Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα

Η ελληνική διπλωματία δείχνει σημάδια ζωής. Δεν είναι η πρώτη φορά που το επισημαίνω τους τελευταίους μήνες και βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να το επαναλάβω. Η συμφωνία Αθηνών – Ρώμης για τις θαλάσσιες ζώνες των δύο χωρών δεν είναι απλά ρελάνς στο Σύμφωνο Τουρκίας – Λιβύης. Είναι ακόμη πιο σημαντική, καθώς στο κείμενο που υπέγραψαν οι δύο υπουργοί των Εξωτερικών γίνεται ρητή αναφορά στο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη προς όλες τις κατευθύνσεις.

Είναι προφανές πως η Ιταλία δε είδε με καλό μάτι το μπάσιμο της Άγκυρας στη Λιβύη. Και είναι πολύ ευχάριστο για εμάς το γεγονός πως επέλεξε να μπει στο γήπεδο παίζοντας μπάλα μαζί μας. Προστέθηκε, έτσι, στην ήδη υπάρχουσα συμμαχία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου που στοχεύει σε μία Μεσόγειο θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας. Την ώρα που ο Ερντογάν βλέπει αυτοκρατορικά όνειρα πάνω στην κατεστραμμένη χώρα της Βορείου Αφρικής, όλοι οι υπόλοιποι λαοί της περιοχής δείχνουν να επιδιώκουν τη συνεννόηση. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ειδικά μετά τις απειλές των γειτόνων μας ότι θα πραγματοποιήσουν γεωτρήσεις στην ελληνική ΑΟΖ. Απειλή που αν πραγματοποιηθεί θα οδηγήσει σε στρατιωτική εμπλοκή.

Είναι σημαντικό οι Τούρκοι να ξέρουν ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να πολεμήσει.

Είναι σημαντικό να ξέρουν και να υπολογίσουν στις τελικές τους αποφάσεις το βάρος μιας σύρραξης.  Από ένα θερμό επεισόδιο ή από έναν πόλεμο πολύ περισσότερο κανείς δε μπορεί να βγει κερδισμένος. Και μόνο το γεγονός πως θα χαθούν ζωές και ότι θα προκληθεί διεθνής μεσολάβηση (ενώ οι τουρίστες θα εξαφανιστούν) είναι αρκετό για να επικρατήσει η λογική.  Αλλά, πολύ φοβάμαι πως ο Ερντογάν δεν σκέφτεται και πολύ λογικά τελευταία. Οπότε οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα. Και οι διεθνείς συμμαχίες είναι συντελεστές ισχύος που ο Σουλτάνος δε μπορεί να αγνοήσει. Έστω και αν για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης λέει συνεχώς μεγάλες κουβέντες. Και δυο λόγια για την Αγιά Σοφιά. Δεν είναι ελληνοτουρκικό θέμα. Είναι διεθνές. Πρόκειται για μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Προστατεύεται από την UNESCO.

Αν ο Ερντογάν θέλει να κατακτήσει ξανά έξι αιώνες μετά ότι κέρδισε το 1453 ο Μωάμεθ ο Πορθητής μπορεί να το κάνει. Απλά πρέπει να ξέρει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία. Έχει το δικαίωμα της επιλογής. Άλλωστε φαίνεται ότι εδώ και καιρό ο άνθρωπος προτιμά να συνομιλεί με την ιστορία. Άλλες φορές δείχνει πως θέλει να γίνει ο νέος Ατατούρκ και άλλες ο νέος Πορθητής. Φαίνεται πως το κοστούμι του εαυτού του, του είναι μικρό. Κατάσταση εξαιρετικά επικίνδυνη για τον ίδιο, την Τουρκία και την ευρύτερη περιοχή.