Η πιο κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής, μέχρι την επόμενη…

Έμπειρος διπλωμάτης θέλοντας να φωτογραφίσει τους κινδύνους μιας παρατεταμένης πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία, υπενθύμισε τη παραπάνω φράση που κυριαρχούσε λίγο πριν την έναρξη του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ναζιστική Γερμανία, ήθελε να προσαρτήσει στα εδάφη της, το Ντάντσιχ, το σημερινό, δηλαδή, Γκντάνσκ της Πολωνίας.

Η παράταση εβδομάδων ενδεχομένως και μηνών, θα προκαλέσει σοκ και δέος στη Γηραιά Ήπειρο. Η οικονομική κρίση, θα συνοδευτεί με τη κρίση των σιτηρών, δηλαδή με τη πείνα, το μεταναστευτικό που απειλεί πλέον ανοιχτά, τη Βόρεια Ευρώπη, την δαπάνη των στρατιωτικών κονδυλίων, το πόλεμο της ενέργειας. «Ο Πόλεμος στην Ουκρανία θα ανατρέψει πολιτικές και κυβερνήσεις», σημείωνε γάλλος διπλωματικός συντάκτης. Η Ευρώπη, αρχίζει να διακρίνει το μέγεθος μιας μεγάλης καταστροφής. Όσο και αν αντιμετωπιστεί έστω και ημίμετρα, η ενεργειακή κρίση, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η διάρκεια του πολέμου θα δημιουργήσει μια νέα μεγάλη φτώχεια. Με τις κοινωνικές ανισότητες να αυξάνονται και τις εθνικές οικονομίες να ανατρέπονται, έχοντας ζήσει τα τελευταία χρόνια μια σκληρή υφεσιακή πολιτική. Η Ελλάδα είναι το κορυφαίο παράδειγμα.

Ο Εμανουέλ Μακρόν όσο και ο Όλαφ Σόλτς, επιδιώκουν την όσο το δυνατόν συντομότερη εκεχειρία.

Τη λήξη του πολέμου με άλλα λόγια. Αλλιώς σκέφτεται το Κογκρέσο και αλλιώς τα Ηλύσια Πεδία και η Καγκελαρία. Την ίδια στιγμή, όμως, η απεξάρτηση από το φυσικό αέριο δεν είναι εφικτή, ειδικά από τη Γερμανία,που η οικονομία της εξαρτάται κατά ένα μεγάλο ποσοστό από τη ρωσική ενέργεια…

Η επισιτιστική κρίση είναι το νέο φάντασμα που πλανάται πάνω από τον ευρωπαϊκό ουρανό. Ο συνδυασμός της ενεργειακής κρίσης, με τα σιτηρά, θα είναι η φλόγα που θα ανάψει το φυτίλι της ευρωπαϊκής διάλυσης, με τις εθνικές ευρωπαϊκές οικονομίες να καταρρέουν, κάτω από την αδυναμία της εξασφάλισης των βασικών κοινωνικών αγαθών.

Η εικόνα του Εμανουέλ Μακρόν και του Όλαφ Σόλτς, να παίρνουν διακριτικές αποστάσεις από το πρόεδρο Ζελένσκι, δεν είχε να κάνει, με τη παράδοση της Ουκρανίας αλλά με την ευρωπαϊκή πολιτική. Ως πότε η Ευρώπη θα αντέχει έναν πόλεμο στο μαλακό της υπογάστριο, όταν για πολλούς μήνες, ίσως και για χρόνο, τουλάχιστον, θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί, μέσω του φυσικού αερίου, τη πολεμική μηχανή του Πούτιν;, αναρωτώνται, πλέον ανοιχτά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες…

Η Αθήνα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Όχι των πολιτικών ή διπλωματικών επιλογών. Εξάλλου τα τελευταία χρόνια οι ελληνορωσικές σχέσεις δεν φημίζονται για το «εύκρατο» κλίμα. Αλλά της οικονομικής επιλογής. Η δεκαετής κρίση σε συνδυασμό με τη διετία της πανδημίας, έχει κυριολεκτικά γονατίσει την εθνική οικονομία και περισσότερο τους πολίτες. Οι σημερινές αυξήσεις κινδυνεύουν να διαλύσουν ακόμη και τη κοινωνική συνοχή.

Η φτώχεια είναι προ των πυλών και οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες. Η αυτοσυγκράτηση είναι προαπαιτούμενο για την επόμενη ημέρα. Αλλά την ίδια στιγμή οι επιδοτήσεις αποτελούν τη μοναδική λύση. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν στις εποχές των μνημονίων η Ελλάδα κατάφερε έστω και με θυσίες να μαζέψει μόνη της τα «ασημάζευτα», επί του παρόντος μόνον η ευρωπαϊκή βοήθεια μπορεί να ανατρέψει τα μελλούμενα. Και αυτά είναι πολλαπλών επιπέδων. Νέες ανάγκες δημιουργούνται και σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Και ο χρόνος είναι βραχύς…