Ένας πόλεμος που εκφυλίζεται

Βαδίζουμε πλέον στον τρίτο μήνα του πολέμου που κήρυξε η Ρωσία κατά της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου.

Σε αυτό το διάστημα πολεμικών αντιπαραθέσεων, η ρωσική Ομοσπονδία οδηγείται σε σημαντικές ακυρώσεις αρχικών σχεδιασμών της και η Ουκρανία επιμένει να ανθίσταται, με την πολύτιμη, ανθρωπιστική και στρατιωτική, αρωγή του δυτικού κόσμου

Μετά τον αρχική ρωσική αλαζονεία και την συναφή προοπτική μιας ταχείας κατάρρευσης των ουκρανικών δυνάμεων, ήρθε η ώρα της απογοήτευσης για το Κρεμλίνο. Αυτό το νέο σκηνικό υποστηρίζεται τόσο από την ανθεκτικότητα του ουκρανικού στρατού και την αποτελεσματικότητά των επιλογών του, όσο και από τις απροσδόκητες αστοχίες ενός εχθρού σαφώς ανώτερου σε αριθμό και σε εφόδια. 

Το φιάσκο της επίθεσης στο Κίεβο, που ακολούθησε μια θλιβερή υποχώρηση και μια αναδιάταξη προς την περιοχή του Ντονμπάς, ανέδειξε την έκταση των στρατιωτικών καταχρήσεων που αποδίδονται σε έναν ρωσικό στρατό, που έχει οδηγηθεί ακόμη και στη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου. 

Η προοπτική σταθεροποίησης της σύγκρουσης, κατάπαυσης του πυρός ή ακόμη και της ανακωχής, έγινε τότε απατηλή. Από την ουκρανική πλευρά, το υπέρογκο τίμημα, που έχουν ήδη καταβάλει ο στρατός και οι πολίτες, σημαίνει ότι δεν είναι πλέον η ώρα για παραχωρήσεις για να αποφευχθούν τα χειρότερα, αλλά για μια νίκη, εντελώς αδιανόητη λίγες εβδομάδες νωρίτερα, για την οποία τα βαριά δυτικά όπλα είναι απαραίτητα.

Οι σχεδόν ταπεινωτικές απώλειες που υπέστη η Ρωσία, με εμβληματικότερη την καταβύθιση της «Μόσχα» στο βυθό της Μαύρης Θάλασσας, απαγορεύουν, με τη σειρά τους και με τον τρόπο τους, στον Πούτιν να αναθεωρήσει τους στόχους του και να περιορίσει τον επεκτατισμό του. 

Σήμερα, κανένα σημαντικό κέρδος δεν του επιτρέπει να βάλει τέλος στην «ειδική επιχείρηση» και να καυχηθεί για μια αποστολή που ολοκληρώθηκε. Αντίθετα, οι απογοητεύσεις συνεχίζουν να τροφοδοτούν με ένταση, και ενίοτε με υστερία, τον ρωσικό δημόσιο λόγο, με ορατό τον κίνδυνο να λειτουργήσουν ως μια νομιμοποιητική βάση για μια ακόμη πιο ανεξέλεγκτη κλιμάκωση.