Δεν είναι όλοι ίδιοι

Πριν από πολλά χρόνια ο Κώστας Σημίτης έθεσε εκτός του επιτελείου του τον Γιώργο Πανταγιά απλά και μόνο για ένα δημοσίευμα που τον κατηγορούσε πως μεσολάβησε για μία ευνοϊκή φορολογική ρύθμιση. Λίγα χρόνια αργότερα ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, ο οποίος είχε βρεθεί στο στόχαστρο των επιθέσεων εναντίον της κυβέρνησης Καραμανλή, υπέβαλε την παραίτησή του. Στα χρόνια των μνημονίων Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς ήρθαν αρκετές φορές αντιμέτωποι με στοχοποίηση συνεργατών. Τους ζητήθηκε να τους θυσιάσουν ακόμη και με καταγγελίες από κουκουλοφόρους «μάρτυρες»!

Αυτά τότε. Από ένα πολιτικό σύστημα που αποδοκιμάστηκε. Και φτάνουμε σε εκείνους που ήρθαν για να το εξυγιάνουν. Ούτε το Μάτι, ούτε τα βοσκοτόπια, ούτε τίποτα δεν μπόρεσε να σπάσει την ενότητα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει από όλους τους προηγούμενους πως όταν αρχίζει να ξηλώνεται το πουλόβερ είναι ο βασιλιάς που μένει στο τέλος γυμνός. Και είναι προφανές ό,τι δε θέλει να έχει αυτή την τύχη. Για αυτό και στηρίζει τον Νίκο Παππά, όπως έκανε και ως πρωθυπουργός με όλα τα στελέχη του.

Είναι προφανές ότι η υπόθεση αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον. Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε, η ΝΔ γνώρισε μια μεγάλη ήττα το 2009, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε τον τρόπο με τον οποίο θα συμπεριφερθούν οι πολίτες στο μοντέλο διοίκησης του Αλέξη Τσίπρα.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε μετά από μία δύσκολη περίοδο να επιβιώσει πολιτικά και το κυριότερο να μην επιτρέψει την αναβίωση του ΠΑΣΟΚ. Η Χαριλάου Τρικούπη ήταν η μόνη που απειλούσε και απειλεί την κυριαρχία του. Είναι κάτι σαν την Πόλη. Μπορεί να μην είναι πλέον αυτοκρατορία, αλλά όποιος την έχει ελέγχει το πέρασμα από τη Δύση στην Ανατολή. Το πέρασμα από το τα αριστερά στα δεξιά στη δική μας περίπτωση, δηλαδή το κέντρο. Μόνο που οι πολιτικές συμπεριφορές του Αλέξη Τσίπρα δεν έχουν σχέση με το κέντρο. Μπορεί να έχει απαλύνει τον πολιτικό του λόγο, αλλά στην πρώτη ευκαιρία γίνεται ο πολιτικός που κέρδισε το 2015. Χωρίς να υπολογίζει τις αποφάσεις του στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε.

Το σίγουρο είναι πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας κοκ δεν είναι ίδιοι ως πολιτικοί. Δεν είναι ίδιες οι παρατάξεις που εκπροσωπούν. Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. Ότι όλοι εφαρμόζουν την ίδια πολιτική. Το αντίθετο, οι διαφορές είναι τεράστιες. Και στην πολιτική και στον τρόπο διοίκησης. Και αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα. Αρκεί κανείς να βλέπει και να ακούει τις ειδήσεις και όχι απλά τις «φωνές» που μπορεί να έχει στο μυαλό του. Δηλαδή τις ιδεοληψίες και τα στερεότυπά του.