Οι σύμμαχοι, το ελληνικό μήνυμα και η ανακαίνιση του δόγματος εξωτερικής πολιτικής

Οφείλουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Ο Νίκος Δένδιας ξεδιπλώνει μία εξωτερική πολιτική η οποία διευρύνει τη γεωπολιτική εμβέλεια της Ελλάδας και τη συνάπτει με έναν ευρύτερο σχεδιασμό, αμερικανικό κυρίως, ο οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη και υπό διαμόρφωση, αλλά με ορατό ήδη το γενικό πλαίσιο.

Ως ένα βαθμό φαίνεται να προκαταλαμβάνει τις προθέσεις άλλων ενδοκυβερνητικών κύκλων που υιοθετούν μία πιο «συγκρατημένη» έως χλιαρή πολιτική, η οποία αντενδείκνυται γενικώς για αυτό που έχει απέναντί της η χώρα, αλλά πολύ περισσότερο σε όσα εξελίσσονται στην παρούσα συγκυρία.

Η πολιτική του κατευνασμού χρεωκόπησε συνολικά και παρέσυρε στο χείλος της γεωπολιτικής χρεοκοπίας και τη χώρα, διότι η Τουρκία την εξέλαβε ως αδυναμία ή και απροθυμία της Ελλάδας να υπερασπιστεί ακόμα και ζωτικά συμφέροντά της. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να αποχαλινωθεί και να ζούμε όσα ζούμε σήμερα με τις λοξές ΑΟΖ, τις γαλάζιες πατρίδες και τα πράσινα άλογα.

Ειδικότερα όμως στην τρέχουσα ιστορική περίοδο με τις τεκτονικές αλλαγές που συμβαίνουν στο διεθνές σύστημα και στα επιμέρους υποσυστήματα, όπως σε αυτό της Ανατολικής Μεσογείου- Μέσης Ανατολής, η ελληνική στάση δεν αξιολογείται μόνο από αντιπάλους, αλλά εξίσου και ίσως πιο σχολαστικά από δυνητικούς συμμάχους. Οι λόγοι είναι προφανείς.

Η Ελλάδα έχει δρομολογήσει, ορθώς, μία σειρά από γεωπολιτικές συνέργειες οι οποίες εξελίσσονται σε στρατιωτικές συνεργασίες με προοπτική να καταστούν αμυντικές συμμαχίες. Με παίκτες, μάλιστα, οι οποίοι είναι ισχυροί, σκληροί, αποφασισμένοι και μάχιμοι από κάθε άποψη.

Το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία, η Γαλλία, η Ινδία, αντιλαμβάνονται, ο καθένας από τη σκοπιά του και υπό την οπτική των ιδιαίτερων συμφερόντων και επιδιώξεών του, το γεωπολιτικό πλεονέκτημα που τους δίνει μία συνεργασία ή και συμμαχία με την Ελλάδα. Ακόμα και οι ΗΠΑ, για να μην πούμε κυρίως αυτές, επειδή βρίσκονται σε αναζήτηση/διαμόρφωση εναλλακτικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας λόγω των τριγμών με την Τουρκία, βλέπουν πλέον αλλιώς τον ελλαδικό χώρο.

Το πλεονέκτημα που βλέπουν αυτοί όμως προϋποθέτει ότι και η ίδια η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της τουλάχιστον με την ίδια αποφασιστικότητα με την οποία προωθούν εκείνοι τα δικά τους. Κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί τις υποθέσεις σου με μεγαλύτερη δέσμευση και ένταση απ’ ό,τι το κάνεις εσύ.

Για να το κάνουμε λιανά. Όταν η Τουρκία έχει ως διακηρυγμένο στόχο την γεωπολιτική εκμηδένιση και ακρωτηριασμό της Ελλάδας και της Κύπρου και η Ελλάδα στέλνει αμφίσημα μηνύματα ότι μπορεί και να συζητά κάποια πράγματα με τον επίβουλο, αναμενόμενο είναι οι δυνάμει σύμμαχοι να κάνουν δεύτερες σκέψεις. Ποιος θα δεσμευθεί στρατιωτικά με κάποιον ο οποίος δεν είναι σθεναρός στην προάσπιση των δικών του ζητημάτων; Πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι ένας τέτοιος σύμμαχος αν χρειαστεί αντίστοιχα να εμπλακεί ακόμα και στρατιωτικά σε μία υπόθεση κοινού ενδιαφέροντος; Για αν το κάνουμε ακόμα πιο λιανά, κανείς δεν πρόκειται να πολεμήσει για εσένα αν εσύ δεν είσαι αποφασισμένος να πολεμήσεις για τον εαυτό σου και αν δεν είναι βέβαιος ότι θα κάνεις κι εσύ γι’ αυτόν ό,τι είναι διατεθειμένος να κάνει αυτός για εσένα.

Τα μηνύματα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και επικοινωνούν σε γενικές γραμμές αυτό που πρέπει. Η πρόσφατη παρουσία του Νίκου Δένδια στη συνάντηση με τον Τσαβούσογλου έστειλε ισχυρό σήμα στο διεθνές ακροατήριο και στους συμμάχους της χώρας, φαίνεται να σφράγισε την αλλαγή αντίληψης και αποτέλεσε σημείο καμπής. Εξάλλου, κινήσεις όπως η υπογραφή αμυντικής συμφωνίας με τα ΗΑΕ, η αποστολή συστοιχίας Patriot στη Σαουδική Αραβία, τα εξοπλιστικά, ενισχύουν το εκπεμπόμενο σήμα ότι η Ελλάδα αλλάζει πίστα.

Βέβαια, «σταγονίδια» κατευναστικής πολιτικής και ενδοτισμού παραμένουν και δημιουργούν στίγματα στη καινούργια βιτρίνα της χώρας. Πάντα έτσι γίνεται στις ανακαινίσεις, μέχρι να γίνει ο γενικός καθαρισμός για τα εγκαίνια.