Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αδιεξόδου (ελπίζουμε…)

Η απόφαση για επανάληψη των διερευνητικών επαφών μετά από τέσσερα χρόνια παύσης, 18 χρόνια από την έναρξη τους και 60 άκαρπους γύρους που έχουν πραγματοποιηθεί στη διάρκεια 14 ετών ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη. Αφενός λόγω των έξωθεν πιέσεων, αφετέρου και κυρίως λόγω της πάγιας τάσης της ελληνικής πλευρά να ενδίδει σε αυτές τις πιέσεις ακόμα και όταν αντίδικος τελεί κραυγαλέα εν αδίκω. Προδιαγεγραμμένο, ελπίζουμε, να είναι και το τέλος του επικείμενου 61ου γύρου, ανάλογο δηλαδή με αυτό των προηγούμενων 60 που δεν κατέληξαν πουθενά.

Και λέμε «ελπίζουμε» διότι όλες οι προηγούμενες διερευνητικές επαφές έληγαν χωρίς αποτέλεσμα επειδή η ατζέντα που έθετε η τουρκική πλευρά δεν ήταν δυνατόν να γίνει αποδεκτή από καμία ελληνική κυβέρνηση. Αν ο 61ος καταλήξει κάπου θα πρέπει να ανησυχούμε διότι δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να έχει υποχωρήσει η Τουρκία από τις αξιώσεις της και να αποδεχθεί την ελληνική οριοθέτηση της συζήτησης, ήτοι μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ.

Αντιθέτως η Άγκυρα έχει σπεύσει να προκαταλάβει την ατζέντα απαιτώντας να συζητηθεί όλη το σετ των αναθεωρητικών και παράνομων αξιώσεών της. Από την κυριαρχία(!) ακόμα και κατοικημένων νησιών και το εύρος των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου, μέχρι την… αποστρατιωτικοποίηση νησιών, τη μειονότητα στη Θράκη και το… τζαμί στην Αθήνα.

Άρα είναι μάλλον προφανές ότι και αυτές οι διερευνητικές θα έχουν την τύχη των προηγούμενων εκτός και αν τρελαθεί η ελληνική κυβέρνηση και αποφασίσει να πέσει, προοπτική χλωμή. Εξάλλου οι Τούρκοι φροντίζουν να τορπιλίσουν προκαταβολικά τη διαδικασία διαλαλώντας καθημερινά όλα αυτά που απαιτούν και προτίθενται να (ξανα)θέσουν στις διερευνητικές, ενώ το κερασάκι στην τούρτα των προκλήσεων είναι η έκδοση μιας καινούργιας, ολόφρεσκιας παράνομης NAVTEX με την οποία η Άγκυρα δεσμεύει για τις 29 Σεπτεμβρίου περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου – και ελληνικής δικαιοδοσίας -για άσκηση με πραγματικά πυρά.

Υπό κανονικές συνθήκες, οι οποίες δεν είναι συνήθεις στην ελληνική συμπεριφορά έναντι της Τουρκίας, η Αθήνα θα έπρεπε να έχει ήδη ανακοινώσει ότι αποσύρεται από την προετοιμασία των διερευνητικών, διότι είναι ξεκάθαρο ότι η τουρκική NAVTEX έχει ως στόχο να ταπεινώσει την Ελλάδα διαμηνύοντας ότι συζήτηση για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ δεν πρόκειται να κάνει καθώς θεωρεί το θέμα λυμένο όπως αποτυπώνεται στον χάρτη της «γαλάζιας πατρίδας». Παρόλα αυτά η ελληνική πλευρά προσποιείται ότι ψιχαλίζει και κάνει λόγο για «θετικό βήμα» που αποτελεί η επανέναρξη των διερευνητικών.

Θα μπορούσε η ελληνική στάση να ερμηνευθεί ως μια επιλογή τακτικού ελιγμού για να κερδίσει χρόνο ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα επιχειρησιακά και διπλωματικά για την επόμενη κρίση που με βεβαιότητα θα ξεσπάσει. Υπάρχει όμως μία κρίσιμη παράμετρος. Κερδίζεις χρόνο για να προετοιμαστείς όταν έχει συγκεκριμένη στρατηγική για το τι θα κάνεις με τον χρόνο που κερδίζεις και για το ποιο είναι αυτό για το οποίοι προετοιμάζεσαι. Αλλιώς, αν δεν υπάρχει σχέδιο, ο χρόνος που «κερδίζεις» θα λειτουργήσει επιβαρυντικά δημιουργώντας τετελεσμένα εις βάρος σου.

Το τι από τα δύο ισχύει θα φανεί λίαν συντόμως, μεταξύ άλλων και από τη στάση που θα τηρήσουν οι χώρες που είναι διατεθειμένες να συνδράμουν (λόγω συμφερόντων πάντα) οι οποίοι λογικά θα έχουν ενημερωθεί με κάποιο τρόπο ώστε να μην εκλάβουν την ελληνική στάση ως υποχώρηση. Θα φανεί από τη συμπεριφορά τους. Κανείς δεν συντάσσεται με κάποιον που δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του.