαθώ να συνθέσω εικόνες με όσο δυνατόν μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Βρήκα στην τεχνολογία και την επιστήμη όχι μόνο βοήθεια για την όραση μου, αλλά και απαντήσεις σε τεχνικά και καλλιτεχνικά ερωτήματα.  Αρχικά ήταν μόνο ένα προσωπικό κόλλημα, ένα παράλληλο χόμπι και δεν πίστευα πως θα γινόταν κάτι το επιτυχημένο. Και δεν ήταν στα πρώτα 10-15 χρόνια της καριέρας μου.

Από τις σπουδές μου είχα άλλωστε μάθει πως το πιο δύσκολο, επίπονο και τελικά πολύτιμο στοιχείο στην οπτική επικοινωνία είναι η αφαίρεση. Η προσπάθειά σου να πετάξει κάθε τι το περιττό και να φτάσει στην πιο λογική και ευθεία φόρμα. Από την άλλη είδα πόσο λίγοι ήταν οι πελάτες που κατανοούσαν την αξία της αφαίρεσης και την απλότητας. Είδα πόσο απαξιωτικά έβλεπαν μια αφαιρετική δουλειά για την οποία είχα χαλάσει ατελείωτες ώρες και βήματα απλούστευσης, ενώ ήταν έτοιμοι να πληρώσουν πολλαπλάσια για έργα σύνθετα ή και φλύαρα. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη λοιπόν το ότι ένα χόμπι μου μπορούσε τελικά να είναι και μια συνταγή επιτυχίας.

Έχτισα μάλιστα ένα ολόκληρο επαγγελματικό μοντέλο σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Κατάλαβα πως για να μπορώ να έχω πελάτες σε όλο τον κόσμο, ενώ θα δούλευα από ένα όμορφο παραθαλάσσιο τόπο, δεν θα μπορούσα να πουλάω κάτι που ο καθένας θα έβρισκε δίπλα του. Γιατί να πάρουν εμένα για κάτι που θα έβρισκαν δίπλα τους. Έπεσα λοιπόν με τα μούτρα στην τελειοποίηση τεχνικών που ενδεχομένως θα είχαν περιορισμένο κοινό πελατών αλλά με υψηλή αμοιβή. Και βέβαια κατάλαβα πως όση επιτυχία και αν έχεις πρόσκαιρα με κάτι πρέπει να βρίσκεσαι σε συνεχή ανανέωση και έρευνα. Αλλιώς απλά αντιγράφεσαι και ξεπερνιέσαι.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό και πόσο θα μπορώ να προσαρμόζομαι και να ανανεώνομαι. Όμως για την ώρα, δεν βρίσκω τίποτα πιο φυσικό αλλά και πιο διασκεδαστικό από αυτό. Ακολουθώ κάθε άλλο βιολογικό φαινόμενο. Ίσως όπως ο κορωνοϊός. Μεταλλάσσεται συνέχεια για να επιβιώσει. Στην περίπτωση μου ξέρω πως οι άνθρωποι – σε αντίθεση με τους ιούς – διαθέτουμε εγκέφαλο άρα δεν χρειάζεται μόνο τυχαίες δοκιμές. Αλλά καλό είναι να μην υποτιμούμε το τυχαίο. Να μην κάνουμε μόνο λογικές επιλογές. Καμιά φορά ας δοκιμάσουμε και κάποιες που μοιάζουν εντελώς αδικαιολόγητες.