Πρόσκληση για τσάι στη Σούδα

Οι κοινές δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού και του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών επιβεβαίωσαν ότι συνεχίζει να υπάρχει μία σοβαρή διαφορά φάσης μεταξύ της πραγματικότητας που διαμορφώνεται στον περίγυρό μας και διεθνώς, της στάσης που αυτή απαιτεί να τηρούν τα κράτη που επηρεάζονται, των σχεδιασμών τρίτων παραγόντων που αφορούν γενικώς και ειδικώς τα επηρεαζόμενα κράτη, από τη μία, και της ελληνικής ανταπόκρισης σε όλα αυτά από την άλλη.

Για να είμαστε δίκαιοι η σημερινή κυβέρνηση διαχειρίστηκε με αποτελεσματικότερο τρόπο απ’ ότι θα μπορούσε και θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ κρίσεις ασφαλείας όπως η απόπειρα εισβολής στον Έβρο και η παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Και απέδειξε ότι όταν υπάρχει πολιτική βούληση η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει και μάλιστα με όρους επικράτησης εξωτερικές απειλές. Το πρόβλημα είναι ότι ο πολιτική βούληση δεν είναι σταθερή. Εκδηλώνεται όταν πλέον κινδυνεύει να αποσταθεροποιηθεί άμεσα η χώρα και μαζί και η κυβέρνηση.

Και στη συνέχεια εξαφανίζεται και η χώρα διολισθαίνει στα γνωστά. Αυτό στην καλή περίπτωση, διότι στην κακή, η πολιτική βούληση δεν εκδηλώνεται ούτε τότε, όπως πχ συνέβη με την καθημερινή μαζική εισροή λαθρομεταναστών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ , αντιμετώπιση η οποία συνεχίστηκε και επί ΝΔ μέχρι τα γεγονότα στον Έβρο, όποτε υπήρξε αντίδραση επειδή ο Ερντογάν έχασε το μέτρο ακόμα και για τα τουρκικά δεδομένα.

Στις κοινές δηλώσεις, λοιπόν του Αμερικανού ΥΠΕΞ και του Έλληνα πρωθυπουργού, ο μεν πρώτος αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της τοποθέτησής του σε αναφορές στην Άμυνα, στην Ασφάλεια, στη στρατιωτική συνεργασία, στην αντιτρομοκρατική πολιτική, ο δε δεύτερος στη γνωστή μανιέρα περί Διεθνούς Δικαίου, ετοιμότητας για διάλογο, στρογγυλών αναφορών στην τουρκική επιθετικότητα, άνευρες έως αδιάφορες δηλώσεις για την Κύπρο λες και είναι η Μάλτα.

Όταν ο ΥΠΕΞ της υπερδύναμης, από ελληνικό έδαφος και με όλο τον συμβολισμό που εμπεριέχει η παρουσία του στη Σούδα, η οποία θα αναβαθμιστεί, μιλά με όρους στρατηγικής και επιχειρησιακής οπτικής για τις διμερείς σχέσεις, και ο Έλληνας πρωθυπουργός μιλά λες και περπατά στις μύτες μην τυχόν και ενοχληθεί κανείς, με ξεθυμασμένα τσιτάτα και στέλνει μήνυμα «εμάς δεν μας αρέσουν οι εντάσεις μακάρι να τα βρούμε με την Τουρκία» , και να θέλει η υπερδύναμη να αναβαθμίσει τον ρόλο μας επιχειρησιακά κα στρατιωτικά στην περιοχή για να αντισταθμίσει τους εκβιασμούς της Τουρκίας, πρέπει να βρει και ανάλογο μενταλιτέ. Αλλιώς θα συνεχίσει να προσκολλάται ετεροβαρώς στο αγαπημένο της κακό παιδί, την Τουρκία. Για στρατιωτική ισχύ μιλούσε ο Πομπέο, όχι για πρόσκληση σε τσάι. Και αυτό αδικεί τον πρωθυπουργό διότι έδειξε ότι μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις με ορθολογικούς όρους και η χώρα να βγει μπροστά.

Έδειξε ότι γίνεται. Αποδείχθηκε όμως ότι αυτό δεν έχει, ακόμα, διάρκεια. Μόλις περάσει η κλιμάκωση της κρίσης, η άμαξα ξαναγίνεται κολοκύθα. Παρότι υπάρχουν σημάδια προσπάθειας αλλαγής νοοτροπίας, δεν είναι εύκολο να αποτινάξει το πολιτικό σύστημα το σύνδρομο του κατευνασμού. Όμως, δεν υπάρχει χρόνος. Χρειάζεται άμεσα αλλαγή παραδείγματος και το υπάρχον πολιτικό προσωπικό έχει οροφή. Δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Απέναντι στις προκλήσεις, τις απειλές και τους αντιπάλους ψάχνει πάντα συμβιβασμό και όχι επικράτηση. Θανάσιμο λάθος. Ξεκινάει από τι θα δώσει χωρίς να πέσει, ενώ οι άλλοι εκκινούν από το τι θα πάρουν. Οι δικοί μας έχουν εκπαιδεύσει τους ξένους ότι εμείς είμαστε που πιεζόμαστε για αυτό είναι αντανακλαστική η κίνηση των ξένων να πιέζουν πάντα εδώ, είτε πρόκειται για την Τουρκία είτε για τα Σκόπια είτε για την Αλβανία. Η Ελλάδα δυστυχώς παραμένει ο μόνος μη ορθολογικάς κρατικός δρων στον πλανήτη.