Στο μυαλό της Ρούλας…

Και ξαφνικά έγινε πρώτη είδηση. Ούτε η Ουκρανία, ούτε η ακρίβεια ούτε η βενζίνη ούτε οι πρόωρες εκλογές. Οι τηλεοπτικές οθόνες γέμισαν από τη νέα Μήδεια. Η ψυχανάλυση μετατράπηκε σε δημόσιο κουτσομπολιό και ο δρόμος του σπιτιού της γέμισε σαν την σύγχρονη αρένα της Ρώμης, από τους γείτονες που ζητούν να «κρεμαστεί η δολοφόνος».

Η παλιά δημοσιογραφική σχολή είχε τρεις μεγάλες αρχές: αίμα, στέμμα, σπέρμα. Αίμα ήταν οι δολοφονίες, στέμμα τα κουτσομπολιά των γαλαζοαίματων και της Φρειδερίκης και σπέρμα τα σεξουαλικά εγκλήματα και η απιστία. Αγαπημένο θέμα των Ελλήνων…

Από χθες όλοι έγιναν ερευνητές, ντετέκτιβ, ψυχαναλυτές και κυρίως δικαστές. Αναζητούν με πάθος τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό και στη ψυχή της Ρούλας. «Κοινωνία ο καθρέφτης σου είμαι και σου μοιάζω», λέει ένας στίχος. Και φυσικά δεν είμαστε όλοι δολοφόνοι. Εξάλλου για αυτό υπάρχουν οι νόμοι, η αστυνομία, τα ελληνικά δικαστήρια. Για να μην είμαστε ζούγκλα. Για να μη ζούμε καθημερινά μικρούς ή μεγαλύτερους εμφύλιους.

Η πρώτη είδηση δεν είναι η Ρούλα. Είναι, ίσως, η πράξη, που πονάει, που θυμώνει, που «κλαίει».

Είναι  η είδηση που τρία αγγελούδια ταξίδεψαν, χωρίς λόγο. Είναι η φωνή ενός μικρού κοριτσιού που σχεδίαζε το πόνο της. Είναι η ζωγραφιά που απεικονίζει τη μάνα με ένα μαύρο χέρι. Τη Μάνα με ένα μαύρο χέρι!

Η είδηση είναι πίσω από τη πρώτη είδηση που θέλει η αρένα. Όπως ήταν πίσω από τη δολοφονία του Ζακ ή του φοιτητή από τη Κρήτη που επειδή ήταν «διαφορετικός» δεχόταν συνέχεια πιέσεις μέχρι που αυτοκτόνησε. Είναι πίσω από τη αυτοκτονία του πατέρα που όταν είδε βίντεο του αγοριού του να φιλιέται με ένα άλλο αγόρι, δεν το άντεξε.

Πριν από δεκάδες χρόνια έγινε ένα εκπαιδευτικό πείραμα στη Μεγ. Βρετανία. Το ελεύθερο  σχολείο του Σάμερχιλ. Ένα σχολείο που οι μαθητές ήταν ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν. Ακόμη και να σπάνε τα τζάμια. Μετά, όμως, έπρεπε να το φτιάξουν. Το πείραμα είχε μοναδική επιτυχία. Ελεύθερες προσωπικότητες, ελεύθερες γνώσεις, σπουδαίοι καθηγητές. Η αποτυχία ήταν μετά. Όταν ολοκληρωνόντουσαν οι σπουδές, η κοινωνία δεν ήταν τόσο ελεύθερη για να μπορέσουν οι ελεύθερες προσωπικότητες να επιβιώσουν…

Η Ρούλα είναι άρρωστη ή δαίμονας;  Αυτή είναι η απόλυτη ηδονή της αρένας. Αίμα πήρες. αίμα θα τρέξει. Και, όμως, η είδηση δεν είναι στην απάντηση. Αλλά πως έφτασε να είναι ή το ένα ή το άλλο. Ποιος δημιουργεί τα τέρατα ή τους δαίμονες. Και πως ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να προλάβει το κακό.

Η είδηση είναι διπλή: οι τρεις ψυχές που χάθηκαν. Και είχαν μια ολάκερη ζωή να ζήσουν. Και η δεύτερη είναι: η αιτία. Πίσω από κάθε παιδί, έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος και ψυχαναλυτής Λεγκ, κρύβεται ένας γονιός. Και πίσω από κάθε γονιό, μια ολόκληρη κοινωνία. Οι δήθεν άγραφες ηθικές αρχές που υπάρχουν ως φήμη, πλέον.

Η ομολογία είναι σαν το τέλος της θεατρικού της αρχαίας τραγωδίας: κάθαρση.

Μα γιατί χρειάζεται να φτάσει στην ομολογία; Η κάθαρση μπορεί να υπάρξει πριν το «φόνο». Έτσι ώστε να μην υπάρχει «φόνος» αλλά σωτηρία ψυχής. Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η Ρούλα αν είχε τη βοήθεια κάποιων για να αλλάξει; Θα μπορούσε να ήταν και η καλύτερη μάνα. Ο καλύτερος άνθρωπος. Και τρία κορίτσια τα πιο ευτυχισμένα της Πάτρας.

Δεν χάθηκαν μόνο τα τρία κορίτσια. Χάθηκε για μια ακόμη φορά, η γη κάτω από τα πόδια μας.

Αλλά η είδηση είναι αλλού: κρεμάστε τη! Στην αρένα θα χυθεί αίμα. Αλλά το έργο θα επαναληφθεί.

Γιατί απλώς η είδηση δεν είναι η Ρούλα…