Η λάθος υπόθεση για την Τουρκία

Είναι εντυπωσιακό και ταυτόχρονα ανησυχητικό ότι οι προσπάθειες αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας εκκινούν στο μεγαλύτερο μέρος τους από μια συγκεκριμένη υπόθεση.Ότι η εκτόνωση μπορεί να επιτευχθεί μέσω συζητήσεων διότι είναι θέμα διαλόγου και ότι αν βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα για να οδηγηθούμε σε αυτόν, τηρώντας τα εκατέρωθεν προσχήματα, η ωρολογιακή βόμβα της στρατιωτικής αντιπαράθεσης θα απενεργοποιηθεί, διότι θα μειωθεί η εκπορευόμενη από την Τουρκία ένταση. Η υπόθεση αυτή είναι λάθος. Η Τουρκία δεν πρόκειται να αποδεχθεί συζήτηση στη βάση που την εννοεί η Ελλάδα, δηλαδή ορισμό των θαλασσίων ζωνών στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και ειδικότερα του Δικαίου της Θάλασσας.

Πρώτον, διότι ακόμα και αυτό, τη διαπραγμάτευση για τις θαλάσσιες ζώνες, την αντιλαμβάνεται με τους δικούς της όρους, με τη δική της αυθαίρετη ερμηνεία του Δικαίου ή και εντελώς εκτός αυτού, στη λογική της «πολιτικής» λύσης.

Δεύτερον, διότι το θέμα των θαλασσίων ζωνών είναι τμήμα μόνο της αναθεωρητικής πολιτικής της Άγκυρας έναντι της Ελλάδας. Δεν αμφισβητεί μόνο ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες, αμφισβητεί κυριαρχία σε νησιωτικά (και ηπειρωτικά…) εδάφη τα οποία χαρακτηρίζει είτε «τουρκικά υπό ελληνική κατοχή» είτε απροσδιορίστου κυριαρχίας. Το πλέγμα των παράνομων διεκδικήσεων είναι συνολικό και οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας είναι αλληλένδετες και αμφίδρομες, δεν είναι δυνατή η διαπραγμάτευση για το ένα, το μοναδικό για το οποίο μπορεί να γίνει, για τον ορισμό θαλασσίων ζωνών, δίχως να επιχειρήσει η Τουρκία να βάλει και τα υπόλοιπα στο τραπέζι είτε ευθέως είτε από το «παράθυρο». Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα προφανώς δεν μπορεί να αποδεχθεί οποιαδήποτε συζήτηση.

Τρίτον, το πακέτο των διεκδικήσεων έναντι της Ελλάδας δεν είναι αποκομμένο από το συνολικό στρατηγικό όραμα της Τουρκίας για απόλυτη κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο. Η γεωπολιτική και εθνοκρατική εκμηδένιση της Ελλάδας και της Κύπρου είναι προϋπόθεση για την τουρκική κυριαρχία στην περιοχή της Μεσογείου, όπως τη φαντάζεται η Άγκυρα. Απλά το σχέδιο της δεν μπορεί να επιτευχθεί αν υπάρχουν Ελλάδα και Κύπρος με πλήρη δικαιώματα και ο μόνος τρόπος γι΄ αυτό είναι να μην υπάρχουν – εξάλλου η Τουρκία δεν αναγνωρίζει καν την κυπριακή Δημοκρατία – ή να υπάρχουν ως φινλανδοποιημένα – δορυφοροποιημένα κρατικά μορφώματα. Είναι άτοπο να θεωρεί κάποιος ότι θα μπει σε συζήτηση με την Τουρκία η οποία θα καταλήξει σε οτιδήποτε αναιρεί ή έστω διακινδυνεύει τον παραπάνω στόχο της.

Τέταρτον, η κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο είναι προϋπόθεση για το ευρύτερο σχέδιο τής Τουρκίας καταστεί μία από τις πέντε και μετά τρεις (!) μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη… Αν πιστεύει κάποιος ότι με μία χώρα, αναθεωρητική, πειρατική, που θεωρεί το Διεθνές Δίκαιο εμπόδιο στα σχέδιά της να γίνει παγκόσμια δύναμη, μπορεί να κάνει καλόπιστη συζήτηση για να λυθούν θέματα που η ίδια αυτή χώρα παρανόμως εγείρει, τότε είναι όχι μόνο ακατάλληλος αλλά και επικίνδυνος για να συμμετέχει στη διαμόρφωση της σχετικής πολιτικής και στη λήψη αποφάσεων.