Τo Oruc Reis, το Barbaros και η ευθύνη της Ελλάδας

Ο Φρίξος Δαλίτης αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα Φιλελεύθερος: “Από την κρίση και το σκηνικό πολέμου, στην πολιτική εκτόνωσης και την προετοιμασία ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου. Ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα ξεκινήσει κάποια στιγμή το επόμενο διάστημα μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης, εγείροντας διάφορα ερωτηματικά ως προς το πού θα οδηγήσει αυτή η εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το οποίο διαπιστώνεται είναι η διαφορά αντίδρασης και παρέμβασης από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης και πιο συγκεκριμένα από πλευράς γερμανικής προεδρίας στην περίπτωση της Ελλάδας και σε σχέση με τις τουρκικές παραβιάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ.

Διότι, ανεξάρτητα του τι θα ακολουθήσει και το ποια τελικά θα είναι η κατάληξη της ιστορίας, αυτό το οποίο διαπιστώνεται είναι η καθοριστική παρέμβαση που φαίνεται να οδηγεί σε σταδιακή αποκλιμάκωση και αναδίπλωση των τουρκικών ενεργειών, με την ανακοίνωση για ελλιμενισμό του Oruc Reis. Θα παραμείνει βέβαια να αιωρείται η καχυποψία για το τι προηγήθηκε, τι ανταλλάγματα δόθηκαν, αλλά και το ρίσκο που παίρνει η Ελλάδα για έναν ελληνοτουρκικό διάλογο στον οποίο μπορεί να εγκλωβιστεί στους τουρκικούς όρους και απαιτήσεις.

Την ίδια ώρα όμως, εύλογο είναι το ερώτημα που προκύπτει σε σχέση με την περίπτωση της Κύπρου και τις καθημερινές παραβιάσεις της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ. Το Barbaros επανέρχεται και συνεχίζει προκλητικά να περιφέρεται ανενόχλητο στην κυπριακή ΑΟΖ. Ποια η αντίδραση; Εδώ και τόσους μήνες η κυπριακή κυβέρνηση επιχειρεί να πείσει για τα αυτονόητα και να λάβει τη στήριξη της Ε.Ε.

«Βρίσκονται σε εξέλιξη ενέργειες της Κυβέρνησης σε διάφορα επίπεδα. Ο υπουργός Εξωτερικών βρίσκεται σε επαφή με τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, επίσης υπήρξε επικοινωνία και με τον Ύπατο Εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής κ. Μπορέλ, όπως και επικοινωνία με τη γερμανική προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ.

Οπότε βρίσκονται σε εξέλιξη διάφορες ενέργειες της Κυβέρνησης σε ποικίλα επίπεδα, προκειμένου να διαχειριστούμε αυτή τη νέα απαράδεκτη ξανά πρόκληση της Τουρκίας», ήταν η δήλωση χθες του αναπληρωτή κυβερνητικού Εκπροσώπου, Παναγιώτη Σεντόνα, όταν κλήθηκε να σχολιάσει τις τουρκικές προκλήσεις. Επί της ουσίας όμως, στην πολιτική τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα δυστυχώς το βλέπουμε εδώ και μήνες.

Και είναι εμφανής η διαφορά σε σχέση με την περίπτωση της Ελλάδας και την αντίδραση που υπήρξε από μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με την περίπτωση της Κύπρου. Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η στάση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν σταθερή και αποφασιστική. Δεν την έπαιρνε άλλωστε να ήταν διαφορετική στο ενδεχόμενο παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της από την Τουρκία.

Ως εκ τούτου, στο ενδεχόμενο μίας σύρραξης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ο απόηχος θα ήταν μεγάλος και άρα και η αντίδραση ήταν ανάλογη. Στην περίπτωση της Κύπρου, δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Διότι η Τουρκία λειτουργεί μόνη και ανενόχλητη και η μόνη αντίδραση που βρίσκει είναι τις φωνές διαμαρτυρίας της Λευκωσίας και τις «αυστηρές» υποδείξεις που δέχεται από Ευρωπαίους αξιωματούχους μετά από επαφές με μέλη της τουρκικής κυβέρνησης ή μετά από κάποια Σύνοδο Κορυφής.

Είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που η ευθύνη της Ελλάδας έναντι της Κύπρου είναι μεγάλη. Είναι για αυτό που θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να δείξει έμπρακτα τη στήριξή της προς την Κύπρο. Είτε αρέσει, είτε όχι σε κάποιους να το ακούμε και πολύ περισσότερο να το παραδεχόμαστε, χωρίς την ουσιαστική συνδρομή της Ελλάδας και την επίδειξη ανάλογης αποφασιστικότητας για υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου, είτε διπλωματικά, είτε ακόμα και στρατιωτικά, δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική και ισχυρή παρέμβαση προς την Τουρκία για να τερματίσει τις προκλητικές παράνομες ενέργειές της στην κυπριακή ΑΟΖ.

Και αναφέρομαι στην Ελλάδα διότι είναι η μόνη χώρα από την οποία μπορούμε και να ελπίζουμε αλλά και να αναμένουμε την όποια στήριξη. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και η οποία αποδεικνύεται μέσα από τα γεγονότα. Ως εκ τούτου, θα πρέπει επιτέλους οι ελληνικές κυβερνήσεις να πάψουν να λειτουργούν με τη λογική του αθηναϊκού κράτους και να δουν την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας σφαιρικά. Διότι στο τέλος της ημέρας θα τα βρουν μπροστά τους…”.