Κανένα ελαφρυντικό

Τις τελευταίες ημέρες η ειδησεογραφία έχει κατακλυστεί από εγκλήματα. Η βιτριολίστρια, η μητέρα με την κόρη που δολοφόνησαν τον πατέρα, η κοκκινομάλλα που απήγαγε τη δεκάχρονη κοκ. Όλα τα εγκλήματα είναι διαφορετικά και είναι οι δικαστές είναι εκείνοι που θα κρίνουν τι τιμωρία αξίζει στους δράστες. Εκείνο που θέλω να υπογραμμίσω ως πολίτης είναι η αίσθηση ατιμωρησίας που επιτρέπει στους εγκληματίες να γίνονται όλο και πιο τολμηροί. Και το κυριότερο τα παράθυρα του νόμου που τους επιτρέπουν να συνεχίζουν την εγκληματική τους δραστηριότητα.

Η υπόθεση με τον Γερμανό παιδόφιλο που εμπλέκεται στην υπόθεση Μαντλίν είναι χαρακτηριστική. Ο άνθρωπος αυτός έχει κατηγορηθεί για σωρεία αδικημάτων και επί σειρά ετών έμενε εκτός φυλακής για να καταστρέφει κι άλλες ζωές! Κάποια στιγμή η επιείκεια του νόμου θα πρέπει να εξαντλείται. Όταν έχουμε να κάνουμε με άρρωστους ανθρώπους και εγκληματικά στοιχεία το κράτος θα πρέπει να προστατεύει τους πολίτες. Δε μπορεί οι αποδεδειγμένα δολοφόνοι και βιαστές ανηλίκων να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Εδώ μια φορολογική παράβαση έχει κανείς και τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Ένα κόκκινο δάνειο βγάζει έναν επιχειρηματία από το τραπεζικό σύστημα για πάντα. Δεν είναι δυνατόν βιαστές ανηλίκων και δολοφόνοι να κυκλοφορούν χωρίς καμία πρόνοια προστασίας της κοινωνίας. Θα μου πείτε «να τους στιγματίσουμε»; Δηλαδή οι οικογένειες που είδαν τα παιδιά τους βιασμένα και σκοτωμένα δεν στιγματίστηκαν; Μην τρελαθούμε τελείως.

Να αποφασίσουν οι ειδικοί

Η εμπειρία έχει δείξει ότι ελάχιστοι εγκληματίες αυτής της τάξης κατάφεραν να αλλάξουν στη φυλακή. Οι περισσότεροι σκότωσαν και βίασαν ξανά. Όποιοι λοιπόν τους αποφυλακίζουν θα πρέπει να λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα για να αποτρέπουν αυτή την εξέλιξη. Ας αποφασίσουν αυτοί τα κατάλληλα. Για να μη θεωρηθεί ό,τι μιλούν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν. Ας αποφασίσουν οι ειδικοί. Ώστε να μπορούμε και εμείς να κρίνουμε. Γιατί είναι προφανές πως το υφιστάμενο σύστημα έχει κενά. Ο Γερμανός παιδόφιλος χτυπούσε τις συντρόφους του, είχε εμπλοκή σε βιασμούς και εξαφανίσεις παιδιών και συνέχιζε να ανοίγει και να κλείνει… επιχειρήσεις και σπίτια, αλλάζοντας τις χώρες και τις πόλεις σαν τα πουκάμισα!

Δεν είμαι υπέρ των αυστηρών νόμων. Είμαι υπέρ των δίκαιων. Η απαγωγή και ο βιασμός ενός παιδιού δεν είναι ένας φόνος σε μία φασαρία. Απαράδεκτος προφανώς και ο τελευταίος. Αλλά η απαγωγή και ο βιασμός ενός παιδιού δείχνει σχέδιο, περιλαμβάνει πρόθεση. Οπότε δεν πρέπει να χωρά κανέναν ελαφρυντικό. Η δικαιοσύνη θα πρέπει να σταματήσει να βγάζει τη γλώσσα στην κοινωνία. Πρέπει να το αντιληφθούν αυτό οι δικαστές και να μην οχυρώνονται πίσω από τη θέση «άλλοι ψηφίζουν τους νόμους». Δεν έχω δει καμία απεργία για άδικο νόμο. Μόνο για τις αποδοχές και τις προσλήψεις έχω δει. Ας κινητοποιηθούν, λοιπόν, και για όσους νόμους εκθέτουν τους ίδιους και ολόκληρη την κοινωνία σε περιττά ρίσκα.