Η Νέα Προοδευτικότητα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Αρκετά έχουν ήδη ειπωθεί και γραφεί για όσα υποστήριξε προχθές ο Κ. Μητσοτάκης σε προσυνεδριακή συζήτηση. Επί της ουσίας, όμως, ο Πρωθυπουργός δεν έκανε τίποτε άλλο χθες στο Χαλάνδρι από το να σηκώσει το γάντι της αντιδεξιάς ρητορικής, στην οποία επιδίδεται, όλο το τελευταίο διάστημα, η μείζων αντιπολίτευση με προεξάρχοντα τον κ. Τσίπρα. Σύμφωνα με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η μόνη πολιτική δύναμη που δεν δικαιούται δια να ομιλεί για πρόοδο είναι η Νέα Δημοκρατία.

Κι όμως, ο Κ. Μητσοτάκης αυτό που έκανε προχθές δεν είναι τίποτα παραπάνω από το να υποστηρίξει ότι το ευρωπαϊκό κεκτημένο της Χώρας είναι προοδευτικό και ότι έχουν προοδευτικό πρόσημο διοικητικές μεταρρυθμίσεις της παρούσας Κυβέρνησης, αμφισβητώντας έτσι το ταυτοτικό προοδευτικό στοιχείο του Α. Τσίπρα.

Αυτή η νέα προοδευτικότητα δεν εκπηγάζει από την διαψευσθείσα θεωρία του Μαρξ και του συνεργάτη του Ένγκελς, τον οποίο εξακολουθεί να αποκαλεί «Έγκελς» ο πρόεδρος της ημέτερης Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Συνδέεται με το να κοιτάζει κάποιος προς τα εμπρός, προς τις προκλήσεις που θέτει εξ αντικειμένου το μέλλον, έχοντας προηγουμένως σταθμίσει τα κέρδη και τις απώλειες από τις επιλογές του στο παρελθόν.

Κι είναι ασφαλώς μέγα κέρδος όχι μόνο για την Νέα Δημοκρατία αλλά και για τον τόπο συνολικά ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του Προέδρου της ΝΔ και η αναφορά του στο αξιακό δυτικό σύστημα. Χωρίς ψιλά γράμματα και χωρίς περιστροφές, υπερασπίζεται την ανάγκη της εμβάθυνσης και της διεύρυνσης της συμμετοχής της Χώρας μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και της στενής παρακολούθησης των διεργασιών που εκτυλίσσονται στον δυτικό κόσμο. Και ως προς τη στρατηγική αυτή επιλογή, συχνά έμεινε δυστυχώς μόνος, απέναντι σε μια αντιπολίτευση που δυσκολευόταν να καταδικάσει ανυπόκριτα τον επεκτατισμό του Κρεμλίνου και να ξεκόψει οριστικά με εσωκομματικά ρεύματα που έκλειναν ναζιάρικα το μάτι στους νεοιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του Πούτιν.

Ο Πρόεδρος της ΝΔ έκανε, όμως, και ένα βήμα παραπέρα. Απαλλαγμένος από ενοχές για την αναφορά του στα φιλελεύθερα ιδεώδη, δεν εισηγείται ένα νέο κρατισμό. Το σύστημα αυτό δοκιμάστηκε και κατέρρευσε στην πράξη, οδηγώντας στην απόγνωση, ακόμη και σε απονενοημένα διαβήματα, χιλιάδες συμπολίτες μας. Στο μέλλον, βέβαια, είναι πιθανόν να συμβούν πολλά. Η παλινόρθωση όμως ενός νεοσοβιετικού τύπου κράτους δεν πρόκειται να συμβεί. Και από τη σκοπιά αυτής της νέας προοδευτικότητας, θα ήταν τουλάχιστον αδόκιμο να υποστηριχθεί μια εν πολλοίς κεντρικά σχεδιαζόμενη οικονομία.

Αντ’ αυτού, ο Πρωθυπουργός υπεραμύνθηκε βασικών μεταρρυθμίσεων που προώθησε, μαζί με τους αρμοδίους Υπουργούς, στο διοικητικό υποσύστημα της κρατικής οντότητας. Και οι αλλαγές αυτές έχουν ήδη διευκολύνει τις ρουτίνες μας και τις καθημερινότητές μας στις συνδιαλλαγές μας με τον δημόσιο τομέα, αφού προηγουμένως έπρεπε να αναμετρηθούν με παθογένειες δεκαετιών. Παθογένειες που σχετίζονται πρωταρχικά με τον πολιτικό γεωγραφικό και διοικητικό συγκεντρωτισμό, το πελατειακό σύστημα άρθρωσης συμφερόντων και την ανεπάρκεια διαδικασιών επιτελικού σχεδιασμού.

Και δεν είναι ευτύχημα το ότι ο κ. Τσίπρας επέλεξε να ακολουθήσει την πεπατημένη και εύκολη οδό της άρνησης. Μια ουσιαστική αντιπολίτευση θα μπορούσε να εισφέρει πολλά και ουσιώδη απέναντι στις πολυεπίπεδες εστίες αναχρονισμού του διοικητικού μηχανισμού του κράτους. Και πάντως, δεν θα εστιαζόταν σε μια κριτική που κάνει απαξιωτικά λόγο για «φιλελέδες». Αλλά, à propos, και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας «φιλελεύθερος» δεν δήλωσε στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Α. Παπαχελά και την «Καθημερινή»;