Μεταλλικός κρατισμός

Είκοσι λεπτά παρέμβασης για το πολυπλόκαμο ζήτημα της ενεργειακής και πληθωριστικής κρίσης ήταν αρκετά για τον Α. Τσίπρα προκειμένου να επαναλάβει – οι αριθμοί των επαναλήψεων είναι δύσκολο πια να συγκρατηθούν – τα περί του ρόλου του κράτους στη διαμόρφωση της τιμής της χονδρικής του ρεύματος και της παλινόρθωσης του κράτους της Δεξιάς.

Το κράτος πρέπει, λοιπόν, να παρεμβαίνει στη διαμόρφωση (!) της τιμής της χονδρικής στον τομέα της ενέργειας. Σημειωτέον ότι στη σχετική συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφέρθηκε, κάπου είκοσι φορές, στον πάντα ευεργετικό, κατά τη γνώμη του, ρόλο του κράτους στην τρέχουσα ενεργειακή κρίση, ακόμη και στην τελική διαμόρφωση της τιμής της χονδρικής.

Πρόκειται για τη γνωστή μηχανή παραγωγής λόγου, που αναπαράγει όλες τις κρατιστικές εμμονές, θυμίζοντας την περίφημη ρήση του Αντρέ Γκορζ, μαρξιστή κοινωνικού φιλοσόφου, υπαρξιστή και μετέπειτα θεωρητικού της πολιτικής οικολογίας, σύμφωνα με την οποία «η αριστερά κινδυνεύει να πεθάνει από έλλειψη φαντασίας». Και δεν ήταν, δα, νεοφιλελεύθερος στοχαστής, όπως το ίδιο μηχανάκι παραγωγής λόγου επικολλά εν είδει ρετσέτας στην πλάτη κάθε διανοουμένου που τολμά να θίξει τον κρατισμό της αριστεράς ή, ακριβέστερα, αυτής της αριστεράς, της αριστερής radicalité.

Και πράγματι, ο Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι του αδυνατούν – δεν υπονοείται τίποτε για τον δείκτη νοημοσύνης του ηγετικού στρώματος του ΣΥΡΙΖΑ – να εξάγουν το θεμελιακό συμπέρασμα: η συγκέντρωση μεγάλου αριθμού αρμοδιοτήτων στα χέρια του κράτους σε περιόδους ενεργειακής κρίσης, δεν κινείται προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής αναχαίτισης της ενεργειακής κρίσης και της συναφούς αύξησης των τιμών, μεσοπρόθεσμα ή σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.

Επιπλέον, το πιότερο κράτος, που αιτείται μονοτόνως ο κ. Τσίπρας, συνοδεύεται και από την ανάγκη να αναχαιτισθεί η «παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς», των γαλάζιων golden boy και άλλα χιλιοειπωμένα, χωρίς ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις. Με αυτόν τον τρόπο, ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να συμβάλει στην καλλιέργεια ενός αχανούς ψυχολογικού χάσματος, που παραπέμπει σε ένα αίσθημα, ούτε καν πεποίθηση, ότι μας περιβάλλουν άπαρτα βουνά, που το κόμμα πρέπει να εκπορθήσει. Έτσι, όμως, οδηγούμαστε στην απόληξη του άκρατου κρατικού συγκεντρωτισμού, που, αντί να διευρύνει τα πεδία των δραστηριοτήτων μας, έρχεται να μας διδάξει ότι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε εντός προδιαγεγραμμένων ορίων.

Έστω: σε πλήρη αντίθεση με το σοβιετικού τύπο κόμμα – κράτος και σε αντιδιαστολή προς την υφέρπουσα αντίληψη περί κράτους – λάφυρου των κ,κ. Παύλου Πολάκη, Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και Αριστείδη Μπαλτά, το φιλελεύθερο κράτος δεν ισχυρίζεται πατερναλιστικά ότι είναι απαλλαγμένο προβλημάτων, αλλά μεριμνά για την διασφάλιση των πιο κατάλληλων προϋποθέσεων κατάλληλων για την ανάπτυξη της ατομικής ελευθερίας, αλλά και την διασφάλιση της συλλογικής ευημερίας σε περιόδους κρίσης όπως είναι η τρέχουσα. Δεν το επιτυγχάνει πάντοτε, αλλά επιδιώκει να το επιτυγχάνει, αποφεύγοντας πρωταρχικά τη συγκέντρωση υπερεξουσιών.