Από τα Ίμια στις Πρέσπες – Ένα αμετανόητο πολιτικό προσωπικό

Μερικά πράγματα είναι απολύτως προβλέψιμα. Είναι πρωτίστως θέμα κοινής λογικής και στοιχειώδους εμπειρικής γνώσης. Όπως το ότι οι ετεροβαρείς συμφωνίες, ειδικά με διαπιστωμένα κακόπιστο συμβαλλόμενο, παράγουν διαρκώς αρνητικά αποτελέσματα για την πλευρά που κάνει εκπτώσεις.

Όπως έγινε γνωστό οι Σκοπιανοί, επικαλούμενοι τη Συμφωνία των Πρεσπών, απαιτούν από την ελληνική πλευρά στο πλαίσιο των συζητήσεων του Προγράμματος Στρατιωτικής Συνεργασίας για το 2020, η συντομογραφία για το κράτος τους να μην είναι RNM, δηλαδή Republic of North Macedonia , αλλά MKD ήτοι Makedonija, νέτο σκέτο Μακεδονία.

Δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο σε αυτό. Το περίεργο θα ήταν να μην εκμεταλλευθούν οι Σκοπιανοί κάθε ευκαιρία που τους δίνει η Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία περιχαρείς φόρτωσαν στη χώρα οι Τσίπρας, Κοτζιάς και οι συν αυτοίς και την οποία έχουν το θράσος να υπερασπίζονται και σήμερα ως «πατριωτική».

Αυτή η περίπτωση με τη συντομογραφία της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων είναι ένα απειροελάχιστο δείγμα των προβλημάτων που θα αντιμετωπίζει η Ελλάδα σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από την ονομασία των προϊόντων μέχρι την εθνικότητα, τη γλώσσα και ζητήματα μειονοτήτων που θα εγείρουν οι Σκοπιανοί προϊόντος του χρόνου. Δεν υπάρχει επαρκής τιμωρία για αυτούς που επέβαλαν την εκτρωματική Συμφωνία παρά την καθολική αντίδραση του ελληνικού λαού και παρόλες τις προειδοποιήσεις ότι θα αποτελέσει απαρχή δύσκολα διαχειρίσιμων καταστάσεων για την Ελλάδα.

Την προοπτική αναίρεσης ακόμα και του φύλλου συκής που αποτελεί ο προσδιορισμός «Βόρεια» οι Σκοπιανοί θα την επεκτείνουν όπου μπορούν και είναι πολλοί οι τομείς στους οποίους ήδη το κάνουν. Εξάλλου, είναι πάμπολλα τα πεδία στα οποία ουδέποτε εφάρμοσαν – και ούτε πρόκειται- την αλλαγή ονόματος: Υπουργεία, οργανισμοί, ινστιτούτα, κρατικές εταιρείες, πολιτισμικά ιδρύματα κλπ.

Τώρα που έδεσαν τον γάιδαρό τους και μπήκαν στο ΝΑΤΟ, μπορούν κατά βούληση να παραβιάζουν ή να ερμηνεύουν κατά το δοκούν τη Συμφωνία των Πρεσπών δίχως κανένα κίνδυνο να υποστούν καμία επίπτωση.

Εξάλλου οι πρόνοιες της Συμφωνίας είναι τέτοιες και με τέτοιο τρόπο δομημένες που η ελληνική πλευρά είναι αυτή η οποία θα πιέζεται να εφαρμόζει τα όσα προβλέπονται εις βάρος της και όχι τα Σκόπια για τα όσα ελάχιστα υποτίθεται ότι πρέπει να τηρούν τα οποία ούτως ή άλλως δεν τηρούν. Αυτό που συμβαίνει όμως με την εγκληματική Συμφωνία Τσίπρα– Κοτζιά είναι μία μόνο περίπτωση της γενικότερης λογικής που διέπει το ελληνικό πολιτικό σύστημα το οποίο έχει εθιστεί σε διευθετήσεις και συμφωνίες εις βάρος τη χώρας τις οποίες παρουσιάζει ως διπλωματικές νίκες.

Ας υπενθυμίσουμε, μεταξύ άλλων, τη Δήλωση της Μαδρίτης την οποία συνυπέγραψαν το 1997 ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης με τον Τούρκο Πρόεδρο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ με την οποία η Ελλάδα αναγνώριζε «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και δεσμευόταν για την αμοιβαία «αποφυγή μονομερών ενεργειών(…) ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση». Το κείμενο είχε δοθεί έτοιμο από τους Αμερικανούς του οποίους ένα χρόνο νωρίτερα, στην κρίση των Ιμίων, ο Κ. Σημίτης είχε ευχαριστήσει από το βήμα της Βουλής, προφανώς μη αντιλαμβανόμενος ότι αυτούς τους οποίους βοήθησαν οι ΗΠΑ εκείνο το βράδυ ήταν τους Τούρκους να γκριζάρουν τα Ίμια.

Γενικά η πρόσφατη ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις διπλωματικής αυτοϋπονόμευσης έως και αυτοχειριασμού.

Κάποιες είναι πιο σοβαρές από άλλες, όλες όμως στο πλαίσιο μίας γενικότερης στάσης παραίτησης και παραχωρήσεων η οποία βαπτίζεται, αναλόγως του θέματος και της περιόδου, «στρατηγική ψυχραιμία», «ρεαλισμός», «ορθολογισμός» και διάφορα άλλα προκειμένου να αποτελέσουν το προπέτασμα μία βαθιά εκφυλισμένης και εκφυλιστικής αντίληψης, φορείς της οποίας είναι πρόσωπα με ελλιπή ή και καθόλου εθνική οπτική. Γι’ αυτό και βρίσκονται σε μόνιμη απόκλιση από το αίσθημα του ελληνικού λαού, για αυτό και τα αποτελέσματα της πολιτικής τους οδηγούν σε διαρκή εθνική υποχώρηση με την οποία δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα.