Συνέδριο αυτοπεποίθησης

Αν ένα στοιχείο χαρακτήρισε περισσότερο από κάθε άλλο το 14ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, που ολοκλήρωσε τις εργασίες του, αυτό ήταν το στοιχείο της πολιτικής αυτοπεποίθησης, μιας κομματικής σιγουριάς, που αποτυπώθηκε στις ομιλίες των συνέδρων, στα συνεδριακά κείμενα, στην ομιλία του Προέδρου του κόμματος.

Βέβαια, τα κομματικά Συνέδρια λειτουργούν, κατά κανόνα, στην πράξη σαν εκδηλώσεις εσωκομματικού πατριωτισμού και σφυρηλάτησης της εσωκομματικής αλληλεγγύης. Και το συγκεκριμένο Συνέδριο διεξήχθη χωρίς πολέμους χαρακωμάτων, μάχες ισορροπιών, επαναχάραξης συσχετισμών δυνάμεων.

Ο πρώτος άξονας, γύρω από τον οποίο αρθρώθηκε η συνεδριακή προβληματική, ήταν η επιβεβαίωση της Νέας Δημοκρατίας ως του μεγάλου κόμματος εξουσίας, που ασκεί κυβερνητικά καθήκοντα την τελευταία τριετία. Η επιμονή του Προέδρου Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς και κορυφαίων στελεχών σε αξονικές επιλογές της ΝΔ και της Κυβέρνησης εκφράσθηκε κατά τρόπο σαφή και υπογραμμισμένο.

Πρόεδρος και σύνεδροι επέμειναν ιδιαίτερα στις θέσεις που έλαβε το κυβερνών κόμμα σε εξ αντικειμένου δύσκολες συνθήκες, που απαιτούσαν εγρηγόρσεις, γνώσεις, διοικητικά αντανακλαστικά. Στην ημερήσια διάταξη κυριάρχησαν οι διεθνείς ανακατατάξεις και το αποτύπωμα της χώρας σε αυτές, η σταθερή αναφορά στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, η ορθολογική αντιμετώπιση της πανδημικής κρίσης της covid – 19, η υποστήριξη του εισοδήματος των πολιτών που βάλλεται από την ενεργειακή κρίση που έχει ξεσπάσει, οι μεταρρυθμίσεις στο διοικητικό υποσύστημα της κρατικής εξουσίας.

Απέναντι σε αυτές τις δράσεις και της πρωτοβουλίες του κυβερνώντος κόμματος υψώνονται οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και του αναχρονισμού. Αυτή η δεύτερη θεματική ήρθε να υπενθυμίσει σε πολλούς και σε πολλές ότι είναι αδύνατη η πολιτική πράξη, πόσο μάλλον το κυβερνητικό έργο, χωρίς αντιλόγους και χωρίς αντεπιχειρήματα. Σε αυτήν την δεύτερη θεματική ενότητα του Συνεδρίου προβλήθηκαν οι νέοι δυισμοί της κομματικής αντιπαράθεσης με τον εγχώριο αριστερό ριζοσπαστισμό.

Δεν είναι τυχαία η αντιδιαστολή που συμπυκνώθηκε στα αντιθετικά δίπολα «σταθερότητα ή περιπέτειες», «πρόοδος ή συντήρηση», «μέτρο ή λαϊκισμός», «μπροστά ή πίσω». Ούτε ως συμπτωματική θα έπρεπε να εκληφθεί η παρέμβαση του Πρωθυπουργού και Προέδρου του κόμματος, ο οποίος τόνισε ότι οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές θα γίνουν σε ένα χρόνο, όπως προβλέπεται από τον καταστατικό χάρτη της χώρας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει καλά ότι, παρά τις πολύμορφες κλήσεις που εκλήθη να διαχειριστεί, παραμένει το ισχυρότερο πολιτικό χαρτί του κόμματος, ιδίως σε σχέση με τον επικεφαλής της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Και η παρέμβαση Σαμαρά;

Ο Σαμαράς επεδίωξε να εμφανισθεί ως η «δεξιά συνείδηση» του κεντροδεξιού κόμματος του τόπου. Οι αναφορές του στα σοβαρά εθνικά θέματα και ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, οι φόβοι που με παρρησία διατύπωσε για ιδεολογική μετατόπιση στο χώρο του κέντρου δεν ενδείκνυνται ούτε για οπαδικού τύπου ζητωκραυγές, ούτε για δολοφονίες χαρακτήρα. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο διάδοχος του Κώστα Καραμανλή στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας, με την ψήφο της βάσης του κόμματος, και οι πολίτες της χώρας τον τίμησαν εκλέγοντάς τον Πρωθυπουργό.

Περιττεύουν λοιπόν χειροκροτητές και διαδικτυακοί δικαστές. Ο πολιτικός πολιτισμός της κεντροδεξιάς υπαγορεύει το σεβασμό κι όχι την χλεύη. Κι αυτό ισχύει για όλους τους Προέδρους του κόμματος.