Το bras de fer της παροχολογίας και ο κίνδυνος του λαϊκισμού

Άνοιξε σήμερα το Τριώδιο. Οι τρεις ωδές που θα ακούγονται αυτή τη περίοδο, στις εκκλησίες, εν αντιθέσει με τις εννέα ωδές που ακούγονται συνήθως, θα μας ακολουθήσουν ως ήχοι, μέχρι το Σάββατο της Αναστάσεως.

Όπως εισερχόμαστε και στο ξεφάντωμα των Αποκρεών. Ξεφεύγουμε από τη πραγματικότητα, χορεύοντας, αλλάζοντας πρόσωπο, συμπεριφορές ακόμη και ήθη, έστω για μια νύχτα. Είναι ένα ίδιον του λαού μας. Την ίδια στιγμή που κάνουμε πως είμαστε κάποιοι άλλοι, κρούουμε το κώδωνα του κινδύνου για τον επερχόμενο κίνδυνο της αδιαφορίας μας. Την ίδια στιγμή θα ακούμε και τις τρεις ωδές.

Έχουμε ήδη με δειλά βήματα ξεκινήσει τη προεκλογική πορεία. Μια «ανηφοριά», όπως θα έλεγε και ο ποιητής, η κορύφωση της, ελπίζουμε να μας βγάλει «Ωσαννά» και όχι «Σταύρωση». Ο νέος πολιτικός Γολγοθάς,  της προεκλογικής περιόδου και αυτή τη φορά, θα επικεντρωθεί σε μια απίστευτη παροχολογία. Ένα bras de fer, μεταξύ των δυο μονομάχων για τη δημιουργία ενός λαϊκού προφίλ με απόλυτο θύμα την ελληνική οικονομία. Ο μικροϊδεατικός κυνισμός του Πέτρου Δούκα έχει διαποτίσει σχεδόν ολόκληρο, το DNA του πολιτικού συστήματος.

Όπως, έλεγε και πριν χρόνια εις εκ των ισχυρών εργολάβων της χώρας, «η διαπλοκή θέλει δυο…». Η κουλτούρα της πληρωμής, του κλεισίματος του ματιού, του μικροκουτσαβακισμού, της κουτοπονηριάς, του ωχαδερφισμού. Είναι το σύγχρονο πολιτικό DNA, του νεοελληνικού κόσμου. Η χρυσή περίοδος των εκλογών που όλα τάζονται και όλα είναι αποδεκτά. Η απάτη, η κοροϊδία, η αθέτηση της υπόσχεσης-συνομολογεί ο αποδέκτης τη πιθανότητα της αδιαφορίας μετά τη ψήφο, από τον υποσχεθέντα. Και μετά επικρατεί το φαινόμενο του «κοψοχειριασμού». Οι μισοί Έλληνες διαλαλούν με διάθεση αυτοκριτικής πως την επόμενη φορά θα «τους κοπεί το χέρι», αν ξαναψηφίσουν τον ίδιο πολιτικό. Και η επόμενη φορά είναι πιο ηδονιστική από τη προηγούμενη καθώς ο θάνατος σου είναι η ζωή μου.

Η χώρα τα τελευταία χρόνια ζει κάτω από το φάντασμα των μνημονίων. Και του λαϊκισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμπεριφοράς του πολιτικό συστήματος είναι το γεγονός πως μέσα σε οκτώ χρόνια (1993-2004), το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε αυξηθεί κατά 80 δις (από τα 100 στα 180, περίπου), στη συνέχεια από το 2004 ως το 2009, χρόνια οικονομικής στασιμότητας, αυξήθηκε κατά 120 δις (από τα 180 στα 300).  Κι έπειτα ήρθε το 2009, η χρονιά που παρήγαγε 3 δις ευρώ έλλειμμα για κάθε μήνα που περνούσε. Κάθε μέρα η χώρα έμπαινε μέσα 100 εκατομμύρια ευρώ! Κάθε ημέρα!

Και έτσι φτάσαμε στις βαλίτσες, με χρήματα, που ερχόντουσαν με ειδικές πτήσεις μέσα στις νύχτες για να είναι δυνατή η πληρωμή μισθών και συντάξεων. Φτάσαμε στην αφαίμαξη του εθνικού μας πλούτου παραδίδοντας τον, στους σκληρούς δασκάλους που μας έπιασαν αδιάβαστους.

Αλλά κανείς δεν μας είχε ενημερώσει, για παράδειγμα (2ο), πως πρέπει να συμπεριφερθούμε σε οικονομικό επίπεδο όταν η χώρα εισέρχετο, στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Γιατί το προηγούμενο  βράδυ η πίτσα κόστιζε 150 δραχμές και το επόμενο 3,5 ευρώ, δηλαδή περισσότερο από 1500 δραχμές!

Γιατί ξαφνικά τα χάσαμε όταν είδαμε τον Γιώργο Παπανδρέου να πηγαίνει στο Καστελόριζο και να ανακοινώνει την υπογραφή μνημονίων. Γιατί και στις επόμενες εκλογές το πάρτι συνεχιζόταν, γιατί το κλείσιμο του ματιού είναι παντοτινό. Κάτι σαν τα διαμάντια!

Και από τότε μέχρι σήμερα είμαστε το λεγόμενο «σκουπίδι» στους επενδυτικούς οίκους. Και η χώρα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Και οι εκλογές είναι πάλι εδώ. Αν και αυτή τη φορά δεν επιτευχθεί ο στόχος της αναβάθμισης ο κίνδυνος του λαϊκισμού δεν θα απέχει πολύ από την επιστροφή στα μνημόνια…