Είναι κρίμα ό,τι κερδίζεται στον Έβρο και στο Αιγαίο να χάνεται στις επετείους

Τώρα που πέρασαν δύο ημέρες από την εθνική επέτειο η αίσθηση του κενού είναι πιο έντονη. Όχι τόσο γιατί δεν έγινε η παρέλαση λόγω της πανδημίας. Αυτό το κατανοεί ο κόσμος. Όπως κατανοεί και την απροθυμία της πολιτικής ηγεσίας να καλύψει το κενό.

Ένα μήνυμα, μία δήλωση, μια κίνηση, ένας συμβολισμός, μπορεί να είναι πιο δυνατά από μία παρέλαση

Όμως το πολιτικό σύστημα οχυρώθηκε πίσω από τα μέτρα για τον ιό για να μην παραβρεθεί ούτε στη δοξολογία. Μία συμβολική χειρονομία του πρωθυπουργού, ας πούμε να υψώσει τη σημαία ο ίδιος στο σπίτι του ή να κάνει μία ανάρτηση στον λογαριασμό του στο twitter μίας μόνο λέξης , «Όχι», θα είχε ίσως μεγαλύτερο νόημα και από την παρέλαση.

Η επίσκεψη στο υποβρύχιο ως επιλογή ήταν σωστή αλλά δεν έσωσε το κλίμα, ούτε διασκέδασε την εντύπωση ότι η πολιτική ηγεσία έψαχνε αφορμή για «χλιαρή» επέτειο και δη σε μία περίοδο που τουρκική επιθετικότητα φέρνει την Ελλάδα και πάλι αντιμέτωπη με μία υπαρξιακή απειλή. Οι επετειακές ανακοινώσεις των πολιτικών αρχηγών, άχρωμες, άοσμες, άψυχες, ξύλινες, αποχρωματισμένες, ψόφιες, εκτός θέματος. Επιβεβαιώνουν ότι η απόσταση που τους χωρίζει από την ελληνική ψυχή και από την εθνική συνείδηση του μέσου Έλληνα μεγαλώνει.

Για κάποιον περίεργο λόγο η κυβέρνηση κάνει επιλογές οι οποίες ακυρώνουν το θετικό πρόσημο που καταγράφει στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων, φρενάρουν ή και αντιστρέφουν τη δυναμική που δημιουργείται από σωστές αποφάσεις της όπως για τα εξοπλιστικά και την ενίσχυση των ΕΔ , νερώνουν το συναίσθημα που εκδηλώνεται από δικές της πρωτοβουλίες και το οποίο τόσο ανάγκη έχουν οι Έλληνες. Υπονομεύει η ίδια την πίστωση αυτού του επιπλέον πολιτικού κεφαλαίου που εκπορεύεται από το θυμικό και το οποίο θα της χρειαστεί όταν το λογιστικό μέρος της πολιτικής της δεν θα της βγαίνει. Διότι δυστυχώς δεν θα της βγει, χωρίς να είναι δική της ευθύνη.

Ακόμα έχει περιθώρια για αστοχίες διότι η αντιπολίτευση παραμένει στο καναβάτσο

Ουδείς εχέφρων ρισκάρει τη επανάκαμψη του ανθελληνικού συνονθυλεύματος πουκακοποίησε τη χώρα επί πενταετία και που ακόμα και τώρα με τις δηλώσεις στελεχών του και με τον τρόπο που πολιτεύεται δείχνει ότι παραμένει ένα πολιτικό αυτοάνοσο που περιμένει να πέσει το ανοσοποιητικό της κοινωνίας για να βρει ευκαιρία να επιτεθεί στον εθνικό οργανισμό. Αλλά αυτό δεν είναι ικανή συνθήκη για να διατηρήσει μακρόν μία πολιτική κανονικότητα. Δεν χρειάζεται κάποιοι απογοητευμένοι που στήριξαν τη ΝΔ να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί να πάνε σπίτι τους. Για τα υπόλοιπα θα φροντίσει η απλή αναλογική με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας προνόησε να ναρκοθετήσει την πορεία της χώρας.

Δεν έχει λόγο, λοιπόν, η κυβέρνηση να αυτοακυρώνεται, να αυτοϋπονομεύεται και να βάζει τρκλοποδιά στον εαυτό της και στη χώρα αποδυναμώνοντας τη βούληση κοινωνικής συστράτευσης με επικοινωνιακά αυτογκόλ εθνικής απονεύρωσης. Ο κορωνοϊός θα προκαλέσει οικονομικές επιπτώσεις δύο Μνημονίων σε συμπυκνωμένο χρόνο και οι αριθμοί στην αγορά και στα νοικοκυριά δεν θα εξασφαλίζουν κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα. Η ΝΔ θα χρειαστεί ψυχικό κεφάλαιο από τον κόσμο για να έχει πολιτική πίστωση. Στον Έβρο, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο έδειξε ότι μπορεί να το δημιουργήσει. Είναι κρίμα να το χάνει στις επετείους.