Η όψιμη κατανόηση της χρησιμότητας των Ενόπλων Δυνάμεων

Η διπλή επιχειρησιακή ήττα που υπέστησαν οι Τούρκοι μέσα σε λίγες ώρες με την διαδοχική αφανή μετάβαση ελληνικών μαχητικών f-16 στην Κύπρο για τη συμμετοχή σε πολυεθνική άσκηση, χωρίς να γίνουν αντιληπτά από την τουρκική αεράμυνα, ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά επιβεβαιωτικών συμβάντων για ένα κρίσιμο συμπέρασμα. Οι Ένοπλες Δυνάμεις, παρά την υπερδεκαετή εγκατάλειψή τους από το πολιτικό σύστημα, διατηρούν επιχειρησιακές δυνατότητες που όχι μόνο επιτρέπουν την επιβολή υψηλού κόστους στην Τουρκία αν αποπειραθεί θερμή αντιπαράθεση, αλλά καθιστούν την πιθανή έκβαση μιας τέτοιας σύγκρουσης από αβέβαιη και σίγουρα οδυνηρή για τη γείτονα, έως νικηφόρα για την Ελλάδα, όπερ και το πιθανότερο.

Υπό την προϋπόθεση ότι η πολιτική ηγεσία θα αφήσει απερίσπαστες τις ΕΔ να κάνουν τη δουλειά τους και δεν θα παρέμβει κατευναστικά τρομάζοντας στην ιδέα της σύγκρουσης. Την οποία δεν θα αποφύγει ούτως ή άλλως εκτός και αν αποφασίσει να δώσει στην Τουρκία αυτά που ζητάει για να ξορκίσει τη στρατιωτική σύγκρουση, κάτι που ορισμένοι εγχώριοι κύκλοι επιθυμούν αλλά ευτυχώς αδυνατούν να επιβάλλουν την άποψή τους. Βασικά δυσκολεύονται πλέον ακόμα και να τη διατυπώσουν, κάτι το οποίο είναι θετικό, καθώς η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται ότι τα κίνητρά τους, αν δε είναι ύποπτα, πηγάζουν από ιδεοληψίες και παρωχημένες αντιλήψεις.

Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι κατά ένα μεγάλο μέρος η επιχειρηματολογία του κατευνασμού βασίζεται στην a priori παραδοχή ότι σε μια ελληνοτουρκική στρατιωτική αναμέτρηση η Ελλάδα θα ηττηθεί.

Κάτι που δεν προκύπτει από τα επιχειρησιακά συμβάντα των τελευταίων μηνών. Το αντίθετο. Τα όσα γίνονται στο μέτωπο με την Τουρκία από τα γεγονότα στον Έβρο και μετά, αναγκάζουν το πολιτικό σύστημα να συνειδητοποιήσει αυτό που σε όλα το μήκη και πλάτη του πλανήτη είναι αυτονόητο, αλλά εδώ, με την επικρατούσα επί δεκαετίες ανάπηρη αντίληψη, υπονομευμένη σκέψη και ανύπαρκτη στρατηγική, αντιμετωπιζόταν ως αχρείαστο ει μη και επιβαρυντικό . Ότι η αντιμετώπιση απειλής για την εθνική κυριαρχία χωρίς ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και δίχως τη χρήση τους για να αποτραπεί η εκδήλωσή της ή για να αδρανοποιηθεί αν εκδηλωθεί δεν είναι δυνατή.

Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αδύνατη οποιαδήποτε διαπραγμάτευση αν δεν υποστηρίζεται από στρατιωτική ισχύ. Αν δεν υπήρχε η αποτρεπτική δύναμη των ελληνικών ΕΔ η ελληνική πλευρά δεν θα ήταν καν σε θέση να ζητά από Ευρωπαίους και Αμερικανούς διαμεσολάβηση και επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία. Η απάντηση θα ήταν «αποδεχθείτε την τουρκική ατζέντα γιατί κινδυνεύετε με στρατιωτική συντριβή». Εξάλλου η Τουρκία θα είχε προβεί ήδη σε στρατιωτικό τετελεσμένο.

Τώρα όμως, που το πολιτικό σύστημα κατανόησε όψιμα και υπό τη βία των περιστάσεων την αυτονόητη χρησιμότητα του στρατιωτικού εργαλείου, λέει στους συνομιλητές ότι «αν δεν πιέσετε την Τουρκία με την επιβολή μέτρων, θα απαντήσουμε στρατιωτικά για να υπερασπίσουμε την κυριαρχία μας και αυτό που θα προκύψει, στην καλύτερη περίπτωση, είναι χάος». Και αυτό είναι ένα επιχείρημα που όλοι το ακούν και που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.

Είναι ένα επιχείρημα που η ελληνική πλευρά δεν θα μπορούσε να βάλει στο τραπέζι αν η Ελλάδα δεν είχε αξιόμαχες ΕΔ οι οποίες παρέμειναν αξιόμαχες διότι, παρά την εγκληματική εγκατάλειψη από τις διαδοχικές πολιτικές ηγεσίες της χώρας, το έμψυχο δυναμικό τους κατάφερε με απίστευτες προσπάθειες, αυταπάρνηση, εφευρετικότητα, τεχνική δεινότητα και προσωπικό κόστος να τις διατηρήσει σε επίπεδο που να είναι σε θέση να ανταποκριθούν στην αποστολή τους υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες.

Τώρα λοιπόν που η πολιτική ηγεσία κατάλαβε το προφανές, ας πράξει τον αυτονόητο προχωρώντας με ταχείς ρυθμούς σε σοβαρό επανεξοπλισμό των ΕΔ για αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες εξελίξεις που βρίσκονται μπροστά μας.