Ελληνοτουρκικά: Ο εθνικά επωφελής φιλελευθερισμός

Στις διεθνείς σχέσεις, υπάρχουν τρεις μεγάλες σχολές και παραδόσεις σκέψης και δράσης, οι εξής δύο: ο ρεαλισμός και ο φιλελεύθερος διεθνισμός, με τα εσωτερικά τους ρεύματα. Ο προλεταριακός διεθνισμός και η επισυναπτόμενη παγκόσμια ταξική αλληλεγγύη αποδείχθηκαν μια, κατά κυριολεξία, ουτοπία του εικοστού αιώνα. Από τον πρώτο χρόνο της ιδρύσεώς της, το 1974, η Νέα Δημοκρατία επιλέγει σταθερά να κινείται στις ράγες του φιλελευθερισμού. Αυτό υπενθύμισε, μεταξύ άλλων, και με τον τρόπο της, η πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη στη χθεσινή της παρέμβαση, όταν υποστήριξε πως ο Ερντογκάν έχει βρεθεί περιπλεγμένος μες στις περικοκλάδες από διπλωματικές πιρουέτες, κινούμενος ρεαλιστικά, δήθεν «πραγματιστικά», κατά τις συνθήκες της εκάστοτε συγκυρίας, με την Ελλάδα όμως να κερδίζει, σε τελικό βαθμό, σε διεθνείς πόντους με την προσήλωσή της στον διάλογο και τον δυτικισμό.

Το ζήτημα επανέρχεται συχνά στην επικαιρότητα, όπως συμβαίνει και στην τρέχουσα περίοδο, όπου η κοινή γνώμη της Χώρας μας στρέφει εκ νέου το ενδιαφέρον της στις σχέσεις με τον εξ Ανατολών γείτονα.

Ο φιλελευθερισμός της Νέας Δημοκρατίας δεν «πουλάει» συνήθως άμεσα, αποδίδει εθνικούς καρπούς μεσοπρόθεσμα και σε βάθος χρόνου. Είναι, φερ’ ειπείν, πιο ευχάριστο να κοιμάσαι μες στη θαλπωρή αυτοαναφορικών ψευδαισθήσεων του τύπου «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» (είπε, άραγε, κανείς ποτέ το αντίθετο;) παρά να υποστηρίξεις με παρρησία και ψυχικό σθένος ότι «η Ελλάδα ανήκει στη Δύση».

Υπερασπιζόμενη όμως αυτήν την πολιτική της ΝΔ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η Ν. Μπακογιάννη αναφέρθηκε, ανάμεσα στα άλλα, και στη συνάντηση που είχαν Κυριάκος Μητσοτάκης και Ταγίπ Ερντογάν πριν από περίπου ένα μήνα στην Κωνσταντινούπολη.

Οι δύο πολιτικοί ηγέτες δεν συναντήθηκαν για να βρεθούν λύσεις στα όσα χωρίζουν τις δυο χώρες, αλλά για να πέσουν οι τόνοι, να δοθεί ένα μήνυμα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, να αποφορτιστεί η ένταση ανάμεσα στις δύο Χώρες και να επιβεβαιωθεί ότι τουλάχιστον μπορούμε να συζητάμε.

Αυτό συνέφερε την Τουρκία, που είναι σε μια παρατεταμένη διαδικασία φάση επαναπροσέγγισης του δυτικού κόσμου, και ήθελε μέσα από μια συνάντηση σε καλό κλίμα να δείξει ότι δεν είναι ο «ταραξίας» της περιοχής.

Κυρίως όμως, εξυπηρετούσε τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα της Ελλάδας, η οποία επενδύει σε ένα ήρεμο καλοκαίρι. (Οι πονοκέφαλοι από την ενεργειακή κρίση και τις οικονομικές της επιπτώσεις είναι ήδη αρκετοί).

Η κ. Μπακογιάννη υπενθύμισε απλά τα κέρδη που αποφέρει στα εθνικά δίκαια η προσήλωση, χωρίς εμμονές, στις αρχές του διαλόγου και, συνειρμικά και δικαιολογημένα, έρχονται στο νου τα όσα είχε υποστηρίξει ο ιδρυτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Καραμανλής, με το  απέριττο ύφος του: «Με τους Τούρκους τρεις δρόμοι υπάρχουν: διεθνές δικαστήριο, διάλογος ή διάλογος, ή πόλεμος». Το πρώτο δεν το θέλουν αυτοί και χρειάζεται και πολλή προετοιμασία, το τρίτο δεν το θέλει κανείς, οπότε ας μείνουμε στο δεύτερο. Ας συζητούμε λοιπόν και, παράλληλα, ας δυναμώνουμε και στρατιωτικά, όπως ήδη εξάλλου συμβαίνει.