Ώρα για την ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας

Η έκθεση αμυντικού υλικού DEFEA (Defense Exhibition Athens) που πραγματοποιείται στην Αθήνα, η πρώτη πραγματικά μεγάλη διοργάνωση του είδους μετά από χρόνια, είναι σημαντική για πολλούς λόγους. Με την Ελλάδα να βρίσκεται σε φάση επανεξοπλισμού ύστερα από σχεδόν δυο δεκαετίες εγκληματικής εγκατάλειψης των Ενόπλων Δυνάμεων, οι εταιρείες έχουν προφανές ενδιαφέρον να παρουσιάσουν και να προωθήσουν τα προϊόντα τους.

Δεν είναι μόνο οι ναυπηγικοί οίκοι οι οποίοι ανταγωνίζονται για το μεγάλο πρόγραμμα των φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού, αλλά και δεκάδες όμιλοι και εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε ένα ευρύτατο φάσμα του αμυντικού τομέα: Από οπλικά συστήματα και τροχοφόρα, μέχρι ιπτάμενα και θαλάσσια μη επανδρωμένα οχήματα, θωρακίσεις, επικοινωνίες, λογισμικά, διόπτρες, ατομικό οπλισμό, υψηλής τεχνολογίας καινοτόμες προτάσεις για κάθε επιχειρησιακή πτυχή.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο είναι η παρουσία των ελληνικών εταιρειών αμυντικού υλικού. Οι παρουσιάσεις και οι προτάσεις τους είναι από κάθε άποψη εκπληκτικές. Υψηλής ποιότητας και προδιαγραφών, καινοτόμες, που τις καθιστούν ανταγωνιστικές διεθνώς, γι΄ αυτό εξάλλου πολλές εξ αυτών έχουν κερδίσει απαιτητικά συμβόλαια σε ξένες χώρες, εκτοπίζοντας ακόμα και εδραιωμένες εταιρείες παγκόσμιας εμβέλειας.

Εδώ επανέρχεται το γνωστό ερώτημα, γιατί μία χώρα όπως η Ελλάδα η οποία έχει διαχρονικά μεγάλες εξοπλιστικές ανάγκες, δαπανά τεράστια ποσά για την άμυνά της, έχει στρατιωτική και πολεμική παράδοση, διαθέτει ανθρώπινο δυναμικό υψηλών δεξιοτήτων, δεν ανέπτυξε εγχώρια αμυντική βιομηχανία ώστε να καλύπτει ένα μέρος των εξοπλιστικών αναγκών της με ελληνική τεχνογνωσία και παραγωγή.

Γιατί ενώ διέθετε αμυντική βιομηχανία τις προηγούμενες δεκαετίες η οποία είχε προοπτικές περαιτέρω ανάπτυξης και μάλιστα κατασκεύαζε πρωτότυπά οπλικά συστήματα (βλέπε αντιαεροπορικό «Άρτεμις», ΤΟΜΠ «Λεωνίδας» κ.α), αντί αυτή να αναπτυχθεί απαξιώθηκε.

Πως γίνεται άλλα κράτη με μικρότερες αμυντικές και εξοπλιστικές ανάγκες από τις δικές μας, συμπεριλαμβανομένων Βαλκανικών, να κατασκευάζουν οπλικά συστήματα τα οποία εξάγουν και η Ελλάδα να μην παράγει πλέον ούτε σφαίρα. Όλα αυτά τα χρόνια η Τουρκία προχωρά με φρενήρεις ρυθμούς στη ανάπτυξη της αμυντικής της βιομηχανίας με αποτέλεσμα να κατασκευάζει δεκάδες οπλικά συστήματα, από τεθωρακισμένα οχήματα, ελικόπτερα και πλοία, μέχρι drones στα οποία πρωταγωνιστεί διεθνώς και βαλλιστικούς πυραύλους, έχοντας ανεβάσει σε εντυπωσιακό ποσοστό την εγχώρια συμμετοχή στους εξοπλισμούς και θέτοντας ως στόχο την εξοπλιστική απεξάρτησή της από ξένες χώρες.

Είναι δυνατόν όλα αυτά τα χρόνια εδώ να μην έχουν βαρέσει καμπανάκια και το σύστημα,, αδιάφορο στην μακαριότητά του, να παρατηρεί την Τουρκία να γιγαντώνεται βιομηχανικά και τεχνολογικά στους εξοπλισμούς και την Ελλάδα να βυθίζεται στην ανυπαρξία στον συγκεκριμένο τομέα;

Κάλεσε ποτέ κάποιος από την εκάστοτε κυβέρνηση τις ελληνικές ιδιωτικές εταιρείες αμυντικού υλικού, για να τις ενημερώσει για τις ανάγκες και τους σχεδιασμούς της χώρας και να ζητήσει τις προτάσεις τους και τις απόψεις τους; Διερευνήθηκε η (υπαρκτή προφανώς) δυνατότητα κοινών projects και συμπληρωματικού ρόλου μεταξύ των κρατικών αμυντικών εταιρειών και των ιδιωτικών;

Οι συνεργασίες μεταξύ πανεπιστημίων και εταιρειών αμυντικού υλικού (που ήδη γίνονται με ατομική πρωτοβουλία) στο πεδίο της έρευνας και ανάπτυξης, τέθηκαν ποτέ υπό ένα θεσμικό πλαίσιο ώστε το κράτος να παροτρύνει τις συμπράξεις σε αυτόν τον τομέα;

Η γενική παθογένεια που ταλανίζει τη χώρα δεν μπορούσε να αφήσει ανέπαφο τον κρίσιμο τομέα των εξοπλισμών. Τώρα που ξεκινά ο επανεξοπλισμός της χώρας και που οι ελληνικές εταιρείες καταγράφουν εντυπωσιακή παρουσία με διεθνώς ανταγωνιστικές προτάσεις για όλες τις διαστάσεις των πολεμικών επιχειρήσεων, είναι ευκαιρία για επανεκκίνηση.

Η ανάπτυξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας όχι μόνο θα οδηγήσει σε αύξηση της ελληνικής συμμετοχής στους εξοπλισμούς, αλλά θα τους αναβαθμίσει ποιοτικά διότι είναι βέβαιο ότι οι ελληνικές εταιρείες θα προσδώσουν τεχνολογικό και καινοτομικό πλεονέκτημα στις ΕΔ με τις προτάσεις και τα προϊόντα τους.

Θα ανοίξει ένας καινούργιος κόσμος για την ελληνική στρατιωτική ισχύ. Και βέβαια θα μπουν οι βάσεις για να καταστεί η αμυντική βιομηχανία, με τον αναπόφευκτο εξαγωγικό της προσανατολισμό, ένας από τους πυλώνες ενίσχυσης του ΑΕΠ, όπως σε συμβαίνει σε όλες τις χώρες που έχουν αναπτυγμένο τον συγκεκριμένο τομέα. Ένα πράγμα λείπει. Το γνωστό. Βούληση.