Μίλα ήρεμα [στις διερευνητικές] και κράτα και ένα ξύλο [στο Αιγαίο]

«Παρά την απώθηση του Βερολίνου απέναντι στην στρατιωτικοποίηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, θεωρεί προφανώς τις ελληνικές θέσεις στη διένεξη με την Τουρκία μαξιμαλιστικές».

Η παράγραφος αυτή από ρεπορτάζ της γερμανικής Frankfurter Allgemeine Zeitung για την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας – Τουρκίας υπενθυμίζει αυτό που όλοι γνωρίζουν, ότι η Γερμανία παραμένει αμετακίνητη στη στήριξή της προς την Τουρκία. Ωστόσο τέτοιου είδους υπενθυμίσεις είναι χρήσιμες διότι επικαιροποιούν την οριοθέτηση των προσδοκιών σχετικά με τη διπλωματική υποστήριξη που μπορεί να περιμένει (ή όχι) η Ελλάδα από την ΕΕ γενικά και από επιμέρους χώρες ειδικότερα.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι η FAZ μεταφέροντας στο σκεπτικό της γερμανικής κυβέρνησης χαρακτηρίζει «μαξιμαλιστικές» τις ελληνικές θέσεις. Είναι ο ίδιος όρος που χρησιμοποιεί και η Τουρκία. Το να χαρακτηρίζεται «μαξιμαλισμός» η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και μάλιστα από κράτος-μέλος της ΕΕ, η οποία υποτίθεται ότι βασίζεται απολύτως στο Διεθνές Δίκαιο ως οικονομικο-πολιτική Ένωση, είναι αποκαλυπτικό. Το Διεθνές

Δίκαιο σχετικοποιείται αναλόγως με τα συμφέροντα της Γερμανίας. Ουδεμία έκπληξη. Οι Γερμανοί έχουν παράδοση σε αυτό. Ποτέ δεν τα πήγαιναν καλά με τη διεθνή νομιμότητα, εκτός και αν τους βολεύει κάτι που σπανίζει.

Είναι αυτό-εξευτελιστικό για την ΕΕ ένα κράτος-μέλος της με μεγάλο ειδικό βάρος να χαρακτηρίζει «μαξιμαλισμό» την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου από άλλο κράτος-μέλος, αλλά να βρίσκει προφανώς «λελογισμένη» την καταπάτησή του από τρίτη χώρα που απειλεί με πόλεμο και αμφισβητεί την κυριαρχία ευρωπαϊκού εδάφους.

Η Γερμανία δεν είναι η μόνη αν και είναι αυτή που δίνει τον τόνο και από την οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η στάση της ΕΕ εν συνόλω. Όπως αναφέρει η FAZ για να δείξει ότι το Βερολίνο δεν είναι το μόνο που θεωρεί ότι μπορεί ή και επιβάλλεται να παραβλεφθεί η τουρκική επιθετικότητα ένεκα γεωπολιτικών ή οικονομικών συμφερόντων, υπάρχουν και άλλοι στην ΕΕ που έχουν την ίδια άποψη.

«Το Βερολίνο δεν είναι σε καμιά περίπτωση απομονωμένο μέσα στην ΕΕ. Χώρες της ανατολικής Ευρώπης δεν θέλουν να αποθαρρύνουν την Τουρκία ως συμμαχική χώρα απέναντι στη Ρωσία. Μια άλλη περίπτωση είναι η Ισπανία. Ένα μεγάλο τμήμα των χρεών της Τουρκίας στο εξωτερικό βρίσκεται σε ισπανικές τράπεζες, γι αυτό και η Μαδρίτη δεν έχει συμφέρον, με την επιβολή κυρώσεων να οξυνθεί η οικονομική κρίση σε βαθμό που να μην μπορεί η Τουρκία να εξοφλήσει τα χρέη της. Αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η ιδέα κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας αποτελεί σενάριο τρόμου με αφορμή το προσφυγικό».

Για να συνοψίσουμε, έχουμε λοιπόν μια παραδοχή ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι δεσμευτικό πλαίσιο για τα κράτη-μέλη της ΕΕ και ότι αν θίγονται επιμέρους συμφέροντα μπορεί να παραβιάζεται ακόμα και αν αυτό σημαίνει σοβαρή απειλή ασφαλείας για ένα άλλο κράτος – μέλος.

Συμπέρασμα, πολύ καλά κάνει η Ελλάδα που εξοπλίζεται και θα πρέπει να συνεχίσει εντατικότερα. Εφόσον το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι αρκετό ως επιχείρημα προς τους εταίρους για να μας στηρίξουν, να προβληθεί ένα άλλο, πιο πειστικό. Τα όπλα.

Το νόημα πρέπει να είναι το εξής: «Αν συνεχίσετε να στηρίζετε την Τουρκία στη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου εις βάρος της Ελλάδας διότι ανησυχείτε ότι με τις οικονομικές κυρώσεις θα γίνει ζημιά, τότε ωθείτε τα πράγματα σε σύγκρουση κατά την οποία, αν ξεσπάσει, η χώρα μας δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να προσπαθήσει να καταστρέψει στρατιωτικά την Τουρκία ολοσχερώς. Και τότε θα έχετε σοβαρότερους λόγους να ανησυχείτε».

Για να παραφράσουμε το γνωστό απόφθεγμα του Θεόδωρου Ρούζβελτ, «μίλα ήρεμα (στις διερευνητικές) και κράτα και ένα ξύλο (στο Αιγαίο)».