Η αναγκαιότητα ενός νέου πολιτικού συστήματος μέσα από την τέφρα

Είναι μάλλον περιττό να ειπωθεί το προφανές, ότι όσο πυκνώνουν οι διαφόρων ειδών κρίσεις τόσο περισσότερο εμφανής γίνεται η ανάγκη αλλαγής στη χώρα συνολικά.

Από το πολιτικό σύστημα μέχρι τη νοοτροπία μας, κυρίως αυτή διότι αν αλλάξει θα αλλάξουν και τα υπόλοιπα. Όχι εύκολα, κανένα σύστημα δεν αποδέχεται αλλαγές που το αφορούν αμαχητί, είναι ενστικτώδης η αντίδραση των πάσης φύσεως συστημάτων στις αλλαγές.

Ωστόσο, το στοίχημα είναι να δημιουργηθεί μία κρίσιμη μάζα Ελλήνων, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένης δηλαδή της ομογένειας, η οποία θα επιδιώξει συνειδητά την αλλαγή.

Αυτή θα επιχειρήσει να θέσει τέρμα στον συμβιβασμό του «μη χείρον», όπου η κάθε επόμενη κυβέρνηση και ο κάθε επόμενος πρωθυπουργός συγκρίνονται με τους χειρότερους ή καλύτερους προηγούμενους και δεν αξιολογούνται με βάση τις εθνικές προκλήσεις που οφείλουν να αντιμετωπίσουν, τις πραγματικές ανάγκες της χώρας, τα αληθινά συμφέροντά της και τα οράματα του έθνους.

Σύμφωνοι δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν καλύτερες εκδοχές κυβερνήσεων και προσώπων στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος, όπως και υποπροϊόντα του τα οποία υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έβγαιναν ποτέ πέρα από τα όρια του περιθωρίου και του πολιτικού και κοινωνικού υπονόμου όπου είναι ο φυσικός τους χώρος, αλλά οι συνθήκες τα τελευταία χρόνια δεν είναι κανονικές. Εξ ου και οι πολιτικές τερατογενέσεις οι οποίες έφθασαν μέχρι και να κυβερνήσουν τη χώρα με τα γνωστά αποτελέσματα.

Παρότι όμως δεν είναι όλοι το ίδιο ούτε σε δυνατότητες ούτε σε προθέσεις και υπάρχουν ειλικρινείς και ίσως σχετικά επαρκείς περιπτώσεις, το πολιτικό σύστημα συνολικά έχει φθάσει στην οροφή του και οι συνθήκες διαρκών κρίσεων που βιώνουμε εδώ και αρκετά χρόνια καθιστά αυτόν τον «κόφτη» πιο πολύ αισθητό.

Δίνονται μάχες για τα αυτονόητα και όταν κάποιος τα διατυπώνει ή τα εφαρμόζει έστω αποσπασματικά, πανηγυρίζουμε και πιστώνουμε μεγάλα πολιτικά μεγέθη εκεί που στην πραγματικότητα υπάρχουν εκλάμψεις του συστήματος χωρίς συνέχεια. Τόσο μας λείπει το αυτονόητο που όταν το βρίσκουμε το θεωρούμε υψηλή πολιτική ή επιτυχία.

Έτσι όμως καμία χώρα και κανένα έθνος δεν πάει μακριά. Αν, δε, είναι αναγκασμένο να λειτουργεί σε γεωπολιτικό και στρατηγικό περιβάλλον ακραίου ανταγωνισμού, όπως το δικό μας, είναι βέβαιο ότι είτε θα υποστεί σοβαρές απώλειες ή δεν θα επιβιώσει καν.

Και ερχόμαστε στο δια ταύτα.

Δίχως να υποτιμά κανείς πράγματα που έχουν γίνει, θεωρεί κάποιος ότι η Ελλάδα βάσει των δυνατοτήτων και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει σε πλείστους τομείς, από το ανθρώπινο δυναμικό σε όλες του τις εκφάνσεις μέχρι τη γεωγραφική θέση (συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου ως προέκταση του εθνικού κορμού), από το παγκόσμιο πολιτισμικό φορτίο και την πανανθρωπίνως αναγνωρίσιμη βαριά ιστορία και προσφορά της μέχρι την ομογενειακή διασπορά που αποτελεί στρατηγικό όπλο και άλλα ων ουκ έστι αριθμός, δικαιολογείται η κατάσταση στην οποία βρίσκεται;

Δικαιολογούνται όλα αυτά που έχει περάσει και περνάει; Εξηγείται ότι κατάφερε να χρεοκοπήσει μετά από το τόσα δις κοινοτικά κονδύλια επί  δεκαετίες;

Είναι λογικό ότι ενώ είχε ακμάζουσα βιομηχανία (ναι, βιομηχανία), μεταποίηση και εν γένει παραγωγή, έφθασε να μην παράγει ούτε βίδα; Βγάζει νόημα το ότι μετά από τόσα δις σε εξοπλισμούς δεν έχει δημιουργήσει αμυντική βιομηχανία και αυτή που είχε τη διέλυσε;

Ό,τι υπάρχει και προσπαθεί ηρωικά να ξαναστηθεί σε όλα αυτά τα πεδία και σε πολλά ακόμα δεν οφείλεται στην αρωγή του κράτους, αντιθέτως αναδύεται σε πείσμα της κακοποιητικής, αρπακτικής και εχθρικής κρατικής λειτουργίας.

Υφίσταται άλλο κράτος στον πλανήτη που δεν εφαρμόζει το Διεθνές Δίκαιο το οποίο ευνοεί τις θέσεις του και αντ’ αυτού συζητάει με τον επίβουλο, νομιμοποιώντας τον ως κανονικό κράτος;

Εντοπίζεται πουθενά αλλού στις διεθνείς σχέσεις παράδειγμα χώρας η οποία είναι μονίμως αυτή που πιέζεται από τον «διεθνή παράγοντα» για να υποχωρήσει ανεξαρτήτως ποιόν έχει απέναντί της, μικρό ή μεγάλο, και τι είδους θέματα έχει μαζί του, ακόμα και όταν το Διεθνές Δίκαιο είναι καταφανώς υπέρ της;

Γνωρίζει κανείς άλλη περίπτωση χώρας η οποία δέχθηκε να γίνει το hotspot της Ευρώπης επειδή έτσι γουστάρει η Γερμανία για να προωθήσει την ατζέντα της και να κάνει service στη σύμμαχό της Τουρκία;

Είδε ποτέ κάποιος σε άλλο κράτος εν μέσω τέτοιας πύρινης καταστροφής, αντιπολίτευση να κάνει πολιτική βόθρου με τσογλανίστικα hashtags, ευελπιστώντας ότι θα υπάρξουν νεκροί για να ρεφάρει τα εγκλήματά της;

Αν απαντήσουμε σε αυτά και σε πολλά ανάλογα ακόμα, θα έχουμε και την απάντηση για το αν μέσα από τις στάχτες, στην κυριολεξία, χρειαζόμαστε ένα νέο πολιτικό σύστημα.