Ο Τσακαλώτος ως κακέκτυπο Τσίπρα;

Εδώ και αρκετά χρόνια, ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρεί, ευκαίρως ακαίρως, να εμφανίζεται ως ο εσωκομματικός δελφίνος για την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έχοντας αποτύχει σε αρκετές προσπάθειές του να αποκτήσει τα αναγκαία προς τούτο κομματικά ερείσματα, αλλάζει σελίδα στην τακτική του και μιλά, σαν αντ’ αυτού, σαν Τσίπρας στη θέση Τσίπρα, μιμούμενος όλο και περισσότερο αντιπολιτευτικές πρακτικές και μεθόδους του σημερινού προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν τόλμησε να θέσει υποψηφιότητα στο πρόσφατο συνέδριο, αλλά οι κινήσεις του πάντα φιλόδοξου κ. Τσακαλώτου αποσκοπούν στη μεγιστοποίηση του ρόλου του στο παιχνίδι της διαδοχής, όταν αυτό δρομολoγηθεί. Οι αριστερόστροφες ομάδες και κινήσεις μειοψηφούν στον εσωκομματικό συσχετισμό δυνάμεων και ο κορμός του κομματικού μηχανισμού, αλλά και της εκλογικής και κοινωνικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, τον αντιμετωπίζει επιφυλακτικά λόγω κυρίως της επιπολαιότητας που επέδειξε ως υπουργός, εφαρμόζοντας το τρίτο μνημόνιο ύψους 290 δισεκατομμυρίων ευρώ και με τον ίδιο να χτυπά το καμπανάκι λήξεως στη Wall Street, Μέκκα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Πλέον, κινείται και διαδικτυακά, μέσω προσωπικών του λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκεί δηλαδή όπου η απεύθυνσή του είναι σαφώς μαζικότερη από αυτή που προσφέρουν περιορισμένης κοινωνικής και πολιτική ορατότητας εσωκομματικά ρεύματα.

Στο πιο πρόσφατο χτύπημά του, προσέφυγε σε μια προσωπική πολιτική επίθεση εναντίον του Προέδρου του ΚΙΝΑΛ, καταδικάζοντας γενικόλογα τον νεοφιλελευθερισμό, τον οποίο είχε ο ίδιος εφαρμόσει ως υπουργός επί μία τετραετία. Υπέκυψε μάλιστα στην ευκολία να αποδώσει την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς στην Γαλλία στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που, κατά τη γνώμη του, εφάρμοσε ο Μακρόν κατά την πρώτη πενταετία της προεδρικής του θητείας.

Με αυτόν τον τρόπο, αποσιώπησε πλήρως μέτρα της πρώτης μακρονικής περιόδου με σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά. Η αύξηση των συντάξεων με γνώμονα το ύψος του πληθωρισμού, η διατήρηση των ούτως ή άλλως υψηλών κοινωνικών δαπανών στη Γαλλία, η μείωση των εισφορών των αυτοαπασχολούμενων ελεύθερων επαγγελματιών δεν εντάσσονται σε καμία νεοφιλελεύθερη ατζέντα.

Αν, δε, προστεθούν σε αυτά τα μέτρα, η δέσμευση για τη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, οι σχεδιαζόμενες αλλαγές στην εκπαιδευτική λειτουργία με τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών λειτουργών σε αυτές και η δρομολόγηση δημοσίων προγραμμάτων διά βίου μάθησης, τότε ο λόγος περί νεοφιλελευθερισμού γίνεται γράμμα κενό. Και το να θελήσει να ανταγωνιστεί τον Α. Τσίπρα σε αυτό το πεδίο της γενικόλογης καταγγελίας σηματοδοτεί την ανάληψη ενός σοβαρού ρίσκου. Πριν από όλους, για τον ίδιο και το προσωπικό του μέλλον στην πολιτική σκηνή, όπου οι πολίτες μπορούν να αναγνωρίζουν το πρωτότυπο από το κακέκτυπο.