Η νέα τάση: Κώφωση στις ειδοποιήσεις και στις ανάγκες

ΞΕΧΑΣΑ να πληρώσω τον φόρο ακίνητης περιουσίας μου πέρυσι. Το συνειδητοποίησα αυτό όταν υπέβαλα τον φόρο εισοδήματος, τον Απρίλιο, και δεν μπορούσα να βρω κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι είχε πληρωθεί.

Τρομοκρατήθηκα, ντράπηκα και ανησύχησα. Μήπως ήταν σημάδι άνοιας πρώιμης έναρξης; Μήπως τον προηγούμενο Σεπτέμβριο αντιστεκόμουν στη φορολογία και είχα ταχθεί κατά της κυβέρνησης με αποτέλεσμα να μου διαφύγουν όσες υποχρεώσεις είχα; Τότε συνειδητοποίησα το πραγματικό πρόβλημα: έχω κώφωση στις ειδοποιήσεις.

Από το 2020, πολλοί από εμάς ζούμε, κυρίως, διαδικτυακά, αποφεύγοντας τις αλληλεπιδράσεις πρόσωπο με πρόσωπο και βασίζουμε τη ζωή μας σε ένα τρισεκατομμύριο εφαρμογές. Όλες αυτές οι εφαρμογές στέλνουν χρήσιμες ειδοποιήσεις. Είναι, όμως, τόσες πολλές σε σημείο που να μην τις ακούω πια. Έχω αγνοήσει άπειρες ειδοποιήσεις, μεταξύ των οποίων και αυτές που με καλούν σε εξόδους, να κάνω σέρβις στον πανάρχαιο φούρνο μας, να αλλάξω τα φίλτρα νερού και… να πληρώσω τον φόρο ακίνητης περιουσίας. Ζω σε ένα συνεχές «ωχ, το ξέχασα!».

Φταίνε οι κακές μου αποφάσεις και το DNA μου.

Το πρώτο μου λάθος ήταν να βάλω αυτά τα «ντριν ντριν» στη ζωή μου πριν από μερικές δεκαετίες. Όντας κάποια που, αν την χαρακτηρίζει κάτι, αυτό είναι η μνήμη χρυσόψαρου, κάποτε εξαρτιόμουν πλήρως από ένα χάρτινο ημερολόγιο, στο οποίο έγραφα τα πάντα λεπτομερώς, και μία λίστα όπου έγραφα όσα είχα να κάνω για να με βοηθάει να τηρώ το πρόγραμμά μου. Αυτή η σχολαστική μου ασχολία με βοηθούσε για χρόνια. Σε κάποια στιγμή, όμως, κουράστηκα να μεταφέρω όλα τα γενέθλια γνωστών μου από το ημερολόγιο της μιας χρόνια στο ημερολόγιο της άλλης. Έτσι, βρήκα μία εφαρμογή για τον σκοπό αυτό που με ενθουσίασε: Μπορούσα να πληκτρολογήσω τις πληροφορίες μία φορά και, πέντε ημέρες πριν από τα γενέθλια κάθε αγαπημένου μου προσώπου, η εφαρμογή αυτή με ενημέρωνε αυτόματα.

Έπειτα, μπήκαν στη ζωή μου τα BlackBerry και τα iPhone. Και για χρόνια, σεβόμουν όλα αυτά τα μπιπ, τα ντιν και τα ντριν που αφελώς είχα αφήσει να μπουν στη ζωή μου. Στην αρχή ήταν διαχειρίσιμα και είχαν, ως επί το πλείστον, ειρηνικούς σκοπούς.

Στη συνέχεια, ξέσπασε η πανδημία και οι ειδοποιήσεις μετατράπηκαν ξαφνικά σε καταιγισμό ειδοποιήσεων Slack, κλήσεων Zoom, ειδοποιήσεις που με προειδοποιούν για εισερχόμενες κλήσεις και πολλές άλλες που απαιτούσαν να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση – μια κατάσταση που δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ. Προσθέστε σε αυτές και όλα αυτά τα συνεχή «ντριν» από ειδοποιήσεις που είχα ενεργοποιήσει πριν την πανδημία και θα καταλάβετε αμέσως γιατί ένιωθα καταβεβλημένη: ραντεβού με γιατρό μέσω βίντεο, ειδοποιήσεις για καθημερινή προπόνηση- που πιθανότατα δεν θα έκανα ποτέ, εικονικά happy hours, «έκτακτες» ειδήσεις για την πορεία της πανδημίας, – που δεν ήταν, ουσιαστικά, ειδήσεις για κανέναν που πρόσεχε να μην κολλήσει, επερχόμενες βροχές μετεωριτών, ο καιρός στη Ζυρίχη (την οποία επισκέφθηκα τελευταία φορά πριν από πέντε χρόνια) και η υποχρέωση- μία υποχρέωση στην οποία πάντα υπάκουα με πολλή προσοχή- να πληρώσω φόρο ακίνητης περιουσίας.

Στη συνέχεια, ένας νέος παράγοντας μπήκε δυνατά στο παιχνίδι. Η πραγματική απώλεια ακοής μου, ένα γενετικό δώρο από την πλευρά του πατέρα μου, άρχισε να επιδεινώνεται, μετατρέποντας τον κόσμο σε μια σειρά από υπόκωφους θορύβους που ακούγονταν σαν τον δάσκαλο του Τσάρλι Μπράουν. Ακόμα και με τα βοηθήματα ακοής μου, ήταν ρίσκο. Ίσως να άκουγα μια ειδοποίηση, ίσως και όχι.

Τότε ήταν που «έριξα λάδι στη φωτιά των ειδοποιήσεων». Πήρα ένα Apple Watch, ή αλλιώς το «βραχιόλι του διαβόλου». Έχοντας κουφαθεί στις ειδοποιήσεις τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, σκέφτηκα ότι, αν ένιωθα κάποια μικρή δόνηση στον καρπό μου με κάθε ειδοποίηση που θα είχα, θα ξαναγινόμουν ένας υπεύθυνος ενήλικας. Αντ’ αυτού, όμως, ένιωθα σαν να είχα κάποια σοβαρή νευρική διαταραχή. Το να τις παραλείπω μου προκαλούσε επίσης άγχος: Ήταν σαν η αδιάβαστη στοίβα των περιοδικών New Yorker στο πάτωμα του σαλονιού μου να είχε αναπτύξει τη δύναμη να δαγκώνει τον καρπό μου μέχρι να διαβάσω και την τελευταία στήλη.

Τα επίμονα μπιπ/ντιν/ντριν πήραν μια νέα, πιο ύπουλη έκφανση γύρω στον 13ο μήνα της πανδημίας, όταν το γενικό επίπεδο άγχους μου άρχισε να κορυφώνεται και ένιωθα ήδη πολύ καταβεβλημένη για να μπω στη διαδικασία να απενεργοποιήσω (όπως θα ήταν λογικό) έστω και μερικές από αυτές. Σε αυτό το σημείο, οι ειδοποιήσεις μεταμορφώθηκαν στη φωνή της μακαρίτισσας μητέρας μου, που επέστρεψε από το υπερπέραν μόνο και μόνο για να ψιθυρίσει στα αυτιά μου, που μετά δυσκολίας άκουγαν: «Σήκω. Πιες οκτώ ποτήρια νερό. Πήγαινε στο εβδομαδιαίο meeting. Απαντήστε στο email που επείγει. Είναι τα γενέθλια του θείου σου. Πλήρωσε την καθαρίστρια. Θα βρέξει σε 20 λεπτά. Ανάπνευσε. Ευθεία η πλάτη σου. Ανάπνευσε!»

«Δεν είσαι το αφεντικό μου!» φώναξα ένα απόγευμα, όταν έλαβα ταυτόχρονα επτά διαφορετικές ειδοποιήσεις. Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά σαν ένας οξύθυμος έφηβος. Εκείνη τη στιγμή, η κώφωση μου από τις ειδοποιήσεις έφτασε στο «ζενίθ» της.

Η λύση; Θα ξεκινήσω αποτοξίνωση. Απενεργοποιώ όλες τις ειδοποιήσεις και μεταφέρω τη ζωή μου και πάλι στο χαρτί. Ναι, θα είναι δύσκολη η προσαρμογή. Το παλιομοδίτικο σύστημα ημερολογίου και λίστας με όσα έχω να κάνω θα είναι μια βαριά, δια βίου υποχρέωση που -σε αντίθεση με τη γονεϊκή ιδιότητα ή τη δίαιτα Noom – πιθανώς θα με κάνει να κόβομαι από το χαρτί. Θα με κάνει, όμως, να πάρω και πάλι τη ζωή στα χέρια μου, μακριά από όλα αυτά τα gadgets.

Τα καλά νέα: Το χαρτί δεν κελαηδάει, δεν βουίζει, δεν αναβοσβήνει ή δεν «πετάγεται». Δεν σας κάνει να νιώθετε άσχημα για τον εαυτό σας, δεν ζητάει επίμονα την προσοχή σας για να σας υπενθυμίσει ότι έχετε κλείσει ραντεβού για τεστ Παπ, δεν «επιτίθεται» στον καρπό σας και δεν βασίζεται στα αυτιά σας τα οποία θα πρέπει να λειτουργούν σωστά. Το χαρτί απλά περιμένει, ήσυχα, χωρίς να κρίνει. Είναι ένας χρήσιμος φίλος, όχι μία υπερπροστατευτική μαμά που είναι πεπεισμένη ότι η ζωή σας θα καταστραφεί, εάν σταματήσει να σας υπενθυμίζει να πληρώσετε τον φόρο ακίνητης περιουσίας. Το χαρτί σε εμπιστεύεται ότι θα τα καταφέρεις.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη εκ των προτέρων από τους αγαπημένους μου που ξεχνάω τα γενέθλιά τους.