Κυνηγοί θησαυρών

Πριν μερικούς μήνες ήταν στην Κόρινθο. Χθες ήταν η σειρά της Βαρυμπόμπης. Και στις δύο περιπτώσεις οι νεκροί ήταν παρέες φίλων που αναζητούσαν το όνειρο του χαμένου θησαυρού. Το φαινόμενο μόνο περιθωριακό δεν είναι. Χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα μας τριγυρνούν τις νύχτες στα βουνά και ανοίγουν τρύπες για να βρουν αρχαία ή λίρες από την τουρκοκρατία και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Άπειρες και οι ιστορίες σε κάθε τόπο. Για θησαυρούς που έκρυψαν οι Τούρκοι φεύγοντας, για λίρες που έριχναν οι σύμμαχοι στους αντάρτες κοκ. Μέχρι ένα σημείο το όλο σκηνικό έχει και την εύθυμη πλευρά του. Αλλά, οι δύο τελευταίες τραγωδίες έρχονται να μας υπενθυμίσουν και τους κινδύνους. Πέραν της αρχαιοκαπηλίας, που έχει συνδεθεί με πολλούς ερασιτέχνες αρχαιολόγους: είναι ο κίνδυνος ο πυρετός του πλούτου να σε κάνει να παραβιάσεις τους κανόνες ασφαλείας. Και πολλές φορές το τίμημα είναι ανθρώπινες ζωές.

Στη χώρα μας υπάρχει νομοθεσία με βάση την οποία μπορεί κανείς να ψάξει νόμιμα για θησαυρό. Και την ακολουθούν πολλοί. Αλλά, ελάχιστοι έχουν βρει κάτι που να έχει αξία. Οι περισσότεροι γυρνούν τις νύχτες με ανιχνευτές μετάλλων ή σκάψουν κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους. Πιο τυχεροί, συνήθως, είναι οι τελευταίοι. Όλο και κάτι βρίσκουν. Και ο μόνος κίνδυνος είναι του πιάσει η Ελληνική Αστυνομία. Οι πρώτοι, όμως, ρισκάρουν περισσότερα. Καθώς δε θέλουν να γίνουν αντιληπτοί, από τον φόβο μήπως αποκτήσουν… ανταγωνιστές. Και προλάβει κάποιος άλλος τον θησαυρό.

Τα χρόνια της κρίσης το φαινόμενο έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις. Σε αμέτρητα καφενεία σε όλη τη χώρα παρέες συζητούσαν τα βράδια συνωμοτικά για τις πληροφορίες που είχαν από ηλικιωμένους συγγενείς ή για ιστορίες που τους είχε μεταφέρει κάποιος φίλος. Όπως δείχνουν και τα τελευταία κρούσματα δεν είναι λίγοι εκείνοι που πέρασαν από τη θεωρία στην πράξη. Κάτι τα χαμένα μεροκάματα λόγω κρίσης, κάτι το lockdown από τον κορωνοϊό αρκετοί πείστηκαν να ξεπεράσουν τους ενδοιασμούς τους και να δοκιμάσουν την τύχη τους. Και ορισμένοι αποδείχτηκαν άτυχοι. Το ερώτημα είναι τι κάνουν οι διωκτικές αρχές. Καθώς σε κάθε περιοχή είναι λίγο- πολύ γνωστοί εκείνοι που επιδίδονται στο συγκεκριμένο «άθλημα». Προφανώς και προστίθενται κατά καιρούς διάφοροι… ερασιτέχνες, αλλά υπάρχουν και «επαγγελματίες».

Δυστυχώς, όμως, στην επαρχία ισχύει ο νόμος της σιωπής. Πολλοί ξέρουν, αλλά ελάχιστοι μιλούν. Και όχι στους εκπροσώπους του νόμου. Αφήστε που και εκπρόσωποι του νόμου, λόγω πενιχρών αποδοχών, είναι κάποιες φορές μέλη αντίστοιχων ομάδων. Δύο κρούσματα με νεκρούς σε δύο μήνες πρέπει να λειτουργήσουν ως συναγερμός. Πριν να θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Πριν μπουν και άλλοι στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού, το οποίο συνήθως καταλήγει σε σπασμένους αμφορείς και αγάλματα. Είναι τραγικό την ώρα που οι επίσημες ανασκαφές είναι κλειστές για τους πολίτες εκατοντάδες παράνομες να αφήνονται ανεξέλεγκτες στα χέρια επιτηδείων. Επαναλαμβάνω πως όσοι επιδίδονται στο συγκεκριμένο «σπορ» είναι γνωστοί στις τοπικές κοινωνίες. Το μόνο που μένει είναι η Ελληνική Αστυνομία να πάρει τις απαραίτητες εντολές για να μπουν στις προτεραιότητές της.