Κάνε το, όπως ο Μακρόν

Μπορεί ο Εμανουέλ Μακρόν να άντεξε της επίθεσης της ακροδεξιάς και να επικράτησε με ηχηρό ποσοστό αλλά όπως δείχνουν σε σκίτσα τους, οι γαλλικές εφημερίδες, είναι τραυματισμένος, κουρασμένος, αγχωμένος και φοβισμένος για τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.  Μια συγκατοίκηση έστω και με Μελανσόν, δεν είναι και το καλύτερο όνειρο του.

Μια συγκατοίκηση με Λεπέν, με την ίδια στον πρωθυπουργικό θώκο, μάλλον μοιάζει με σενάριο τρόμου. Και όχι μόνον για τη Γαλλία. Η Ευρώπη τρομάζει με την ιδέα πως σε πέντε χρόνια η Λεπέν θα επιδιώκει εκ νέου να κερδίσει τη προεδρία της Γαλλίας και ο Εμανουέλ Μακρόν θα παρατηρεί εκ του μακρόθεν καθώς το γαλλικό σύστημα δεν επιτρέπει αυτόματα τρίτη συνεχόμενη θητεία.

Αν κάποιος διακρίνει στα παραπάνω, κάποιες ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα, δεν θα ήταν μακριά από την αλήθεια. Οι αναλύσεις περί της επικράτησης Μακρόν έχουν ήδη ξεκινήσει στα επιτελεία των κομμάτων. Και στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Αλέξη Τσίπρα, στο στενό τους, περιβάλλον, αρχίζουν και διαμορφώνονται οι πρώτες εικόνες και για το ευρωπαϊκό παρόν αλλά και για το ελληνικό μέλλον.

Οι εκλογές στην Ελλάδα δεν θα απέχουν πολύ από τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν σε ένα μήνα, περίπου. Είτε σε πέντε είτε σε δέκα μήνες το αργότερο θα διεξαχθούν και στην Ελλάδα. «Το θέμα δεν είναι δεξιά ή αριστερά, αλλά αν θα πάμε μπροστά ή αν θα επιλέξουμε την οπισθοδρόμηση», είπε κατά την περιοδεία του στη Σαλαμίνα ο πρωθυπουργός, θέλοντας να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με την οπισθοδρόμηση και τον εαυτό του με την «πρόοδο». Αυτό ακριβώς που έλεγε και ο Εμανουέλ Μακρόν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέκρινε πως πίσω από τη επικράτηση Μακρόν, υπήρχε και το σενάριο της ενισχυτικής ψήφου από τη κεντροαριστερά αλλά και του συνόλου του δημοκρατικού κόσμου. Διέκρινε, επίσης πως η «δεύτερη Κυριακή», αποτελεί βαρόμετρο και για την επικράτηση στις επόμενες εκλογές.

Τα πολιτικά ανοίγματα του πρωθυπουργού ούτε τυχαία μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε βραχυπρόθεσμα και απολύτως προεκλογικά. Ενέχουν σαφώς και τέτοιους ρόλους. Είναι, όμως, ενδείξεις ενός ευρύτερου πολιτικού σχεδιασμού που έχουν στόχο την  απόλυτη επικράτηση στο ιδεολογικό κέντρο και την διεύρυνση της ΝΔ, στα όρια της κεντροαριστεράς.

Με άλλα λόγια τη πολιτική ηγεμονία.

Κάτι που είχε πετύχει ο Μακρόν στη πρώτη πενταετία του. Όπως και ο Έλληνας πρωθυπουργός. Η πολιτική στροφή είναι αναγκαία. Και για τη περίπτωση συγκυβέρνησης αλλά και για την υλοποίηση του «μεγάλου στόχου».

Από την άλλη πλευρά το κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν προσομοιάζει με εκείνο του Αλέξη Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν διαθέτει ισχυρό κομματικό μηχανισμό. Υπάρχει ανυπαρξία σχεδόν στελεχών στη τοπική αυτοδιοίκηση, στα επαγγελματικά σωματεία, στα εργατικά σωματεία, στις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα αλλά και στον ιδιωτικό. Η κυριαρχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι «εδώ και είναι δυνατή». Οι δεσμοί του ΣΥΡΙΖΑ με τη κοινωνία είναι σχεδόν αποκλειστικοί προσωπικοί δεσμοί του Αλέξη Τσίπρα. Με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται. Όπως ακριβώς και ο Εμανουέλ Μακρόν.

Δεν διαθέτει κόμμα, δεν διαθέτει μηχανισμό, δεν διαθέτει συνδικαλιστικές οργανώσεις. Και ο Γάλλος πρόεδρος και ο Έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι ισχυρές προσωπικότητες που ξεπερνούν τα κόμματα τους. Πολλοί υποστηρίζουν πως αυτό έχει ημερήσια λήξης καθώς τα κόμματα, παρά τη κρίση που βιώνουν, έχουν ισχυρά ερείσματα στη κοινωνία και αποτελούν βασικούς της πυλώνες. Για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, η επόμενη ημέρα των εκλογών, αφορά αποκλειστικά και μόνον τη «προοδευτική συγκυβέρνηση», όπως την αποκαλεί. Ή με το ΠΑΣΟΚ- αν αρκεί η αριθμητική των κοινοβουλευτικών εδρών-ή επαναληπτικές εκλογές.

Και τότε το δίλλημα θα είναι «Μητσοτάκης ή Τσίπρας»…