«Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος και μπορεί να αποφασίζει διαφορετικά». Σοβαρά;

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ ενός διπλωματικού χειρισμού που αποσκοπεί στο να μην μείνεις με τον μουτζούρη σε ένα blame game και της εικόνας ότι είσαι διατεθειμένος να πας σε διάλογο με τον αντίδικο έστω και αν παραβιάζει με κάθε πιθανό τρόπο τα κυριαρχικά σου δικαιώματα ακόμα και την κυριαρχία σου.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη δυσδιάκριτη γραμμή δίνοντας την εντύπωση ότι πατά πιο πολύ στο έδαφος της δεύτερης περίπτωσης. Υπάρχει η καλή εκδοχή ότι προσποιούμενη πως βρέχει αφενός δεν θα χρεωθεί το ναυάγιο των διπλωματικών προσπαθειών, αφετέρου κερδίζει χρόνο προκειμένου να ετοιμαστεί επιχειρησιακά και εξοπλιστικά για το -κατά πολλούς- αναπόφευκτο. Χρειάζεται βέβαια καλή πίστη και θετική προδιάθεση για να υιοθετήσει κάποιος αυτό το σενάριο.

Η επιτυχημένη αντιμετώπιση από τις ένοπλες δυνάμεις των τουρκικών ενεργειών σε Έβρο, Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο κατόπιν ορθότατης πολιτικής επιλογής προσφέρουν βάση στην καλόπιστη προσέγγιση, αλλά είναι τόσο εμφανή τα συμπτώματα του βαθιά ριζωμένου φοβικού συνδρόμου που παραμένει δημοφιλής η εξήγηση ότι υπό πίεση η πολιτική ηγεσία αναγκάζεται να αντιδράσει σθεναρά, δηλαδή ορθολογικά,και μόλις περάσει η κορύφωση διολισθαίνει στα ίδια. Οι μέχρι παρεξήγησης θερμοί τόνοι; Στις δηλώσεις για τις διερευνητικές επαφές δεν βοηθούν την εικόνα ούτε προς τα μέσα ούτε προς τα έξω.

Υπάρχει δε το μείζον ζήτημα της Κύπρου όπου ο διαχωρισμός μεταξύ της επιθετικότητας της Τουρκίας προς τη Μεγαλόνησο και των αντίστοιχων ενεργειών προς την Ελλάδα, είναι απλά αδιανόητος

Η φράση «ξέρετε στηρίζουμε την Κύπρο, αλλά είναι ανεξάρτητο κράτος» είναι διπλωματικά αυτοκτονική, γεωπολιτικά θανάσιμη, στρατηγικά καταστροφική, εθνικά ανιστόρητη και ηθικά βλάσφημη.

Η Τουρκία επιδιώκει με κάθε τρόπο ακριβώς αυτό, να διαχωρίσει την Ελλάδα από την Κύπρο, ενώ ταυτίζει απολύτως την πολιτική της, τα συμφέροντά της και τις εθνικές υποχρεώσεις της με τους Τουρκοκυπρίους. Και κάποιοι εδώ υιοθετούν τον σχεδιασμό της Άγκυρας για διεμβολισμό του εθνικού μετώπου, αναπαράγοντας την απίθανη προσέγγιση ότι Ελλάδα και Κύπρος μπορεί να έχουν και αποκλίνουσες στρατηγικές ή και συμφέροντα!

Μπορεί δηλαδή να προσαρτεί η Τουρκία την Αμμόχωστο και η Ελλάδα να ξεκινά διερευνητικές επαφές. Προς μεγάλη ικανοποίηση -πέραν των Τούρκων– Γερμανών, Βρετανών και λοιπόν που επιδιώκουν την εκμηδένιση του ελληνισμού από την Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο με την απομόνωση και στη συνέχεια την αρπαγή της Κύπρου.

Η βρετανική πολιτική προσπάθησε επί δεκαετίες να σπάσει τον εθνικό δεσμό Ελλάδας–Κύπρου και να θάψει την προοπτική της Ένωσης. Χρηματοδότησε και οργάνωσε επίμονα διεργασίες αλλοίωσης της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων της Κύπρου, ώστε να απαλλαγεί από την πιθανότητα ανάδυσης εκ νέου του ελληνικού παράγοντα στον φυσικό του χώρο. Έτσι εξυπηρετεί και τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Οι Γερμανοί, διαχρονικοί συνοδοιπόροι των Τούρκων επίσης εξυπηρετούνται από μια τέτοια ελληνική γεωπολιτική διάσταση.

Η άποψη ότι «Ελλαδα και Κύπρος είναι ανεξάρτητα κράτη και μπορούν να αποφασίζουν διαφορετικά », προκειμένου να αιτιολογηθεί μια κατευναστική ή «ευέλικτη» πολιτική της Αθήνας έναντι της Άγκυρας, προσφέρει κάκιστη υπηρεσία σε υπαρξιακά εθνικά συμφέροντα και ρίχνει νερό στον μύλο ξένων σχεδιασμών.