Οι «δημοσιογράφοι» αγανακτούν με το σποτάκι αλλά δεν λένε κουβέντα για τα 20 εκατομμύρια ευρώ

Αν κρίνουμε από τον θόρυβο που έκανε τη συζήτηση που προκάλεσε και τις έντονες αντιδράσεις των άμεσα ενδιαφερομένων, το τηλεοτικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τους δημοσιογράφους, πέτυχε τον στόχο του.

Προσωπικά μετά από τριάντα χρόνια στη δημοσιογραφία και είκοσι χρόνια στο πολιτικό και κυβερνητικό ρεπορτάζ δεν ένιωσα να προσβάλλομαι. Κατά την άποψή μου το σποτ δεν λέει ότι «όλοι οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν», όπως θέλησαν να διαστρέψουν το μήνυμα ορισμένοι υπερευαίσθητοι και κάποιοι που μάλλον τα παίρνουν. Αυτό που θέλει να πει είναι ότι εκείνοι οι οποίοι δοξολογούν τον «Έλληνα Μωυσή πρωθυπουργό» τα παίρνουν.

Η κυβέρνηση μοίρασε 20 εκατομμύρια ευρώ για να διαμορφώσει θετικό κλίμα υπέρ της 

Ακόμη περισσότερο ότι η κυβέρνηση μοίρασε 20 εκατομμύρια ευρώ για να διαμορφώσει θετικό κλίμα υπέρ της στα ΜΜΕ και να δοξολογούν εκείνοι που τα παίρνουν τον «Έλληνα Μωυσή πρωθυπουργό». Οι δημοσιογράφοι αντιδρούν σαν τον λαό του Ισραήλ που αγανακτεί γιατί του έθιξαν τον Μωυσή, και δικαιώνουν έτσι το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί φυσικά στρέφονται κατά του ΣΥΡΙΖΑ που τους καταγγέλλει σαν αργυρώνητους αλλά εξακολουθούν να μην λένε κουβέντα για τα 20 εκατομμύρια ευρώ που τσέπωσαν οι ίδιοι ή οι συνάδελφοί τους ή τα μέσα στα οποία εργάζονται.

Ακόμη κι έτσι, λένε οι επικριτές του μηνύματος, δημιουργείται η εντύπωση ότι τσουβαλιάζει όλους τους δημοσιογράφους, έντιμους και ανέντιμους, λαμόγια και τίμιους επαγγελματίες. Μόνο που δεν φταίει το σποτ εάν κάποιοι το ερμηνεύουν με αυτόν τον τρόπο. Αλλά από εκεί και μετά τι θα κάνουν τώρα, θα στραφούν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ; Έτσι κι αλλιώς εναντίον του ήταν σταθερά εδώ και χρόνια.

Σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν εκείνοι που τα «παίρνουν»

Οι δημοσιογράφοι είναι η αιχμή του δόρατος του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου και η ψυχή της κεντροαντιαριστεράς. Την πολεμική τους και τα αρνητικά τους αποτελέσματα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ τα έχουν εξαντλήσει. Με το σποτ ο ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει ένα χτύπημα εναντίον του βασικού του εχθρού και τον απαξιώνει μειώνοντας την εμβέλεια και την αποτελεσματικότητα της καθημερινής εναντίον του προπαγάνδας.

Το πραγματικό ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει τους δημοσιογράφους και τις ενώσεις τους -και όχι τα λαμόγια -, δεν είναι εάν κάποιοι τα παίρνουν, ούτε εάν ένα πολιτικό κόμμα δικαίως ή αδίκως τους το καταλογίζει. Σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν εκείνοι που τα «παίρνουν» και κινούνται έξω από τα όρια της δεοντολογίας: γιατροί που απαιτούν φακελάκια για να τιμήσουν τον όρκο του Ιπποκράτη, δικηγόροι που πουλάνε υποθέσεις πελατών τους, έμποροι που παραβιάζουν τα χρηστά ήθη και τις πρακτικές του χώρου τους.

Αλλά και στο Δημόσιο: Αστυνομικοί που κάνουν κατάχρηση εξουσίας, διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, δικαστικοί σε κυκλώματα. Όλα αυτά έχουν βγει κατά καιρούς στην δημοσιότητα από τους δημοσιογράφους, όχι εκείνους που τα παίρνουν αλλά τους άλλους εκείνους που κάνουν σωστά την δουλειά τους. Αποκαλύπτουν τα κακώς κείμενα συμβάλλοντας και στην θεραπεία τους και στέκονται στο πλευρό της κοινωνίας και κυρίως των πλέον αδυνάτων που έχουν ανάγκη.

Το ζήτημα με τους δημοσιογράφους στην Ελλάδα είναι ότι δεν βλέπουν τα πράγματα από την σκοπιά των αδυνάτων

Το ζήτημα με τους δημοσιογράφους στην Ελλάδα είναι ότι μετακινήθηκαν, δεν βλέπουν τα πράγματα από την σκοπιά των αδυνάτων, ως μέλη της τέταρτης εξουσίας που στέκεται απέναντι στις άλλες για λογαριασμό της κοινωνίας, όπως είναι η αποστολή τους. Ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο σύστημα εξουσίας και απομακρύνθηκαν από την κοινωνία. Στις κρίσιμες στιγμές στράφηκαν εναντίον της κοινωνίας κάνοντας προπαγάνδα, χειραγωγώντας και ποδηγετώντας την. Το εάν το κάνουν γιατί τα παίρνουν ή γιατί μέσα στην αλαζονεία τους νομίζουν ότι είναι οι φορείς της απόλυτης αλήθειας, λίγη σημασία έχει. Παραβιάζουν την αποστολή και την δεοντολογία του χώρου τους.

Υπάρχει μία ακόμη διάσταση. Τα μέσα ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι θέτουν την ατζέντα της επικαιρότητας, καθορίζουν το πλαίσιο και θέτουν τους όρους και τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Για να το πούμε με μία μεταφορά, βάζουν το γήπεδο και είναι ο διαιτητής του αγώνα που φροντίζει να τηρούνται οι κανόνες του παιχνιδιού μεταξύ των αντίπαλων πολιτικών παικτών. Όταν ο διαιτητής αντί να σφυρίζει ουδέτερα- άντε με κανένα φάλτσο-, φροντίζοντας να παίζεται καθαρά το πολιτικό παιχνίδι, ταυτίζεται με τη μία ομάδα και βάζει γκολ στην αντίπαλη- εν προκειμένω καθημερινά στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε και εκείνη έχει κάθε λόγο να απαντήσει καταγγέλλοντας.

Εν ολίγοις από την στιγμή που οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν δημοσιογραφία αλλά πολιτική ας μην διαμαρτύρονται όταν τους αντιμετωπίζουν σαν πολιτικούς.