Αναζητώντας τα…παλιά, καλά χρόνια!

«Ό, τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο/ Οι πικραμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο» λέει το τραγούδι. Και το «κλειδί» στους τόσο αληθινούς αυτούς στίχους δεν είναι ότι τα ωραία τελειώνουν με πόνο, αλλά να το συνειδητοποιήσει κάποιος ως… «πικραμένη καρδιά». Διότι, αν δεν το συνειδητοποιήσει, έρχονται οι αμέσως επόμενοι στίχοι για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους για όσους είναι αιθεροβάμονες: «Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια/Ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτια».

6,5 χρόνια φαγούρα

Θα μπορούσε να είναι αυτό ένα τραγούδι-προειδοποίηση για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, ποιος αλήθεια μπορεί να πιστέψει ότι η Κουμουνδούρου θα αλλάξει ρότα μόνο και μόνο εξαιτίας των στίχων ενός τραγουδιού; Κι όταν μάλιστα έχει αγνοήσει τόσες άλλες καμπάνες που βαράνε χρόνια τώρα. 

Καλώς, ή κακώς –προφανώς, πολύ κακώς για το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα- συμπληρώσαμε ήδη έξι χρόνια και βαδίζουμε στα μισά του έβδομου, που το κόμμα βρίσκεται σταθερά πίσω στις δημοσκοπήσεις! Ελάχιστους μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 απώλεσε τη… «δημοσκοπική πλειοψηφία» και δεν την ανέκτησε ποτέ. Αλλά ούτε και τις κάλπες, στις πολλές εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν: Εθνικές, ευρωπαϊκές, τοπικές κλπ. 

Σε ό,τι αφορά στις δημοσκοπήσεις, το σενάριο είναι το γνωστό, που συναγωνίζεται σε φαντασία τα παραμύθια με τους μονόκερους: ότι τα ΜΜΕ και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων κυνηγάνε τον ΣΥΡΙΖΑ… 

Τα παράδοξα

Επίσης, και για τις εκλογικές αναμετρήσεις, το άλλοθι είναι ότι υπήρξαν αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών και των δύσκολων αποφάσεων (Πρέσπες, σύγκρουση με Βρυξέλλες και Μέρκελ κλπ) που εκλήθη να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Κι από εδώ ξεκινούν τα δυο παράδοξα: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει ούτε να θυμάται ότι κυβέρνησε, ούτε ότι το έπραξε με δεκανίκι τους ΑΝΕΛ…

Φαίνεται ότι η αυταπάτη δεν τελείωσε το 2015, αλλά είναι κινητήριος πολιτική δύναμη στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια αντιπολίτευση που πασχίζει να ισορροπήσει ανάμεσα σε δυο βάρκες: τη θεσμική και του «πολιτικού ακτιβισμού». Και γνωρίζουμε όλοι τι συμβαίνει όταν κάποιος επιχειρεί να ισορροπήσει σε δυο βάρκες. Συνήθως

Η λαϊκή δυσφορία

Η κύρια πολιτική αυταπάτη του ΣΥΡΙΖΑ θολώνει τη σκέψη του και τη στρατηγική του οδηγώντας τον να επαναλαμβάνει το –πετυχημένο μεν, προεκλογικά, δοκιμασμένο και αποτυχημένο κυβερνητικά- μοντέλο πολιτικής δράσης: «καβάλα στο κύμα της λαϊκής δυσφορίας». 

Εδώ εντοπίζεται άλλο ένα λάθος του ΣΥΡΙΖΑ: το ηθικό του πλεονέκτημα απεδείχθη ότι ήταν κάτι χειρότερο από σύνθημα-ήταν στρακαστρούκα. Κι αυτό είναι κάτι που έχει καταγραφεί στην κοινωνία-δεν αλλάζει, όσο κι αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Ακόμη κι αυτή η αυταπάτη της «εσωκομματικής δημοκρατίας» με τις φυγόκεντρες δυνάμεις και την εσωκομματική Βαβέλ, δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα για να πειστούν οι Πολίτες που αναζητούν σταθερότητα, συνέπεια, στρατηγική και πρόγραμμα.

Και, ναι μεν, οι εκλογές –όπως λένε οι δημοσκόποι, αναλυτές- δεν κερδίζονται μόνο με απολογισμό, αλλά και με τη δημιουργία προσδοκιών. Πλην όμως αυτές οι προσδοκίες πρέπει να εδράζονται σε υποθέσεις, υποσχέσεις, σχέδια που να έχουν επαφή με την πραγματικότητα, να λαμβάνουν τα μηνύματα των πολιτών να τα συνδυάζουν με τις δυνατότητες της εποχής, έτσι ώστε να προκύπτουν οι προτεινόμενες πολιτικές.

Μονόδρομος

Δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος. Οι ευκαιριακές συμμαχίες βοήθησαν το 2014-2015 τον ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει την απογοήτευση των πολιτών για τα –τότε- δυο κυρίαρχα κόμματα σε πολιτική πρόταση που μετά δυσκολίας εκφράστηκε και επικράτησε στην κάλπη. Τώρα, μπορεί να εμφανίζονται και πάλι στην κοινωνία συστατικά που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέα κινήσεις αγανακτισμένων, πλην όμως αυτήν τη φορά δεν θα είναι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι πλέον υπάρχει η ειδοποιός διαφορά: ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυρίαρχο κόμμα και κυβέρνησε.

Άρα, δεν έχει μόνο να απολογηθεί ή να δικαιολογηθεί, ή να κάνει την αυτοκριτική του, ή ακόμη και να υπερασπιστεί τη διακυβέρνησή του! Κυρίως, οι πολίτες, λόγω ακριβώς της κυβερνητικής του προϋπηρεσίας έχουν την απαίτηση οι προσδοκίες να μην είναι στρακαστρούκες αλλά μελετημένες προτάσεις. Εφόσον βεβαίως μιλάει κάποιος για πρόταση διακυβέρνησης κι όχι για μια απλή εναλλαγή στην εξουσία, επειδή… «ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Είναι ν’ απορεί κάποιος, πάντως, γιατί το ξέχασε τότε που συνασπίστηκαν Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος. Αλλά, όπως είπαμε, αυτά ήταν τα χρόνια του ηθικού πλεονεκτήματος και της πολιτικής αυταπάτης. Ήταν τα παλιά, καλά χρόνια…