Περί εκλογών

Στην Ελλάδα ως γνωστόν από την επομένη των εκλογών ξεκινά η συζήτηση για πρόωρες εκλογές. Σχεδόν πάντα οι κάλπες όντως στήνονται πρόωρα σε χρόνο που προσδιορίζεται από τις εκάστοτε εξελίξεις.

Η τρέχουσα κυβερνητική θητεία δεν αποτέλεσε εξαίρεση και η προωρο-εκλογολογία ξεκίνησε περίπου στο μέσο της θητείας της, αλλά εντάθηκε το τελευταίο διάστημα από την αξιωματική αντιπολίτευση για λόγους που έχουν εξηγηθεί. Η αλλαγή ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ του έδωσε απότομη δημοσκοπική ώθηση με αποτέλεσμα στον ΣΥΡΙΖΑ να αγχωθούν για το ενδεχόμενο, προϊόντος του χρόνου, να εκτοπιστούν από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να περάσουν στην τρίτη. Οπότε ζητούν εκλογές τώρα για να προλάβουν μια πιθανή τέτοια εξέλιξη.

Το αίτημα διατυπώνεται εν μέσω πολλαπλών κρίσεων και το ερώτημα είναι τι προτείνουν.

Η απάντηση είναι τίποτα συγκεκριμένο, αλλά από αυτά που λένε και κάνουν μπορεί κάποιος να υποθέσει το θα έκαναν αν επανέκαμπταν στην εξουσία. Την προηγούμενη φορά που είχαν υποσχεθεί κατάργηση του Μνημονίου με ένα άρθρο, του ΕΝΦΙΑ και μείωση φόρων, έφεραν δύο Μνημόνια, έβαλαν φόρους χωρίς προηγούμενο ακόμα και για τα μνημονιακά δεδομένα, υποθήκευσαν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας ακόμα και αρχαιολογικούς χώρους στο Υπερταμείο για 99 χρόνια, δέσμευσαν τη χώρα με πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060. Ότι δεν είχε τολμήσει να κάνει καμία προηγούμενη μνημονιακή κυβέρνηση το έκαναν αυτοί που ήταν «αντιμνημονιακοί».

Όλα αυτά αφού προηγήθηκε προσπάθεια να δανειστούν και να τυπώσουν χρήμα στη… Ρωσία στο πλαίσιο απόπειρας εξόδου από την Ευρωζώνη η οποία αφού, τους άδειασε ο Πούτιν, κατέληξε στη γνωστή «υπερήφανη» διαπραγμάτευση και στο δημοψήφισμα για το οποίο παρότρυναν σε «όχι» ελπίζοντας ότι θα βγει «ναι», αλλά τελικά βγήκε όντως «όχι» που έκαναν «ναι».

Στη συνέχεια μεταξύ άλλων επέβαλαν την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών, προχωρώντας σε παραχωρήσεις που επίσης καμία προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε διανοηθεί, προκαλώντας ανήκεστο βλάβη στα εθνικά συμφέροντα και περιφρονώντας την οργισμένη αντίθεση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού τον οποίο χαρακτήριζαν ετερόκλητο όχλο.

Τώρα λοιπόν, εν μέσω πολλαπλών κρίσεων, υγειονομικής λόγω πανδημίας, ενεργειακής χωρίς ιστορικό προηγούμενο, γεωπολιτικής με παγκόσμιες διαστάσεις, οικονομικής η οποία ως απόρροια της ενεργειακής λαμβάνει ανεξέλεγκτη πανευρωπαϊκή και διεθνή τροπή, ασφαλείας με την Τουρκία η οποία θα οξυνθεί, μεταναστευτικής που θα υποτροπιάσει, ζητούν εκλογές για να διαχειριστούν όλες αυτές τις κρίσεις αυτοί διότι κατά τη γνώμη τους η κυβέρνηση δεν τα πάει καλά.

Υπενθυμίζεται ότι στην πιο κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία και με κλιμάκωση της τουρκικής απειλής έχουν καταψηφίσει στη Βουλή όλες τις Αμυντικές Συμφωνίες που έχει συνάψει η χώρα, με Γαλλία, ΗΠΑ, ΗΑΕ κλπ καθώς και όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται ευρεία διακομματική πλειοψηφία που αντιτίθεται στις πρόωρες εκλογές, διότι η κοινή γνώμη προφανώς αντιλαμβάνεται τι σημαίνει πρόωρες κάλπες εν μέσω τέτοιας πρωτοφανούς ρευστότητας. Και μάλιστα με απλή αναλογική (με την οποία φρόντισε ο ΣΥΡΙΖΑ να ναρκοθετήσει τη χώρα) που σημαίνει ότι θα πάμε σε τουλάχιστον δύο εκλογικές αναμετρήσεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ρίσκα στο μεσοδιάστημα μέχρι να συγκροτηθεί κυβέρνηση.

Τελικά το γεγονός ότι σε μία τόσο ευαίσθητη, κρίσιμη και επικίνδυνη περίοδο ζητούν πρόωρες εκλογές μόνο και μόνο για τον λόγο που προαναφέρθηκε, έχοντας επίγνωση του τι μπορεί να σημαίνει για τη χώρα και δίχως κανένα σχέδιο για την πολλαπλή κρίση, επιβεβαιώνει ότι παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν ωρίμασε πολιτικά, αλλά παραμένει μια κατά βάση τυχοδιωκτική παρουσία.

Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο ρευστή θα είχε ενδιαφέρον να κάνει η κυβέρνηση δεκτό το αίτημα και να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές για να δούμε σε πόσο καιρό μετά τη συγκρότηση νέας κυβέρνησης θα ξαναζητούσαν πρόωρες.