Το…πόκερ μιας συγκυβέρνησης

Η εκλογή Ανδρουλάκη στη ηγεσία του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ανακάτεψε την πολιτική τράπουλα. Μπορεί η φασαρία να ήταν (ή να είναι) μεγαλύτερη απ’  ό,τι θα ταίριαζε ή θα αναλογούσε στις καταστάσεις και τα δεδομένα. Μπορεί! Πλην όμως, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, από τα μέσα Δεκεμβρίου του 2021 που κατέκτησε τη νίκη, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει γίνει «κεντρική φιγούρα» στα σενάρια για τις πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες. 

Πίεση

Ούτε πέντε μήνες στην ηγεσία και έχει κληθεί να απαντήσει περισσότερες φορές για το τι θα κάνει μετεκλογικά, παρά για το πώς και με τι επιχειρήματα θα πορευθεί μέχρι τις εκλογές! Ίσως δεν είχε συμπληρώσει δεκαήμερο όταν δέχθηκε…αμφίπλευρη πίεση για να ξεκαθαρίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ αφήσει. Βεβαίως συνειδητοποιώντας πλήρως ότι το, πρώτιστο καθήκον του δεν είναι να πει τι θα κάνει, αλλά να φτιάξει αυτόνομη πρόταση και στρατηγική, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Κινήματος απέκρουσε τις επιθέσεις. Στο μεσοδιάστημα προσπαθούσε –άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία, άλλοτε με μικρότερη- να διατυπώσει ένα διακριτά διαφορετικό πολιτικό λόγο (και πρόταση) τόσο από την Κυβέρνηση, όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, με προφανής απώτερο στόχο να καταστεί ο τρίτος πόλος (για αρχή…).

Ίντριγκα

Το ίδιο σύντομα όμως, η νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ διαπίστωσε ότι η διαφορετική πολιτική πρόταση προσδίδει υπόσταση, πλην όμως επικοινωνιακά, τα σενάρια μετεκλογικών συνεργασιών αποτελούν εξαιρετική καύσιμη προωθητική ύλη για το ΚΙΝΑΛ. Δηλαδή, πολύ περισσότερο ενδιαφέρον και «ίντριγκα» προκαλεί μια αποστροφή Ανδρουλάκη για το τι θα γίνει την επομένη των εκλογών, παρά μια πρόταση του κόμματος: στο κάτω-κάτω ούτε στην Τέχνη, ούτε πολύ περισσότερο στην πολιτική υπάρχει παρθενογένεση κι άρα οι πολίτες έχουν ήδη δει και ακούσει πάσης φύσεως επιχειρήματα και είναι εξοικειωμένοι με τις προτάσεις των κομμάτων. Όμως δεν είναι ποτέ χορτασμένοι για σενάρια πολιτικών συνεργασιών…

Οι καρέκλες…

Υπ’ αυτήν την έννοια, μάλλον έξυπνη ήταν η πρόσφατη δήλωση Ανδρουλάκη: «από εμάς δεν θα δει πρωθυπουργική καρέκλα ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσίπρας».

Και γιατί ήταν έξυπνη; Διότι λέγοντας το απολύτως αυτονόητο, επανεκκίνησε συζητήσεις που τον έκαναν πρωταγωνιστή των μετεκλογικών σεναρίων. Προσέξτε! Τι είπε ο Ν. Ανδρουλάκης; «ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον». Θα μπορούσε να πει κάτι διαφορετικό; Ασφαλώς όχι! Εκτός αν ήθελε, είτε ν αυτοκτονήσει πολιτικά, είτε είχε λάβει την απόφαση να κατέλθει ως συνεργαζόμενος κι όχι ως αυτόνομος σχηματισμός… Άρα τίποτε από τα δυο!

Με περισσή βιασύνη κάποιοι έσπευσαν να επιτεθούν στον Ν.Ανδρουλάκη κατηγορώντας τον σχεδόν για Βοναπαρτισμό, θεωρώντας ότι εκμεταλλευόμενος την απήχηση του ΚΙΝΑΛ πάει να ανατρέψει τους πολιτικούς όρους φθάνοντας στο σημείο…το τρίτο κόμμα να θέλει να επιβάλει το αν θα είναι Πρωθυπουργός ή όχι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος…

Δικαίωμα

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: είναι απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμα του (κάθε) Ν.Ανδρουλάκη να λέει τι δεν θα κάνει και το τι θέλει. Δεν μπορεί ένα κόμμα να επιβάλει τις δικές του επιθυμίες σ ένα άλλο.

Από την άλλη πλευρά, η βιασύνη με την οποία αντιμετώπισαν τα άλλα κόμματα τη θέση Ανδρουλάκη δείχνει μεγάλη αμηχανία, ιδίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως διατείνεται είναι πρώτος και ισχυρός, γιατί δείχνει τόσο άγχος για τη μετεκλογική συνεργασία που θα επιδιώξει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ; 

Ήδη η ΝΔ έχει αντιληφθεί ακριβώς αυτήν την πολιτική αντινομία και η κριτική της πλέον στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ είναι (κι όσο περνάει ο καιρός θα εντείνεται) περισσότερο σε θέσεις, έτσι ώστε να περιορίσει τις όποιες διαρροές προς τη Χαριλάου Τρικούπη παρουσιάζοντας το Κίνημα να έχει παρεμφερείς απόψεις  με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που δεν σημαίνει απαραίτητα μετεκλογική συνεργασία, αλλά σίγουρα λειτουργεί αποτρεπτικά για τις τάξεις των ψηφοφόρων που αποκηρύσσουν τις πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ.

Το βλέμμα στο εσωτερικό

Παράλληλα, όμως οι βιαστικοί, δεν κατανοούν ότι ο Ν.Ανδρουλάκης δεν λειτουργεί –ή τουλάχιστον δεν επιτρέπεται να το δείξει- με όρους μετεκλογικών συνεργασιών. Εκείνος βρίσκεται αρκετά βήματα πίσω: θέλει να εκμεταλλευθεί μέχρι το τελευταίο δεκαδικό τη δημοσκοπική του απήχηση και να μην κάνει οποιαδήποτε κίνηση που θα του στερήσει ποσοστά κι άρα με την απλή αναλογική (του πρώτου γύρου) βουλευτές. Σήμερα η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΙΝΑΛ έχει 22 βουλευτές. Αν ανταποκρίνονται οι δημοσκοπήσεις στην αλήθεια, τότε το βράδυ των εκλογών ο Ν.Ανδρουλάκης θα ηγείται μιας ομάδας 45-50 βουλευτών! Είναι ποτέ δυνατόν να θελήσει, με πρόωρες και βιαστικές δηλώσεις μετεκλογικής νομιμοφροσύνης, να υπονομεύσει την ίδια την πορεία του, αλλά και την ησυχία στο κόμμα του; Διότι οι δηλώσεις Ανδρουλάκη έχουν αποδέκτες και εντός του κόμματός του, τα στελέχη εκείνα που βλέπουν ή νιώθουν ότι μια συνεργασία μπορεί να τους στερήσει τη βουλευτική έδρα ή τώρα, ή στο δεύτερο γύρο.

Είναι αυτό που σημειώναμε στην αρχή: ο νέος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ βλέπει το κόμμα του, ενώ οι άλλες παρατάξεις (ακριβώς επειδή βλέπουν και εκείνες το δικό τους «μέλλον») επιδιώκουν να τον στριμώξουν με διλήμματα εκτός εποχής.

Πάντως, όσο δικαίωμα έχει ο Ν.Ανδρουλάκης να λέει με ποιους δεν θα συνεργαστεί και τι δεν θα κάνει, άλλη τόση υποχρέωση έχει να πει τι θα κάνει και τι πιστεύει…

Οι… παίκτες

Στο πόκερ υπάρχει και το «δικαίωμα»: αυτό σημαίνει ότι ο παίκτης χρειάζεται λίγο χρόνο για να σκεφθεί την κίνησή του. Το θέμα όμως είναι ότι πρέπει να προηγηθεί ο πρώτος παίκτης (ο εκ δεξιών εκείνου που μοιράζει χαρτιά) για να πει: «πάσο», «ντούκου» ή να «ποντάρει». Μέχρι τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να είναι στο ντούκου, η ΝΔ στο ποντάρισμα (των κυβερνητικών πεπραγμένων και των θετικών οικονομικών δεικτών) και το ΚΙΝΑΛ στο… πάσο! 

Είναι λοιπόν δυο πράγματα σημαντικά: να ξεκαθαριστεί ποιος είναι ο dealer που μοιράζει χαρτί για να διαπιστώσουμε ποιος θα είναι ο πρώτος παίκτης και ποιος ο τελευταίος. Και το δεύτερο και σημαντικότερο: ακόμη και στο πόκερ κανείς δεν αρνείται το «δικαίωμα» σ έναν παίκτη, αν και για να έχει ενδιαφέρον ένα παιχνίδι υπάρχουν παίκτες που θέλουν ταχείς ρυθμούς για να φθάσει «το κόλπο» στο κρίσιμο σημείο του.

Όμως…μήπως, στην προκειμένη περίπτωση, οι παίκτες αντιλαμβάνονται αλλιώς το…κρίσιμο σημείο που θα φτάσει «το κόλπο»; Είναι η προεκλογική περίοδος; Είναι η μετεκλογική συνεργασία; Ή μήπως είναι το ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ των δυο εκλογικών αναμετρήσεων; Κι άρα, μήπως κάποιοι νομίζουν ότι έχουν… «καρέ», αλλά ένας άλλος «φλός»;