Κρίση κοινοβουλευτισμού, κρίση πολιτικού λόγου

Και σήμερα, γίναμε μάρτυρες ενός ακόμη επεισοδίου λεκτικής βίας στο Κοινοβούλιο. Δεν έχει ιδιαίτερη, πλέον, σημασία να αναφερθεί το επώνυμο του ενός ή του άλλου μέλους της εθνικής αντιπροσωπείας, το οποίο εκτροχιάζεται. Εξόχως προβληματικό αρχίζει να γίνεται το ότι αυτό το λεκτικό επεισόδιο τείνει να καταστεί καθημερινή ρουτίνα, τμήμα αναπόσπαστο εξαγριωμένων πολιτικών εθίμων.

Βέβαια, κάθε άλλο παρά ασύνηθες είναι στα συνταγματικά και πολιτικά χρονικά το όποιο πολιτικό κόμμα, που βρίσκεται στα έδρανα της αντιπολίτευσης, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού και πολιτικού χρώματος, να μην αρκείται μόνο στον έλεγχο των πεπραγμένων της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά να «λέει και μια κουβέντα παραπάνω», να προσφεύγει δηλαδή σε κάποιες πολιτικές υπερβολές.

Πλέον, όμως, οι υπερβολές αυτές λαμβάνουν τον χαρακτήρα λεκτικού τραμπουκισμού.

Οι βερμπαλισμοί παρελθόντων ετών παραδίδουν αργά μα σταθερά τη θέση τους σε εκτοξεύσεις χονδροειδών απειλών. Οι, συχνά αυτάρεσκες, λεκτικές καντρίλιες υποχωρούν μπροστά σε μια πολιτική ρητορική ύβρεων και απειλών.

Πρόκειται για καταστάσεις παρακμιακές, που προσιδιάζουν σε καφενειακούς καυγάδες, με την επιστράτευση λεξιλογίου κοινωνικών περιθωρίου. «Σας έχω», «ο Θεός συγχωρεί, εγώ ποτέ», «όλα εδώ πληρώνονται» είναι εκφράσεις που διατυπώθηκαν μόλις σήμερα, εν έτει 2022, στον κατ’ εξοχήν θεσμικό χώρο της φιλελεύθερης δημοκρατίας από φωνές του αυτοαποκαλούμενου δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου, που νόμιζαν ενδεχομένως ότι, με αυτές, κερδίζουν σε ανδρισμό ή/και σε ανδρειοσύνη, μεταφέροντας υβρεολόγια καφενέδων στα κοινοβουλευτικά έδρανα.

Κι όμως, η εκάστοτε αντιπολίτευση, θεσμός που επιδεικνύει θεαματικές αντοχές απέναντι στην αμείλικτη βάσανο του χρόνου, οφείλει, πριν από όλα, να ελέγχει με την δέουσα κοσμιότητα και αξιοπρέπεια το κυβερνητικό έργο, να καταστρώνει την πολιτική της επιχειρηματολογία επί τη βάσει πραγματικών δεδομένων και να διατυπώνει εναλλακτικές πολιτικές με φιλοδοξίες αντικειμενικής εφαρμογής.

Σε αντίθετες περιπτώσεις, όπως η σημερινή και οριακή, εναπόκειται στις ηγεσίες των αντιπολιτευτικών πολιτικών κομμάτων να μεριμνούν για την άμεση αποκατάσταση του κύρους του Κοινοβουλίου με κυρώσεις και με την ανάδειξη προσώπων ικανών να τιθασεύουν το θυμικό τους σε δημόσιους χώρους και να διαθέτουν την πολύτιμη οικονομία λόγου, ιδιαίτερα απέναντι σε εκπροσώπους του «άλλου μισού του ουρανού».

Η κρίση του κοινοβουλευτισμού είναι εδώ, όπως εδώ είναι και η σύστοιχη κρίση πολιτικού λόγου.