Επενδυτικές ευκαιρίες στην ενημέρωση

Με αφορμή το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τους δημοσιογράφους θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, χωρίς να πάρω θέση στη διαμάχη. Είναι προφανές ότι το επάγγελμα του δημοσιογράφου δεν περνά και τις καλύτερες μέρες του. Η οικονομική κρίση, η γενικότερη απαξίωση των θεσμών, τα λάθη εκδοτών και εργαζομένων στην ενημέρωση συμπαρέσυραν και τον Τύπο.

«Επενδυτική ευκαιρία»

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι εξαιρετικό ή πρωτόγνωρο. Είναι όλα στον κύκλο της ζωής. Έχουν συμβεί και με άλλα επαγγέλματα στο παρελθόν, συμβαίνουν και με άλλα επαγγέλματα τώρα και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στο μέλλον. Η διαφορά που βρίσκω εγώ τώρα είναι ό,τι ο Τύπος αποτελεί πλέον επενδυτική ευκαιρία. Όμως, όχι για όσους θέλουν να κυνηγήσουν τα μεγάλα νούμερα (σ.σ. σε κλικ, μισθούς κοκ) και τη μεγάλη ζωή. Αλλά, για όσους θέλουν να στήσουν μια βιώσιμη επιχείρηση που θα στοχεύει στα βασικά: στην είδηση, την ενημέρωση. Με μισθολόγιο 100 χιλιάδων ευρώ, που αντιστοιχεί με εκείνο μερικών διευθυντικών στελεχών πριν από μερικά χρόνια, μπορεί να στηθεί ένα πλήρες «μαγαζί». Με επαγγελματίες σε κάθε βασικό τομέα της ενημέρωσης. Και μην σπεύσουν κάποιοι να πουν πως δεν υπάρχουν αυτά τα λεφτά. Υπάρχουν και πολύ περισσότερα. Αλλά, κατευθύνονται σε πρότζεκτ και ιδέες μιας άλλη εποχής*. Ενώ, το μόνο που χρειάζεται ένα ένα νοικοκυρεμένο «μαγαζί».

«Ο Τύπος»

Μία τέτοια προσπάθεια εκ των πραγμάτων δε θα έχει στόχο να… ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις. Θα ασκεί επιρροή, αλλά ακριβώς την επιρροή που πρέπει να ασκεί ο Τύπος. Ως ελεγκτής και συνδιαμορφωτής των εξελίξεων και όχι ως μοχλός διαμόρφωσης. Γιατί, είναι άλλο πράγμα να θέτει η ίδια η επιχείρηση Τύπου τους στόχους και τις προτεραιότητές της και άλλο να κρατά κάποια εξουσία ή ένας εξωγενής παράγοντας τον μοχλό. Προφανώς και θα υπάρχει χρηματοδότης. Τίποτα δεν ξεκινά χωρίς επένδυση. Μιλώ για πραγματική επένδυση και όχι για θαλασσοδάνεια, «επενδύσεις» για πολιτικές εξυπηρετήσεις ή επιχειρηματικούς σκοπούς. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, αλλά δεν πρέπει να έχουν σχέση με τον Τύπο. Βασικά, ο Τύπος δε θα πρέπει να έχει σχέση μαζί τους. Γιατί νοθεύεται ο ανταγωνισμός. Λείπουν πιόνια από το δημοκρατικό παιχνίδι και αυτό είναι επικίνδυνο. Προφανώς και τα συμφέροντα, τα κόμματα, οι οικονομικοί παράγοντες θα έχουν τη δική τους παρουσία. Αλλά, χωρίς κανονικά δημοσιογραφικά «μαγαζιά» η Δημοκρατία μας είναι προβληματική. Ακόμη και η επιρροή των «στρατευμένων» μέσων μειώνεται συνεχώς. Οπότε και οι «επενδυτές» τους είδους θα δουν σύντομα ό,τι δεν έχουν λόγο να πετάνε τα λεφτά τους.

*Δεν χρειάζονται πια τεράστια πιεστήρια. Γραφεία μεγαθήρια που έτρεφαν το υπερεγώ ορισμένων δημοσιογράφων και των εκδοτών. Ακόμη και η τηλεόραση χάρις στην τεχνολογία έχει γίνει πολύ πιο απλή. Το μόνο που χρειάζεται είναι κόνσεπτ με σεβασμό στη βασική λειτουργία του επαγγέλματος. Που δεν είναι άλλη από την ενημέρωση του πολίτη. Όταν ο κάθε άλλος εργαζόμενος είναι στη θέση του οι δημοσιογράφοι οφείλουν να είναι εκεί που παίζονται τα πράγματα. Εκεί που συμβαίνουν οι εξελίξεις. Και να τις παρουσιάσουν στον πολίτη όταν εκείνος αποφασίσει ότι έχει χρόνο για ενημέρωση. Τόσο απλά. Προσοχή: λέω απλά, όχι εύκολα. Έχει μεγάλη διαφορά.