Η δικιά μας Κυρία Καίτη

Έτσι την αποκαλούσαμε μεταξύ μας, συνάδελφοι και φίλοι, που είχαμε την τύχη να εργαστούμε στίς επιχειρήσεις της. Και ήταν ακριβώς αυτό, και όχι μόνο. Σχεδόν ποτέ δεν λέγαμε το όνομά της μετά την φράση «Κυρία» και δεν είμαι σίγουρος γιατί. Ίσως από σεβασμό, από φόβο, από την οικειότητα που θέλαμε όλοι να έχουμε μαζί της  ή από το δέος που αισθανόμαστε στο μέγεθος της προσωπικότητας που αναφερόμαστε. Μάλλον θα ήταν λίγο από όλα.

Γεννήθηκε στο Βουκουρέστι τον Οκτώβριο του 1922, και μέχρι τα 28 της χρόνια έζησε σε αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Αμερική όπου και σπούδασε Μαθηματικά και Φυσική, εργαζόμενη ταυτόχρονα. Το 1950 γύρισε στην Ελλάδα, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της, έκανε δύο παιδιά και 20 χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατο του πατέρα της ανέλαβε τις οικογενειακές επιχειρήσεις.

Οι οικογενειακές επιχειρήσεις, τα επόμενα χρόνια, αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα, βγήκαν από τα ελληνικά σύνορα και έμελλαν να γίνουν από τους πρωταγωνιστές στον μεταλλευτικό κλάδο, ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο. Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο και τυχερό που, όπως προανέφερα, εργάστηκα επί σειρά ετών σε μία από τις επιχειρήσεις της. Η κουλτούρα στην επιχείρηση, που διαχέεται κυρίως από την νοοτροπία και την στρατηγική του επιχειρηματία, ήταν κάτι που καταλάβαινες αμέσως στο χώρο της εργασίας και όχι μόνο.

Οι καλές συνθήκες εργασίας, η διαφάνεια των διαδικασιών και των δραστηριοτήτων, η αντιμετώπιση, η επιβράβευση και η συνεχής εκπαίδευση των εργαζομένων και η οικογενειακή σχέση που είχε αναπτυχθεί μεταξύ όλων μας ήταν λίγα από τα χαρακτηριστικά εκείνης της εταιρείας, εκείνης της εποχής. Μιας εποχής που όλα αυτά δεν ήταν καθόλου συνηθισμένα μεταξύ των μεγάλων επιχειρήσεων.

Μέσα από αυτόν τον οργανισμό και με αυτήν την κουλτούρα, ανδρώθηκα επαγγελματικά, έμαθα περισσότερα πράγματα από ότι σε όλα τα σχολεία που είχα πάει πριν, γνώρισα τους καλύτερους φίλους μου, και έγινα και εγώ καλύτερος άνθρωπος. Έκανα την εταιρεία το δεύτερο μου σπίτι, και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από το πρώτο.

Η Κυρία ήταν η πρόεδρος του Ομίλου και ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Είχε πολύ φιλικές σχέσεις με όλους τους συνεργάτες της, αλλά ήταν και απολύτως προσιτή ακόμη και στον τελευταίο εργάτη. Αυστηρή αλλά δίκαιη, «σκληρό καρύδι» αλλά και ανθρώπινη, μία προσωπικότητα που σε κέρδιζε από την πρώτη ματιά, από την πρώτη επαφή. Ήταν απλά ένας χαρισματικός άνθρωπος.

Ίσως είναι και η μόνη περίπτωση που ξέρω που ένας άνθρωπος τόσο ψηλά στην ιεραρχία ενός  οργανισμού να χαίρει του σεβασμού και της αγάπης, όλων των εργαζομένων, ανεξαρτήτως ιεραρχίας, επιπέδου ή αντικειμένου εργασίας.

Στα διοικητικά συμβούλια και στις παρουσιάσεις προϋπολογισμών που είχα την τύχη να συν υπάρξω με τη Κυρία, δεν θα ξεχάσω το ταπεινό αλλά και διερευνητικό της βλέμμα, την ρεαλιστικότητα των απόψεων αλλά και την αυστηρότητα των σχολίων της. Τις δε, ερωτήσεις που έκανε, τις έκανε όχι για να δει αν ξέρουμε αλλά για να μάθει εκείνη.

Σε αυτές τις συναντήσεις, ήθελε πάντα να ξέρει ποια θα ήταν τα αποτελέσματα της εταιρείας αν τίποτα δεν πήγαινε καλά. Το «χειρότερο δυνατό σενάριο» όπως λέγαμε στην γλώσσα μας, και δεν το ήθελε γιατί ήταν απαισιόδοξη ή γιατί δεν είχε εμπιστοσύνη στην ομάδα της. Ήθελε να το ξέρει για να δει αν ακόμα και τότε θα ήταν εντάξει με τις υποχρεώσεις της, μου εκμυστηρεύθηκε κάποτε, άνθρωπος του στενού της κύκλου.

17 χρόνια αργότερα, το 2007, όταν έφυγα από την εταιρεία για μία εταιρεία του ανταγωνισμού, με κάλεσε στο γραφείο της και εγώ πήγα αμέσως, αλλά με το κεφάλι κατεβασμένο και το θάρρος μου κομμένο από τα γόνατα. Ίσως από τις πιο δύσκολες στιγμές του επαγγελματικού μου βίου.

Διακρίνοντας το άγχος μου, από τις πρώτες στιγμές της συνάντησης, βιάστηκε να με συγχαρεί για την κίνηση μου και αφού με ευχαρίστησε για τις υπηρεσίες μου, με διαβεβαίωσε ότι θα τα κατάφερνα μια χαρά, γιατί ήξερε πόσο καλός ήμουν. Να θυμίσω ότι έφευγα από την δικιά της επιχείρηση για μια δουλειά άκρως ανταγωνιστική και ακριβώς απέναντι.

Φεύγοντας από το γραφείο της Κυρίας, αισθάνθηκα δέκα πόντους ψηλότερος. Χαμογέλασα που βγήκα «ζωντανός», προφανώς απο τα δικά μου άνγχη και τις ενοχές, και αισθάνθηκα ότι θα την ξαναδώ.  Αλλά αισθάνθηκα λάθος και αυτό δεν έγινε ποτέ.

Αυτή ήταν η Κυρία Καίτη Κυριακοπούλου και το Κ δεν είναι τυχαία κεφαλαίο στην προσφώνηση της. Η Κυρία Καίτη, η «δικιά μας Κυρία Καίτη» δεν είναι πια μαζί μας. Μας άφησε πριν από λίγες μέρες και στεναχώρησε την οικογένειά της, τους συγγενείς της, τους φίλους της, εμένα και τους πρώην συναδέλφους μου.

Αλλά όπως είπα και σε έναν πολύ δικό της άνθρωπο, όσο θα την θυμόμαστε δεν θα φύγει ποτέ. Και εγώ αυτό ακριβώς θα κάνω, όπως είμαι σίγουρος και πολλοί άλλοι. Γιατί όσο θα την θυμόμαστε, τόσο θα μας εμπνέει και τόσο θα θυμόμαστε το πόσο τυχεροί ήμαστε που βρεθήκαμε στο διάβα της. Με ένα χαμόγελο πάντα, ίσως γιατί έτσι θα το ήθελε και εκείνη.

Καλό της ταξίδι.