Η Ουκρανία είναι η βιτρίνα και ο αναλώσιμος της υπόθεσης

Είναι κατανοητό από τους περισσότερους που ασχολούνται με  τις σχέσεις στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ευρώπη  – Ρωσία ότι η ουκρανική κρίση  εργαλειοποιείται από τους δύο μεγάλους της σύγκρουσης που είναι και ο βασικοί αντίπαλοι, προκειμένου να επιδιώξουν ο καθένας ευρύτερες στοχεύσεις.

 Οι ΗΠΑ βλέπουν την Ουκρανία ως μία ευκαιρία να κάψουν άπαξ δια παντός τις σχέσεις Ευρώπης – Ρωσίας και κυρίως τη ραγδαία αναπτυσσόμενη σχέση Γερμανίας – Ρωσίας.

Δεν πέρασε απαρατήρητο ότι στις κοινές δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου με τον Γερμανό καγκελάριο όταν ο πρώτος είπε ότι σε περίπτωση που η Ρωσία εισβάλλει «ο Nord Stream 2 δεν πρόκειται να λειτουργήσει»,  ο δεύτερος κοιτούσε το κενό και δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά στον εν λόγω αγωγό. Σαν να έλεγε με τη σιωπή του, «αυτή είναι η αμερικανική άποψη, εισβάλλει δεν εισβάλλει ο Πούτιν, ο αγωγός είναι αναγκαίος για τη Γερμανία γιατί το δικό σας LNG είναι ακριβό».

Στην πραγματικότητα αυτό είναι με το οποίο θέλουν να τελειώνουν οι Αμερικανοί,  τη στρατηγική σύγκλιση Γερμανίας – Ρωσίας, που είναι και ο παλαιός αγγλοσαξονικός εφιάλτης με βάση την κλασική γεωπολιτική θεώρηση.

Η στρατηγική συμπόρευση της Ευρώπης με τη Ρωσία, όπερ σημαίνει πρωτίστως της Γερμανίας που είναι η κυρίαρχη οικονομική δύναμη με τη Ρωσία, δύο κλασικών χερσαίων δυνάμεων, δημιουργεί συνθήκες μείωσης έως και έξωσης της αμερικανικής και αγγλοσαξονικής εν γένει επιρροής από την Ευρώπη.   

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Βρετανοί είναι περισσότερο επιθετικοί και εκφράζονται με μεγαλύτερη ένταση από τους Αμερικανούς κατά των Ρώσων.

Πιστοί στο δόγμα «διαίρει και βασίλευε» προσπαθούν διαχρονικά να αποτρέψουν την ανάδυση οποιασδήποτε κυρίαρχης δύναμης στην Ευρώπη. Πολύ περισσότερο μίας γερμανο-ρωσικής σύμπραξης που θα έχει βάθος μέχρι την Κίνα και θα διαμορφώσει συνθήκες ελέγχου της ευρωπαϊκής ηπείρου από ένα τεράστιο ευρασιατικό μπλοκ που θα ενσωματώσει με τη γεωπολιτική βαρύτητά του όλες τις περιφερειακές και μεσαίες δυνάμεις της Ασίας.

Αντικειμενικά μιλώντας και πέραν των όποιων επιδιώξεων του αγγλοσαξονικού στρατοπέδου, ένα τέτοιο σενάριο δεν είναι ό,τι καλύτερο για την Ευρώπη τα έθνη της οποίας θα καταστούν ο αδύναμος κρίκος τη υπόθεσης με τοποτηρητή τη Γερμανία.

Επανερχόμενοι στην ουκρανική κρίση, οι Ρώσοι τη χρησιμοποιούν για να αποσπάσουν εγγυήσεις ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα σταματήσει και δεν θα συμπεριλάβει την ίδια την Ουκρανία, τη Γεωργία κα γενικά θα μπει τέρμα στην ατλαντική διείσδυση στη ρωσική αυλή. Όπως επίσης ζητά περιορισμό και έλεγχο στο είδος και τον αριθμό των όπλων που εγκαθιστά το ΝΑΤΟ στα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ που είναι μέλη του.  Με απλά λόγια, «μην τοποθετείτε πυραύλους μέσα στη μούρη μας, σε απόσταση που δεν μας δίνεται τη χρονική δυνατότητα αντίδρασης αν πατήσετε το κουμπί».  

Ο Μπάιντεν στο διάγγελμά του είπε ότι οι ΗΠΑ δεν προτίθενται να αναπτύξουν πυραύλους στην Ουκρανία και ότι οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να συζητήσουν το θέμα των πυραύλων, αλλά αυτό μένει να διαπιστωθεί αν φθάσουμε σε τέτοια διαπραγμάτευση.

Το βέβαιο είναι ότι εν τω μεταξύ, όσο οι Αμερικανοί θα μιλούν στους Ρώσους θα τα λένε για να τα ακούνε και οι Γερμανοί, στο έδαφος των οποίων διατηρούν μερικές δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες για να υπενθυμίζουν ευγενικά ποιος είναι το αφεντικό.

Και αν κρίνουν ότι το Βερολίνο έχει βαρηκοΐα και ενισχύει τη στρατηγική σχέση με τη Ρωσία, τότε θα πατήσουν αυτοί το κουμπί για να μαζευτεί το «μαγαζί» και ας φανεί ότι το πάτησε ο Πούτιν.

Τέτοια ευκαιρία να ξαναστήσουν το ΝΑΤΟ στα πόδια του και να του δώσουν πάλι αίσθηση αποστολής και τον παλιό καλό εχθρό, τους Ρώσους, δεν θα ξαναβρούν. Και τις ευκαιρίες οι Αμερικανοί σπάνια τις αφήνουν να πάνε χαμένες.