Αστρολογία και αποκρυφισμός: Τα σύμβολα των ζωδίων (Μέρος Β’)

Η Αστρολογία και τα σύμβολα των ζωδίων.

Μπορεί λοιπόν η αρχή αυτή να έγινε τη στιγμή που το ανθρώπινο μάτι αντίκρισε για πρώτη φορά τον έναστρο ουρανό.

Τότε που προσπάθησε να κατανοήσει τα μυστήρια του σύμπαντος.

Τα ιστορικά στοιχεία μαρτυρούν ότι πρώτοι οι Βαβυλώνιοι «εντρύφησαν» στα μυστήρια αυτά, γύρω στο 3.000 π.Χ.

Σε κείμενα που αναφέρονται σε εκείνη την περίοδο, γίνεται αναφορά στους τότε γνωστούς αστερισμούς:

• τον Ταύρο,
• τους Διδύμους,
• τον Λέοντα,
• τον Σκορπιό και
• τους Ιχθείς.

Οι Βαβυλώνιοι συσχέτισαν τους θεούς τους με πλανήτες, δίνοντας το όνομα του σημαντικότερου θεού τους, του Μαρδούκ, στον πλανήτη Δία.

Μάλιστα, το πρώτο «ωροσκόπιο» αποδίδεται σε αυτούς και φέρει την ημερομηνία 410 π.Χ..

Αστρολογία και αποκρυφισμός: Τα σύμβολα των ζωδίων (Μέρος Α’)

Τα σύμβολα των ζωδίων και η αποκωδικοποίησή τους

• ΛΕΩΝ: το λιοντάρι

Σύμβολο δύναμης και εξουσίας.

Το λιοντάρι αποπνέει την επιβλητικότητα, τη λάμψη και την υπερηφάνεια που ταιριάζει στον κυβερνήτη πλανήτη του ζωδίου, τον ζωοδότη Ήλιο.

Οι λαοί της Μεσοποταμίας είδαν στον ουρανό ένα λιοντάρι και το απεικόνισαν στο γρύπα.

Ένα συνδυασμό ταύρου, λιονταριού, σκορπιού και αετού, που θυμίζει πολύ και τη Χίμαιρα.

Το μυθικό τέρας με την πύρινη ανάσα και τη μορφή κατσίκας και λιονταριού.

Σε ένα κύπελλο που χρονολογείται στο 3000 π.Χ. οι Σουμέριοι δίνουν την εικόνα ενός λιονταριού που καταβροχθίζει έναν ταύρο.

Ο ταύρος έχει ένα άστρο ανάμεσα στα μάτια του.

Πρόκειται για ένα «σημάδι» γνώσης της εναλλαγής των εποχών, ανάμεσα στην άνοιξη και το καλοκαίρι που αποτυπώνεται με την υπεροχή του ενός ζώου ενάντια στο άλλο.

Η σφίγγα, το άγαλμα με το κεφάλι γυναίκας και σώμα λιονταριού, αποτελεί άλλη μια ένδειξη του συνδυασμού των ζωδίων με τις εποχές του έτους.

Στην περίπτωση της Σφίγγας έχουμε να κάνουμε με τα ζώδιο του Λέοντος και της Παρθένου που ακολουθεί.

Στον αστερισμό του Λέοντα οι αρχαίοι μας πρόγονοι είδαν το λιοντάρι της Νεμέας που σκότωσε ο Ηρακλής σε έναν από τους άθλους του.

Ο Διόνυσος, όπως και ο Ηρακλής εμφανίζεται συχνά να φορά το δέρμα του λιονταριού.

Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τον Σουμέριο ήρωα Γκιλγκαμές, ο οποίος κρατά στο ένα χέρι το ρόπαλο και στο άλλο το λιοντάρι.

Τόσο ο Γκιλγκαμές όσο και ο Ηρακλής, διακρίθηκαν για τους άθλους τους, ωστόσο είχαν τραγικό τέλος:

Ο πρώτος από λέπρα και ο δεύτερος από τον χιτώνα του Νέσσου.

Ουσιαστικά πρόκειται για τις δύο μορφές του Ήλιου, που είναι ευεργετικός και ζωοδότης, μπορεί όμως να αποδειχθεί και καταστροφικός.

Τη διπλή αυτή υπόσταση του Ήλιου μας δίνει με έναν καταπληκτικό τρόπο, ο μύθος του Φαέθοντα.

Οι λατινογενείς γλώσσες, απέδωσαν στην Κυριακή την ημέρα του Κυρίου, ωστόσο στα αγγλικά αυτή είναι αφιερωμένη στον ήλιο (Sunday).

Το ιδεόγραμμα του Λέοντα , συνδυάζει την κεφαλή του Λέοντα και τη χαίτη του.

• ΠΑΡΘΕΝΟΣ: η παρθένος

Πρόκειται για την μοναδική γυναίκα του ζωδιακού. Σχετίζεται με τη θεά Δήμητρα άλλα και την κόρη της Περσεφόνη και έχει διπλή σημασία.

Από τη μια πλευρά συμβολίζει την εποχή της σοδιάς που ξεκινά με την είσοδο του Ήλιου στον αστερισμό της (Δήμητρα) και από την άλλη με το ταξίδι της ψυχής από τη ζωή στο θάνατο και πάλι στη ζωή (Περσεφόνη).

Οι μεσοποτάμιοι λαοί συνδέουν την Παρθένο με τη Βαβυλώνια θεά Ιστάρ (στάρι) και οι Αιγύπτιοι με την Ίσιδα.

Η Παρθένος είναι σύμβολο της γονιμότητας και στις περισσότερες απεικονίσεις της κρατά ένα στάχυ.

Το πιο σημαντικό αστέρι του αστερισμού, είναι ο Στάχυς.

Ο αστερισμός της Παρθένου εντοπίζεται στον ουρανό δίπλα από εκείνο του πατέρα της, του Ικάριου ή Βοώτη και ταυτίζεται με την Ηριγόν.

Την ιστορία της οποίας αφηγείται ο Ερατοσθένης ο Κυρήνειας.

Σύμφωνα με αυτήν, ο Διόνυσος που επισκέφθηκε τον πατέρα της Ηριγόνης, έμεινε ενθουσιασμένος από τη φιλοξενία και χάρισε στην Ηριγόνη ένα παιδί που ονομάστηκε Στάφυλος.

Στη γιορτή που ακολούθησε, θυσιάστηκε ένας τράγος και το δέρμα του χρησιμοποιήθηκε για να φτιαχτούν ασκιά για το κρασί.

Ο Ερατοσθένης συνδέει εδώ με ένα καταπληκτικό τρόπο την Παρθένο με την γένεση της τραγωδίας (ωδή τράγου) και τον πατέρα της τραγωδίας, τον Διόνυσο.

Ο ίδιος ο Ερατοσθένης γράφει ότι είδε σε αυτό τον αστερισμό μια ομάδα ιερέων να χορεύει γύρω από ένα ασκί από δέρμα τράγου γεμάτο με κρασί.

Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι τα πρώτα θεατρικά έργα παίχτηκαν από ιερείς που συμμετείχαν σε τελετουργίες με τη μορφή χορών προς τιμή των θεών.

Η Παρθένος είναι ο αστερισμός της Ιατρικής και των Ηθοποιών. Τα κοινό σημείο σε αυτόν το φαινομενικά άσχετο συσχετισμό, θα τον συναντήσουμε στα αρχαία ασκληπιεία.

Ένα από τα πιο γνωστά, είναι η Επίδαυρος, όπου το θέατρο αποτελούσε την ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής) μέσω των ηθοποιών που εκτελούσαν ένα συγκεκριμένο ιατρικό έργο!

Το ιδεόγραμμα της Παρθένου αποτελείται από το γράμμα mem του Φοινικικού αλφαβήτου μαζί με το σύμβολο του ψαριού.

• ΖΥΓΟΣ: η ζυγαριά

Πρόκειται για το δεύτερο ζώδιο του αέρα που, όπως και το πρώτο (Δίδυμοι) αποτελείται από δύο στοιχεία (δυαδικότητα), με τη διαφορά ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο τάσια και με το μοναδικό άψυχο ζώδιο.

Οι Βαβυλώνιοι «ξεχώρισαν» μια ζυγαριά στη συγκεκριμένη περιοχή του ουρανού, ενώ οι Άραβες έβλεπαν εκεί τη συνέχεια του αστερισμού του Σκορπιού, μια άποψη που είχε υιοθετηθεί από τους αρχαίους προγόνους μας.

Μόλις το 150 π.Χ. ο αστρονόμος Ίππαρχος διέκρινε και κατέγραψε τον αστερισμό με το σημερινό όνομά του.

Μάλιστα, λέγεται ότι πρόκειται για τη ζυγαριά που κρατούσε η Αστραία, η θεά της δικαιοσύνης -μια από τις απεικονίσεις της Παρθένου, που προηγείται στο ζωδιακό κύκλο.

Οι Αιγύπτιοι ταυτίζουν τον αστερισμό του Ζυγού με τη ζυγαριά που κρατούσε το χέρι του ο θεός Όσιρις για να ζυγίζει τις τα καλά και τα κακά που έχουν διαπράξει οι ψυχές των νεκρών και να αποφαίνεται για την τύχη τους στη μετά θάνατο ζωή.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζυγαριά του ομηρικού Δία που αποφασίζει για την τύχη ή τη μοίρα των θνητών.

Βέβαια δεν πρόκειται για σύμπτωση το γεγονός ότι με την είσοδο του ήλιου στο Ζυγό, έχουμε την αρχή του φθινοπώρου και την φθινοπωρινή ισημερία, όταν η ημέρα και η νύχτα έχουν ακριβώς την ίδια διάρκεια, όπως και την ίδια περίοδο, απέχουν οι θερμοκρασιακές υπερβολές του καλοκαιριού με τους καύσωνες που συναντάμε στο πρώτο ζώδιο της φωτιάς το Λέοντα, απέχουν όμως και τα πρώτα κρύα που «πιρουνιάζουν» και συνδέονται συμβολικά με τα βέλη του Τοξότη.

Μια ακόμη ελληνική απόδοση του Ζυγού, αναφέρει ότι πρόκειται για το άρμα που έστειλε ο Πλούτωνας για να κατεβάσει την Περσεφόνη στον κάτω κόσμο και να ξεκινήσει έτσι το ταξίδι του Βόρειου Ημισφαιρίου της γης μέσα στον μακρύ χειμώνα!

Πάντως, σημειολογικά, η παρουσία του Ζυγού στον ουρανού, σημαίνει την απουσία του αγαθού της δικαιοσύνης στη γη!

Το ιδεόγραμμα του Ζυγού αποτελεί την γραμμική απεικόνιση της ζυγαριάς.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ: ο σκορπιός

Η σταδιακή μείωση της δύναμης του ήλιου και κατά συνέπεια του φωτός μετά την φθινοπωρινή ισημερία, αποτελεί την σημαντική αιτία που ο αστερισμός του Σκορπιού ήταν για τους περισσότερους λαούς της αρχαιότητας απειλή για τον ήλιο και για την ίδια τη ζωή.

Σύμφωνα με την μυθιστορία, η πτώση του άρματος του ήλιου που οδηγούσε ο Φαέθοντας, οφείλεται στην παρουσία ενός Σκορπιού.

Ο Σκορπιός τρόμαξε τα άλογα που τραβούσαν το άρμα του ήλιου, με αποτέλεσμα ο άπειρος Φαέθοντας να χάσει τον έλεγχο και τα αφηνιασμένα άλογα να παρασύρουν το άρμα πιο κοντά στη γη, καίγοντας πολλές περιοχές, προτού συντριβεί στον ποταμό Ηριδανό, ο οποίος έχει το δικό του αστερισμό στον ουρανό.

Ο Σκορπιός συνδέεται και με την ιστορία του Ωρίωνα.

Πρόκειται για το σκορπιό που έστειλε η Άρτεμη για να σκοτώσει τον Ωρίωνα, αλλά και για του ανθρωπόμορφους σκορπιούς που αντιμετώπισε ο Ωρίωνας στην αναζήτηση της αθανασίας.

Στην κλασσική παράδοση ο σκορπιός, όπως ο δράκος και το φίδι αποτελούν σύμβολα του σκότους, ακόμα και του θανάτου.

Προσπαθώντας να υπερνικήσουν τα άγρια θηρία οι ήρωες της αρχαιότητας, όπως ο Ηρακλής, ο Γκιλγκαμές, ο Οφιούχος, προσπαθούν να νικήσουν το θάνατο.

Στην παραδοσιακή αστρολογία ο Σκορπιός ταυτίζεται με τις έννοιες της ζωής και του θανάτου και αντιστοιχεί στα γεννητικά όργανα,-εκεί που «κρύβεται» το μυστήριο της ζωής.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μέχρι το 1930 κυβερνήτης πλανήτης του ζωδίου θεωρείτο ο Άρης, όμως με την ανακάλυψη του Πλούτωνα, η αστρολόγοι αποφάσισαν ότι ο μυστηριώδης αυτός πλανήτης που εντοπίζεται στα «τάρταρα» του ηλιακού συστήματος, ταιριάζει περισσότερο με τη «φύση» του Σκορπιού.

Στην αρχαιότητα φαίνεται ότι τον αστερισμό του Σκορπιού αποτελούσαν πολύ περισσότερα αστέρια από ότι στη σύγχρονη εποχή και ο αστερισμός είχε μεγαλύτερο μέγεθος.

Οι Σουμέριοι έβλεπαν ανάμεσα στις δαγκάνες του ένα λυχνάρι ή ένα φάρο.

Την περίοδο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οι δαγκάνες έγιναν μικρότερες και δημιούργησαν τον αστερισμό του Ζυγού (΄Ιππαρχος).

Το ιδεόγραμμα του Σκορπιού αποτελείται από μια σύνθεση του φοινικικού γράμματος mem με την ουρά του σκορπιού.

Πηγή: myastro.gr