Στο στόχαστρο της «πολιτικής ορθότητας» και οι εθνικές ομάδες

Η είδηση θα μπορούσε να προσφέρεται για κανονικό δούλεμα της γραφικότητας και της ακραίας -πέρα από τα όρια του γελοίου- ιδεοληψίας του περιεχομένου. Επειδή όμως αποτυπώνει την επικρατούσα αντίληψη περί «πολιτικής ορθότητας» με όλη την απειλητική και επιθετική προσέγγιση που εμπεριέχουν όλα τα ολοκληρωτικά, φασιστικής ροπής ιδεολογήματα, χρήζει ανάλογης προσοχής.

Σε ανάρτησή του στο twitter που παραπέμπει σε σχετικό άρθρο, το περιοδικό Economist αναφέρεται με κριτικό και επικριτικό τρόπο στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ιταλίας η οποία κέρδισε το Euro επειδή αποτελείται μόνο από… Ιταλούς.

«Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της ιταλικής ομάδας 26 ατόμων πριν πάει στο γήπεδο ήταν ότι, μόνη από τους κορυφαίους ανταγωνιστές της, δεν περιελάμβανε ούτε έναν έγχρωμο παίκτη »

Σύμφωνα με το περιοδικό λοιπόν είναι αρνητικά «εντυπωσιακό» ότι η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ενός ευρωπαϊκού κράτους αποτελείται μόνο από παίκτες που έχουν την εγχώρια καταγωγή. Θα έπρεπε δηλαδή για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο να συμπεριληφθούν οπωσδήποτε και κάποιοι έγχρωμοι για να είναι «εντάξει» η ομάδα. Άρα η επιλογή να μην γίνει μα βάση αγωνιστικά κριτήρια, αλλά να συνυπάρχει και το κριτήριο του χρώματος. Με ποια λογική;

Ποιος το επιτάσσει αυτό; Και γιατί δεν πρέπει να ισχύει ως κανόνας το αντίθετο, οι εθνικές ομάδες να είναι υποχρεωτικά, πραγματικά εθνικές, όπως λέει και ο τίτλος τους, ώστε στο πρωτάθλημα να αναμετρώνται όντως έθνη, και να μην «κλέβει» κάποιος συμπεριλαμβάνοντας παίκτες καλούς, αλλά άλλης εθνικότητας, μόνο και μόνο για να κερδίσει; Μία εθνική Γαλλίας με 10 παίκτες αφρικανικής καταγωγής και έναν κανονικό στην καταγωγή Γάλλο, λογίζεται ως «εθνική Γαλλίας;»

«Το πώς η ομάδα της Ιταλίας κατέληξε τόσο σοκαριστικά γεμάτη από Ιταλούς εξηγείται από τους νόμους για την ιταλική ιθαγένεια. Βασικά, η ιταλική ιθαγένεια βασίζεται στο «jus sanguinis» («δικαίωμα του αίματος»): που μεταβιβάζεται τον Ιταλό γονέα σε Ιταλό τέκνο. Πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο απονέμουν την υπηκοότητα με αυτόν τον τρόπο, από την Ιρλανδία και τη Γαλλία έως την Ιαπωνία. Το αντίθετο, το «jus soli» («δικαίωμα του εδάφους» ή «γέννησης»), παρέχεται σε οποιονδήποτε γεννιέται στην επικράτεια ενός έθνους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες απονέμουν την ιθαγένεια με αυτόν τον τρόπο» αναφέρει το περιοδικό, εξηγώντας γιατί η ιταλική εθνική ομάδα είναι…ιταλική.

Το άρθρο είναι ενδεικτικό της παγκόσμια ενορχηστρωμένης καμπάνιας που εξελίσσεται κατά της εθνικής ταυτότητας. Στόχος είναι η αποδόμησή της, αφού προηγουμένως ενοχοποιηθεί, ώστε εθνικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά αποχρωματισμένοι πληθυσμοί, δίχως αίσθηση καταγωγής, συγγένειας και ιστορίας, να αποτελέσουν εύπλαστους και ανυπεράσπιστους στόχους διεθνώς επιβαλλόμενων πολιτικών χωρίς να αντιδρούν.

Εκεί εντάσσεται και η επιχείρηση επιβολής της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης ως «δικαίωμα», δηλαδή η κατάργηση των συνόρων, ώστε η κατάλυση των εθνών να γίνει πιο εύκολα και de facto μέσω της αλλοίωσης των πληθυσμών.

Ο πόλεμος – περί πολέμου πρόκειται- εντείνεται και τα ευρωπαϊκά έθνη, διότι αυτά βρίσκονται στο στόχαστρο, καλούνται να αντιμετωπίσουν έναν διαφορετικό εχθρό απ΄ ό,τι στο παρελθόν όπου οι συγκρούσεις διεξάγονταν μεταξύ τους ή με αυτοκρατορίες. Αυτή τη φορά η αόρατη αυτοκρατορία της κακώς εννοούμενης «παγκοσμιοποίησης με όπλο τη δήθεν «πολιτική ορθότητα», είναι ο εντός και εκτός των πυλών εχθρός των εθνών, τα οποία πάντως ιστορικά έχουν αποδείξει ότι είναι πολύ σκληρά για να πεθάνουν.