Στις διεθνείς σχέσεις στο τραπέζι κάθεσαι με βρώμικα χέρια

Η μη πρόσκληση της Ελλάδας από τη Γερμανία στη Διάσκεψη για τη Λιβύη για δεύτερη φορά δεν προκαλεί έκπληξη. Είναι μία δυσάρεστη εξέλιξη, αλλά απολύτως αναμενόμενη. Δεν έχει αλλάξει κάτι στη συνολική στάση της Γερμανίας απέναντι στα θέματα της περιοχής γενικότερα και έναντι της Ελλάδας ειδικότερα, άρα δεν αναμένετο αλλαγή και σε αυτό. Το Βερολίνο παραμένει σταθερό στην επιλογή του να συμπορεύεται με την Τουρκία μέσω της οποίας εξασφαλίζει τη γερμανική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η Τουρκία είναι το κύριο γερμανικό έρεισμά σε αυτήν την πολύτιμη γεωπολιτική γωνιά του πλανήτη. Πάντα ήταν.

Την Ελλάδα τη βλέπει ως εμπόδιο και ανταγωνιστικά. Αντιλαμβάνεται ότι στην αναδυόμενη νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας η χώρα μας έχει κομβική γεωγραφική και γεωπολιτική θέση και αυτή η συνεργασία κρατών από τη Μεσόγειο μέχρι τον Κόλπο που μπορεί να προσλάβει και επιμέρους χαρακτηριστικά συμμαχίας αντιστρατεύεται τους δικούς της σχεδιασμούς. Όπως και της Τουρκίας. Ούτε η μία, ούτε η άλλη «χωράνε» γεωπολιτικά σε αυτό το σχήμα, καθώς παίρνουν τη θέση τους στον ανταγωνιστικό και αντίπαλο μεγάλο σχηματισμό με τη Ρωσία και την Κίνα. Σε μεγάλο βαθμό μορφοποιούνται τα στρατόπεδα με την κλασική γεωπολιτική θεώρηση των θαλασσίων και χερσαίων δυνάμεων.

Η Γερμανία δεν αντέδρασε στην παράνομη, εξωφρενική και εκτός γεωγραφίας οριοθέτηση ΑΟΖ της Τουρκίας με το καθεστώς Σάρατζ στη Λιβύη, αλλά ξίνισε στην νόμιμη οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου. Ούτε καν τα προσχήματα δεν τηρεί. Δεν την ενδιαφέρει.

Η δικαιολογία που πρόβαλε η γερμανική πλευρά μέσω του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα Ernst Reichel για τη μη πρόσκληση της Ελλάδας (και της Αιγύπτου…) στη Διάσκεψη, αλλά τη συμμετοχή της Τουρκίας και των ΗΑΕ, είναι ότι πέραν των θεσμικά συμμετεχόντων – μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, χώρα εκπρόσωπο της Αφρικανικής Ένωσης, του Αραβικού Συνδέσμου κλπ – κάλεσε χώρες οι οποίες διαδραματίζουν στρατιωτικό ρόλο στη λιβυκή κρίση και ως εκ τούτου επηρεάζουν τις εξελίξεις!

Δηλαδή επιβραβεύεται η Τουρκία η οποία υπηρξε από τους βασικούς τροφοδότες της λιβυκής κρίσης, έστειλε μισθοφόρους τζιχαντιστές και τουρκικκά στρατεύματα, παραβίασε με κάθε τρόπο το εμπάργκο όπλων που έχει επιβάλλει ο ΟΗΕ και τώρα βέβαια συνεχίζει να έχει στρατιωτική παρουσία ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο στη μεταβατική κυβέρνηση.

Τα δε ΗΑΕ, σύμμαχος της Ελλάδας, όντως διαδραμάτισαν επίσης ενεργό στρατιωτικό ρόλο, στηρίζοντας τον αντίπαλο του Σαράτζ και της Τουρκίας, Χαλίφα Χάφταρ. Εκτιμάται, δε, ότι δικά τους αεροσκάφη βομβάρδισαν την τουρκική βάση Αλ Ουατίγια στη Λιβύη, βομβαρδισμός ο οποίος εισέτι παραμένει χωρίς «πατρότητα» αν και η υπογραφή παραπέμπει σε γαλλικής κατασκευής αεροσκάφη (όπως τα Mirage των ΗΑΕ…).

Η δε μη πρόσκληση της Αιγύπτου, η οποία είχε προσκληθεί στην πρώτη Διάσκεψη, μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι οφείλεται στη δυσαρέσκεια της Γερμανίας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα, η οποία έπιασε στον ύπνο το Βερολίνο.

Πέραν της ανοιχτά εχθρικής γερμανικής στάσης προς την Ελλάδα πάντως, η συγκεκριμένη εξέλιξη υπενθυμίζει το αυτονόητο στις διεθνείς σχέσεις. Ότι στο τέλος της ημέρας ρόλο και λόγο έχουν όχι οι «νομιμόφρονες» και τα «καλά παιδιά», αλλά οι παίκτες, αυτοί που είναι ενεργοί στην προώθηση των συμφερόντων τους και εφόσον χρειαστεί αναλαμβάνουν υπολογισμένο ή μη ρίσκα και είναι πρόθυμοι να λερώσουν τα χέρια τους διότι στο τραπέζι που θα προσκληθούν δεν θα τους ρωτήσουν αν είναι καθαρά, αλλά τι κρατάνε.