Ο θάνατος του εμποράκου

Είναι από τις περιπτώσεις που η φράση κλισέ “ο θάνατος του εμποράκου” από το ομώνυμο θεατρικό του Άρθουρ Μίλερ, απηχεί την πραγματικότητα που βιώνουν οι μικρομεσαίοι έπαγγλεματίες της χώρας αφημένοι στην τύχη τους. Φθάνει να πάει κανείς μία βόλτα στο Μοναστηράκι και στην Ακρόπολη και να παρατηρήσει τις εκφράσεις απόγνωσης στα πρόσωπα και τα βλέμματα των εμπόρων που μετά από μία ημέρα που δεν έχουν κάνει καν σεφτέ αναλογίζονται τα κόστη της επιχείρησης, τα χρέη, τα ενοίκια, τα πάγια, τις υποχρεώσεις έναντι των προμηθευτών. Όλοι τους λένε το ίδιο: “καταστροφή”. Η κίνηση είναι ανύπαρκτη αφού τουρίστες δεν υπάρχουν και οι Έλληνες αφενός έχουν επίσης πληγεί και αφετέρου φοβούνται για το μέλλον.

Οι έμποροι πλέον δεν το κρύβουν, η κυβέρνηση μέχρι στιγμής δεν τους στηρίζει. Ο αρμόδιος υπουργός, Άδωνις Γεωργιάδης, περισσότερο ενδιαφέρεται να δώσει άδεια λειτουργίας τις Κυριακές στα μεγάλα πολυκαταστήματα, παρά να ενισχύσει τους μικρομεσαίους. Οι τράπεζες βάζουν τόσες πολλές προϋποθέσεις και ζητούν τόσες εγγυήσεις που στην πραγματικότητα δανείζουν εκείνους που δεν το έχουν ανάγκη. Εκπρόσωπος των εμπόρων μου έλεγε: “Λεφτά μας υπόσχονται και λεφτά δεν βλέπουμε. Ακούμε για δισεκατομμύρια από τις ευρωπαϊκές ή κρατικές ενισχύσεις αλλά σε εμάς δεν έρχεται τίποτε. Όλα αυτά είναι επικοινωνία”. Δεν το κρύβει, όπως και πολλοί από τους εμπόρους και γενικότερα μικρομεσαίους επιχειρηματίες ότι ψήφισαν ΝΔ γιατί πίστεψαν τις εξαγγελίες για μείωση της φορολογίας, εκρηκτική ανάπτυξη και επενδύσεις. Τώρα λένε ότι “σίγουρα ο Άδωνις τους διέψευσε. Ενδιαφέρεται μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενισχύει την συγκέντρωση σε μεγάλους ομίλους με μείωση του αριθμού των μικρομεσαίων”. Δυσκολεύονται ακόμη να το χρεώσουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ελπίζουν ότι ο Άδωνις κινείται σε δική του γραμμή. Μόλις ένας χρόνος έχει περάσει από τις εκλογές και δεν είναι εύκολο να γίνουν “κοψοχέρηδες”, να παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος.

Ωστόσο τα δείγματα τα είχαν δει και οι ίδιοι από πέρυσι και πριν την κρίση του κορονοϊού. Το τελευταίο τρίμηνο του 2019 είχε πάει άσχημα για τους ανθρώπους της εστίασης αλλά και του εμπορίου, της ένδυσης κλπ. Η κυβέρνηση της ΝΔ με το που ανέλαβε άλλαξε την πολιτική των κοινωνικών μεταβιβάσεων, πχ έκοψε την 13η σύνταξη, το κοινωνικό μέρισμα που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους των χαμηλότερων στρωμάτων. Αντίθετα μείωσε τους φόρους -πχ 200 εκ. ευρώ στον ΕΝΦΙΑ– στα ανώτερα στρώματα, μείωσε την φορολογία στα κέρδη των επιχειρήσεων και στα μερίσματα. Είχε δε και την έμπνευση να επιβάλλει δρακόντεια απαγόρευση καπνίσματος και να μειώσει την κίνηση στην εστίαση κατά 30% στα τέλη του 2019.

Γενικότερα τα χρήματα που μοίραζε ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαιναν στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα που τα διέθεταν απευθείας στην κατανάλωση, αυτό συντηρούσε τους μικρομεσαίους επαγγελματίες και διατηρούσε και τους ρυθμούς μεγέθυνσης τους ΑΕΠ στο 2%. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενισχύει τα ανώτερα στρώματα. Που πηγαίνουν τα χρήματα; Σε επενδύσεις όχι, στην κατανάλωση όχι, άρα είτε σε Σαββατοκύριακα στο εξωτερικό ή σε καταθέσεις σε offshore -περί τα 60 δις ευρώ έχουν οι Έλληνες σε φορολογικούς παραδείσους. Απορεί κανείς αν οι άνθρωποι της κυβέρνησης που ασκούν την οικονομική πολιτική έχουν σχέση με τους ανθρώπους του μόχθου και την αγορά. Μάλλον όχι.