Σε επικίνδυνη ατραπό υποχωρήσεων η Ελλάδα – Δίνει λάθος σήμα και οι πιέσεις θα ενταθούν

Τελικά η παράδοση που θέλει την ελληνική πλευρά να είναι ευεπίφορη σε πιέσεις του διεθνούς παράγοντα αποδεχόμενη να είναι πάντα αυτή που θα διολισθαίνει έναντι των θέσεών της, παρότι θιγόμενη, επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά. H δραστηριοποίηση Βερολίνου και Ουάσινγκτον είχε ως αποτέλεσμα η Αθήνα να αποδεχθεί την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών, χωρίς να έχουν τηρηθεί ούτε τα προσχήματα από την Τουρκία, προκειμένου να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τελευταία στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

Οι διερευνητικές επαφές διευκολύνουν τους ξένους ως προοίμιο του επιδιωκόμενου εκ μέρους τους «επίσημου» διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, διότι υποτίθεται ότι επειδή πρόκειται για άτυπη διαδικασία εκατέρωθεν βολιδοσκόπησης, είναι ένας «ασφαλής» χώρος για να συζητηθούν τα πάντα, ήτοι η τουρκική ατζέντα, δίχως να υπάρχουν δεσμεύσεις. Άρα καθησυχάζεται η ελληνική πλευρά.

Το μείζον βέβαια είναι ότι ανεξαρτήτως «περιτυλίγματος» η Τουρκία κατάφερε μετά από ένα μπαράζ κλιμακούμενης επιθετικότητας και παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου, που έφερε τη στρατιωτική αντιπαράθεση πιο κοντά από πότε τα τελευταία 46 χρόνια, να σύρει την Ελλάδα σε συζητήσεις, έστω υπό τη μορφή διερευνητικών επαφών, να διατηρήσει στο ακέραιο τις αναθεωρητικές θέσεις της, να έχει αμφισβητήσει de facto την ελληνική υφαλοκρηπίδα και να έχει αποτρέψει τις εις βάρος της κυρώσεις.

Καθόλου άσχημα. Παρότι επιτιθέμενη και παραβιάζουσα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο το Διεθνές Δίκαιο, πέτυχε λόγω της υποστήριξης από τις γνωστές πρωτεύουσες αλλά και λόγω της ελαστικής στάσης της Αθήνας να εκτρέψει τις πιέσεις προς την ελληνική πλευρά.

Κατάφερε, δε, κάτι πολύ πιο σημαντικό το οποίο συνιστά, αντικειμενικά, βαριά εθνική υποχώρηση, με καταλυτικές συνέπειες οι οποίες θα φανούν σύντομα σε όλη τους την έκταση: Να αναγκάσει την Αθήνα να εγκαταλείψει τη στήριξη προς τη Λευκωσία, διαχωρίζοντας τις παραβιάσεις της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από τη συνεχιζόμενη εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ. Είναι αδιανόητο να αποδέχεται η Ελλάδα διάλογο με την Τουρκία, αποδεχόμενη την προσχηματική αποχώρηση του Oruc Reis, και να θεωρεί ότι η βάναυση παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ είναι κάτι διαφορετικό και δεν συνιστά λόγο άρνησης του διαλόγου και επιβολής κυρώσεων… Η εγκατάλειψη της Κύπρου, για μία εισέτι φορά, με τον πλέον επίσημο τρόπο.

Το μέγεθος του εθνικού άγους υπογραμμίζεται και από το εξής πρωτοφανές: Η Ελλάδα να επικαλείται την αλληλεγγύη των εταίρων στην ΕΕ για την παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αλλά από τη στιγμή που δέχθηκε να υποχωρήσει στις πιέσεις, να θεωρεί ότι η αλληλεγγύη την οποία ή ίδια επικαλέστηκε δεν ισχύει για την Κύπρο! Όχι μόνο από τους εταίρους, αλλά ούτε καν από την Ελλάδα.

Κατόπιν τούτου είναι σαφές ότι οδηγούμαστε σε δύσκολες καταστάσεις διότι αφ’ ης στιγμής η Ελλάδα έδωσε σήμα ότι δεν είναι διατεθειμένη να τηρήσει τη γραμμή με την οποία ξεκίνησε, εγκαταλείποντας μάλιστα και την Κύπρο, οι πιέσεις για μείζονες εκπτώσεις ακόμα και σε θέματα κυριαρχίας θα εκδηλωθούν με πολλαπλάσια ένταση. Πλέον δεν έχει ανοίξει η όρεξη μόνο της Τουρκίας.