Λίγες σκέψεις για τα ΜΜΕ

Ένας Αύγουστος όπως αυτός, που διαψεύδει τον Ουμπέρτο Έκο, προσφέρεται για λίγες σκέψεις σχετικές με τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους. Μπορούν τα ΜΜΕ να έχουν πολιτικό πρόσημο; Φυσικά και μπορούν. Κομματική ταυτότητα; Όχι. Μπορούν οι δημοσιογράφοι να έχουν ιδεολογία; Ναι. Κομματική ταυτότητα; Όχι. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι δικηγόροι. Δεν είναι ούτε υπερασπιστές, ούτε κατήγοροι. Με όρους δικαστηρίων είναι οι «μάρτυρες» που οφείλουν να καταθέτουν πάντα την αλήθεια, ανεξάρτητα από προτιμήσεις και συγγένειες οποιουδήποτε τύπου.

Είναι αδιανόητο οι δημοσιογράφοι να ξεκατινιάζονται στα κοινωνικά δίκτυα. Είναι αδιανόητο να αναπαράγουν fake news, απλά και μόνο υπηρετώντας κομματικές σκοπιμότητες. Προφανώς και μπορούν να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για τα θέματα της επικαιρότητας. Προφανώς και μπορούν να εκφράζουν τις προσωπικές τους απόψεις. Να δίνουν τη δική τους οπτική γωνία. Όχι, όμως, μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Όχι διαστρεβλώνοντας την αλήθεια.

Με τον τουρκικό και τον ελληνικό στόλο στο Αιγαίο προκαλεί απορία το γιατί κάποια ΜΜΕ επιλέγουν τη συγκεκριμένη συγκυρία για να υιοθετήσουν καταγγελίες δουλεμπόρων. Όπως είναι υπερβολική η τακτική άλλων να εμφανίζουν την Ελλάδα… καβάλα στο άλογο. Η ίδια καταστροφική επιλογή έγινε και με τον κορωνοϊό. Οι πρώτοι εύχονταν να αποτύχει η καραντίνα και οι δεύτεροι δημιούργησαν την αίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι. Και φθάσαμε να μας κάνει ο ιός αντεπίθεση.

Οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη τους στα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους…

Είναι απαράδεκτο να απουσιάζει το Μάτι από τα πρωτοσέλιδα των πρώτων. Και να είναι πέμπτη είδηση η Εύβοια στις αξιολογήσεις των δεύτερων. Ο «διαιτητής» οφείλει να σφυρίζει το φάουλ, όποιος και αν το κάνει. Ακόμη και αν στο γήπεδο είναι το ίδιο του το παιδί. Η Πολιτεία έχει εξασφαλίσει ειδικούς όρους για την πρόσβαση των δημοσιογράφων στα γεγονότα. Επαφίεται στους επαγγελματίες να κάνουν αυτό το προνόμιο να έχει νόημα και για την κοινωνία.

Τα μηνύματα είναι ανησυχητικά. Οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη τους στα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους, αλλά δεν αναζητούν μια καλύτερης ποιότητας ενημέρωση. Το αντίθετο. Εμπιστεύονται ανώνυμες πηγές. Είναι αυστηροί απέναντι στους δημοσιογράφους, αλλά χαρίζονται σε κάθε «περιστασιακή σχέση» του διαδικτύου. Έχουν και οι πολίτες τις ευθύνες τους. Γιατί το ευρώ που δίνουν για την εφημερίδα ή το έξυπνο τηλέφωνο που κρατούν στα χέρια τους δίνει εξουσία. Το πώς την αξιοποιούν είναι δική τους ευθύνη.

Είναι ευθύνη των πολιτών το αν φορούν παρωπίδες. Κομματικές ή άλλου τύπου. Είναι ευθύνη των πολιτών το αν κρατούν κλειστά τα αυτιά τους στα σημαντικά και επιλέγουν τις αστειότητες. Γιατί είναι οι μόνοι που μπορούν να στηρίξουν ΜΜΕ και δημοσιογράφους που κάνουν τη δουλειά τους. Είναι οι μόνοι που μπορούν να τους δώσουν ανεξαρτησία από τις διαφημίσεις εταιρειών και κράτους. Για να μπορούν στη συνέχεια να απαιτούν.