Βλάντιμιρ Πούτιν: Η μεγάλη ζαριά

«Ο θάνατος της Ουκρανίας είναι η εξουσία του Πούτιν», σημειώνει δυτική ερευνήτρια που τα τελευταία είκοσι χρόνια, έχει αναδειχθεί σε αυθεντία σε θέματα της Ρωσίας. Η Αν Απλαμπάουμ, βραβευμένη με Πούλιτζερ, θέλοντας να σκιαγραφήσει και να αναλύσει τις αιτίες που οδήγησαν το πρόεδρο της Ρωσίας, αναφέρεται στο μεγαλύτερο ζάρι που ρίχνει για τη παραμονή του, στην εξουσία. Αν έχει δίκιο ή όχι θα φανεί πολύ σύντομα.

Ανεξαρτήτως των αναλύσεων της, ο Ρώσος Πρόεδρος, βιώνει την υλοποίηση ενός σχεδίου, οι πτυχές του οποίου είχαν ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω.

Ο σύγχρονος «τσάρος» παίζει κυριολεκτικά ένα χαρτί ιστορικής υστεροφημίας. Η ανάγκη να προστατέψει τα ευρύτερα ρωσικά σύνορα, του δημιούργησε τη σύνταξη ενός νέου μεγάλου αυτοκρατορικού χάρτη. Ο Βλάντιμιρ Πούτιν δεν θέλει να σηκώσει την κόκκινη σημαία στο Κρεμλίνο. Μεγαλωμένος και γαλουχημένος με τα ιδανικά της μεγάλης Σοβιετικής Ένωσης, ο πρόεδρος της Ρωσίας, νιώθει πως συνομιλεί με την ιστορία. Όχι, όμως, του Στάλιν ή στην καλύτερη περίπτωση του Γκορμπατσώφ που για πολλούς είναι ο «προδότης». Αλλά του Τσάρου και της μεγάλης Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Ο Βλάντιμιρ Πούτιν αισθάνεται να έχει την ιστορία με το μέρος του. Η απαράδεκτη στάση της Δύσης που κυριάρχησε τα προηγούμενα χρόνια που συμπεριφερόταν ως οι νικητές, στον μεγάλο πόλεμο με τους «κομμουνιστές», προκαλούσε τη Ρωσία που βρισκόταν στην άκρη του οικονομικού γκρεμού. Ο κραταιός στόλος της Σοβιετικής Ένωσης, ξεπουλιόταν για λίγα ρούβλια, στις πυρηνικές κεφαλές γινόταν πλιάτσικο και έφταναν στα χέρια τρομοκρατών, τζιχατζιστών, ακόμη και εμπόρων. Η απόλυτη διάλυση. Το σύστημα υγείας κατέρρεε. Η μεγάλη δημόσια συγκοινωνία ξέφτιζε ενώ το ιστορικό σύστημα παιδείας διαλυόταν. Η πλήρης απογοήτευση και η ψυχική  καταρράκωση των πολιτών.

Ο Πούτιν έβλεπε το κράτος του να μετατρέπεται σε γκαρσόνι των μεγάλων πολυεθνικών της Δύσης. Η Coca Cola και τα Mac Donald’s άνοιξαν τα κεντρικά τους καταστήματα δίπλα στη Κόκκινη Πλατεία. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, διαφήμιζε τη μεγάλη αλυσίδας πίτσας. Άλλοι το αποκαλούσαν πρόοδο, άλλοι ζούσαν την ύστερη διάλυση τους.

Ο Πούτιν βρισκόταν στο ενδιάμεσο. Οι πληγές ήταν περισσότερες. Και το σχέδιο ήταν περισσότερο από αναγκαίο.

Ένα μέρος του, ζούμε πλέον στις τηλεοπτικές οθόνες. Το πολιτικό και ιδεολογικό του αφήγημα έχει ιστορική βάση. Αλλά όπως λένε και οι ιστοριοδίφες «ένα λάθος δεν διορθώνεται με ένα καινούργιο». Ο Πούτιν δεν καταθέτει λουλούδια σε άγαλμα του Στάλιν. Ούτε διασκεδάζει στο Αρμπάτ. Ένα από τα πιο προοδευτικά προάστια  της Μόσχας που συχνάζουν διανοούμενοι, φοιτητές, ποιητές, η ροκ σκηνή της Ρωσίας. Η Μονμάρτη της Ανατολής. Μπορεί να πέρασε κάποια νεανικά του βράδια, αλλά δεν είναι το δικό του όνειρο. Η ανασύσταση της Αυτοκρατορίας στη σύγχρονη εποχή είναι το δικό του ιστορικό στοίχημα. Η Ρωσική Ευρώπη.

Δεν εξεπλάγη από τις αντιδράσεις των δυτικών- ευρωπαίων. Αυτό κατά βάθος επιθυμεί. Ολόκληρη η Δύση να συνομιλεί με τον ίδιον. Με τη Ρωσία. Από παρίας, αυτοκράτορας. 

Αισθάνεται ότι τον καλεί η ρωσική ιστορία…