Ευρωπαϊκή Ένωση για γέλια και για κλάματα

«To Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επαναβεβαιώνει τα συμπεράσματα της 2ας Οκτωβρίου 2020 και εκφράζει έντονη αποδοκιμασία για τις νέες μονομερείς και προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένων των πρόσφατων ερευνητικών δραστηριοτήτων (…) καλεί την Τουρκία να σεβαστεί τα ψηφίσματα 550 και 789 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τονίζει τη σημασία του καθεστώτος των Βαρωσίων, και επαναλαμβάνει την πλήρη αλληλεγγύη του προς την Ελλάδα και την Κύπρο (…) καλεί την Τουρκία να αντιστρέψει αυτές τις ενέργειες και να εργαστεί για τη μείωση των εντάσεων κατά τρόπο συνεπή και συστηματικό».

Αυτό είναι απόσπασμα από τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, αναφορικά με το θέμα της Τουρκίας. Λογικά θα πρέπει να ανατρίχιασαν στην Άγκυρα και να σκέπτονται πανικόβλητοι πως θα αποχωρήσουν από την ελληνική υφαλοκρηπίδα και πως θα εγκαταλείψουν άρον άρον τα Βαρώσια.

Εξάλλου ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ δήλωσε ότι «εκφράζουμε τη λύπη μας για τις μονομερείς ενέργειες και προκλήσεις της Τουρκίας». Είναι βέβαιο ότι οι Τούρκοι πρέπει να συγκλονίστηκαν από τη στεναχώρια τους και ψάχνουν τρόπο να ζητήσουν συγγνώμη από τον φτωχό Σαρλ που τον λύπησαν. Τόσο πολύ επηρεάζονται από την άτεγκτη στάση της ΕΕ και τόσο βαθιά ανησυχούν για τις αποφάσεις της που λίγο νωρίτερα ο Ερντογάν δήλωνε μετανοημένος: «Κάποιοι μας λένε ‘’μην επεκτείνεστε’’. Μα υπάρχει βία. Στη Λιβύη υπάρχει βία. Δεν μπορούμε να σωπάσουμε. Στα 911 χιλιόμετρα των συνόρων μας υπάρχει βία. Στη Συρία υπάρχει βία. Τι να κάνουμε να σωπάσουμε; Από την άλλη στη Σομαλία υπάρχει βία. Εμείς δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Υπάρχει μια ιστορική ευθύνη που μάς έχουν φορτώσει οι πρόγονοί μας. Και δε σταματάμε, και προσπαθούμε να κάνουμε το καθήκον μας εκεί που πρέπει»

Για να σοβαρευτούμε. Ο Ερντογάν δηλώνει όσο πιο καθαρά και ειλικρινά γίνεται ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να ανοίγει μέτωπα όπου γουστάρει, να εισβάλει όπου της αρέσει και να αρπάζει ό,τι της γυαλίζει γιατί έχει υποχρέωση απέναντι στους προγόνους της. Να υπενθυμίσουμε ότι οι πρόγονοί της είχαν φθάσει έξω από τη Βιέννη και ότι αν δεν ήταν ο Ευγένιος της Σαβοΐας, στην Αυστρία αντί για ζάχερ τότε εθνικό γλυκό θα είχαν το σουτζούκ λουκούμ.

Ο Αυστριακός καγκελάριος Σεμπάστιαν Κούρτς δεν ζητά τυχαία να τελειώνει το παραμύθι με την Τουρκία και να διακοπεί κάθε σχέση της με την ΕΕ, από κονδύλια μέχρι διαπραγματεύσεις. Οι Γάλλοι επίσης αντιλαμβάνονται περί τίνος πρόκειται γιατί βρίσκουν τους Τούρκους παντού μπροστά τους, από τη Λιβύη και το Σαχέλ μέχρι τον Λίβανο και τα προάστια του Παρισιού, στις ριζοσπαστικοποιημένες ισλαμικές κοινότητες.

Οι υπόλοιποι, με προεξάρχοντες τους Γερμανούς, διαπνέονται από αυτοκαταστροφική αδιαφορία έως θανάσιμη σκοπιμότητα, αρνούμενοι να αντιληφθούν ότι εκτρέφουν έναν νέο Χίτλερ σε ισλαμο-οθωμανική εκδοχή. Όποτε μιλάει ο Ερντογάν είναι σαν να ξεσηκώνει κομμάτια από το «Ο Αγών μου» σε φτηνιάρικη τουρκική προσαρμογή, αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο ούτε για τον περίγυρό του ούτε για αυτούς που νομίζουν ότι είναι μακριά.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση αυτού του «ελαφρύ» τύπου που είναι υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, του Λουίτζι Ντι Μάιο. «Αν σκεφτούμε αυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή σε Τουρκία και Ρωσία, αν αντί να εξωθήσουμε μία χώρα να κάνει το σωστό, θελήσουμε να την απομονώσουμε, τότε εκείνη δεν θα μείνει μόνη, αλλά θα στρέψει το πρόσωπό της αλλού. Πιστεύω πως σήμερα ότι δυσκολίες και αν βιώνουμε, αν διακόψουμε εντελώς τον διάλογο με την Τουρκία και τον τουρκικό λαό, το μόνο που θα αποκομίσουμε θα είναι, η επίλυση σε θέματα τύπου Λιβύης και Συρίας να είναι μόνο η φόρμα της Αστάνα».

Πολύ συγκινητικό αυτό με τον «τουρκικό λαό» που ο Ερντογάν φυλακίζει κατά χιλιάδες.

Χωρίς να παραγνωρίζει κανείς τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα, οικονομικά και άλλα, που έχουν οι Ιταλοί, οι Γερμανοί, οι Ισπανοί και λοιποί με την Τουρκία, η μπακαλίστικη προσέγγιση της γεωπολιτικής μπορεί να οδηγήσει σε εκπλήξεις οι οποίες θα είναι δυσάρεστες και για αυτούς. Ελλάδα και Κύπρος γνωρίζουν τι θα συμβεί στο τέλος και ξέρουν ότι μόνες τους θα αντιμετωπίσουν αυτό που έρχεται.

Οι Ισπανοί όμως δεν ακούν άραγε τον Ερντογάν που αναπολεί τους καιρούς που το χαλιφάτο έφτανε μέχρι την Ανδαλουσία; Οι Ιταλοί πόσες χιλιάδες λαθρομετανάστες ακόμα χρειάζονται για να υπολογίσουν την απόσταση της Σικελίας από τη Λιβύη; Οι Γερμανοί στα πόσα εκατομμύρια μη αφομοιώσιμους Τούρκους (μόνο το 15% αισθάνεται πατρίδα του τη Γερμανία) και στους πόσους εκλεγμένους Τούρκους βουλευτές και δημοτικούς συμβούλους θα ψυλλιαστεί ότι πάει για συγκυβέρνηση με την ΜΙΤ;

Εν πάση περιπτώσει, επειδή ο χρόνος που θα χρειαστούν μέχρι να καταλάβουν θα είναι μεγαλύτερος απ’ όσο χρειάζεται ο Ερντογάν για να κάνει τη δουλειά του στη δική μας γειτονιά, ας ελπίσουμε ότι στη Σύνοδο του Δεκεμβρίου δεν θα συζητούν πως θα διατυπώσουν την καταδίκη της ΕΕ για την απόπειρα της Τουρκίας να καταλάβει ελληνικό νησί.